ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 82

นางมองกู้โม่หานที่ทำสีหน้าโกรธขึงขังด้วยความอึ้งทำอะไรไม่ถูก หัวใจรัดแน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เซียงอวี้ยืนสั่นพั่บๆ อยู่ด้านข้าง มองหนานหว่านเยียนด้วยความตื่นตระหนก

กู้โม่หานอัดอั้นความโกรธเต็มอก ไม่มีที่ระบาย พอเห็นหนานหว่านเยียนที่มีสีหน้าหลบลี้ในตอนนี้แล้ว ก็ยิ่งเดือดดาลมากกว่าเดิม อดนึกถึงภาพเมื่อครู่ตอนที่เข้าวังไม่ได้

หลังจากหนานหว่านเยียนจากไป หลี่หมัวมัวก็พาเขาไปตำหนักบรรทมของไทเฮา

หญิงชราที่นั่งอยู่บนตำแหน่งหลักกระปรี้กระเปร่า ก็เหมือนกับที่หลี่หมัวมัวกล่าว หากเทียบกับเมื่อก่อน ตอนนี้สภาพร่างกายดีกว่ามาก

ทีแรกเขายังนึกว่าไทเฮาจะพูดอะไรกับเขา สุดท้ายพอเจอ ไทเฮาก็ตำหนิติเตียนกู้โม่หาน “อ๋องอี้ ข้านึกว่าเจ้าจะยอมรับผิดจากใจ ต่อไปรู้จักดีกับเยียนเอ๋อร์แล้ว แต่คิดไม่ถึงเลย เจ้ากลับโง่งมดื้อดึงอย่างนี้!”

“หยุนอี่ว์โหรวนั่นมีอะไรเทียบเยียนเอ๋อร์ได้ เจ้ากลับเหยียดหยามเยียนเอ๋อร์ครั้งแล้วครั้งเล่า! ยังไม่พูดที่เจ้าใช้เรื่องแต่งงาน ทำให้เยียนเอ๋อร์ที่เป็นนายหญิงวางหน้าไม่ติด! ห้าปีก่อนเจ้าที่เป็นสามีก็ไม่เคยกลับบ้านเดิมเป็นเพื่อนเยียนเอ๋อร์ วันนี้เจ้ากลับจะอยู่เป็นเพื่อนหยุนอี่ว์โหรว?”

“ข้าไม่อนุญาต! ไม่ว่าอย่างไร วันนี้เจ้าก็ต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเยียนเอ๋อร์! ไปพักที่จวนเฉิงเซี่ยงหนึ่งคืน!”

ขณะนั้นสายตากู้โม่หานเย็นชา

หนานหว่านเยียน นางผู้หญิงนั่นก่อเรื่องดังคาด! หลี่หมัวมัวถึงมาได้เวลาเหมาะเหม็ง หนานหว่านเยียนเสียสติบ้าไปแล้ว ถึงได้หาเรื่องเขาทุกเรื่อง!

เขาค้อมตัว อดกลั้นเพลิงโทสะ เอ่ยกับไทเฮา “เสด็จย่า หม่อมฉันใช่ว่าจะเจาะจงทำกับหนานหว่านเยียน แต่เป็นนางที่หาเรื่องในวันแต่งงานของหม่อมฉัน ถึงได้เกิดสถานการณ์เช่นนั้น เสด็จย่าอย่าทรงถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกนะพ่ะย่ะค่ะ!”

ระหว่างพูด อารมณ์ของกู้โม่หานก็โมโหพลุ่งพล่าน “หนานหว่านเยียนคือคนถ่อยจิตใจคับแคบไม่เลือกวิธี เสด็จย่าโปรดพิจารณาด้วย! วันนี้หม่อมฉันจะไม่กลับจวนเฉิงเซี่ยงเป็นเพื่อนนางเด็ดขาด!”

เมื่อไทเฮาได้ฟัง ก็โกรธจนดวงตาลุกเป็นไฟทันที นางตบโต๊ะอย่างวาวโรจน์ เอ่ยกับหลี่หมัวมัวที่อยู่ด้านข้าง “หลี่หมัวมัว! เจ้าพูดมาสิ วันนั้น ในคืนงานเลี้ยงแต่งงาน เจ้าเห็นอะไร!”

หลี่หมัวมัวตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ทูลไทเฮา วันนั้นบ่าวเห็นมากับตา พระชายารองหยุนจงใจสาดน้ำชาร้อนกับพระชายา คุณชายรองจวนแม่ทัพผู้นั้นก็โอหังกำแหง ไม่สนใจเกียรติและศักดิ์ศรี เรียกชื่อจริงของพระชายาต่อหน้าธารกำนัล พระชายาได้รับความอยุติธรรมอย่างมาก สุดท้ายจึงกลับเรือนเซียงหลินด้วยน้ำตาเพคะ”

การสาธยายนี้ หนานหว่านเยียนกลายเป็นภรรยารองรับอารมณ์ที่ถูกคนรังแกเหยียดหยามโดยสมบูรณ์ ส่วนกู้โม่หานและหยุนอี่ว์โหรวก็คือตัวการของเรื่องนี้!

กู้โม่หานเกรี้ยวโกรธ มีเรื่องอย่างนี้ที่ไหนกัน หนานหว่านเยียนหาเรื่องจงใจเล่นละครชัดๆ!

ไทเฮากริ้วหนัก “ได้ยินแล้วกระมัง! อ๋องอี้! ข้าจะให้เจ้าไปจวนเฉิงเซี่ยงเดี๋ยวนี้เลย! ขอโทษเยียนเอ๋อร์ดีๆ แล้วทำหน้าที่ที่สามีพึงกระทำอย่างสุดความสามารถ!”

กู้โม่หานกัดฟัน น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “ไม่ไปพ่ะย่ะค่ะ!”

“กู้โม่หาน เจ้า...” ไทเฮาชี้จมูกเขาโพล่งอารมณ์

สุดท้าย ไม้แข็งไม่สำเร็จจึงเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน กู้โม่หานเห็นเหล่าไท่ไท่สูงวัยจู่ๆ ก็ปิด หน้าร้องไห้ขึ้นมา “เฮ้อ อดีตฮ่องเต้ ข้าอบรมสั่งสอนไม่ดี ลูกหลานราชวงศ์เหล่านี้ดื้อรั้นไร้มารยาท ข้า ข้าไม่มีหน้าไปพบพระองค์แล้ว!”

ในดวงตากู้โม่หานมีเงามืดปกคลุม เขารีบเอ่ยปลอบ “เสด็จย่า ทรงทำอะไรน่ะพ่ะย่ะค่ะ”

ไทเฮาร้องไห้หนักมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ลืมทุบอกอีกยก “ข้าไม่ไหวแล้ว! พวกเจ้าไม่เชื่อฟังข้าแล้ว! มีแต่เยียนเอ๋อร์ เยียนเอ๋อร์กตัญญูกับข้าที่สุด แต่เจ้ากลับร้ายกับนางอย่างนั้น ข้าไปตายเสียดีกว่า!”

กู้โม่หานสูดลมเย็น ต่างกล่าวว่าคนยิ่งอายุมากก็ยิ่งเด็ก วันนี้นับว่าเขาได้ประจักษ์แล้ว

กู้โม่หานตัดใจ เอ่ยด้วยความโกรธ “ไป! หม่อมฉันไปก็พอแล้วใช่หรือไม่! อย่ากรรแสงอีกเลย! หากเสด็จพ่อทรงทราบ จะตำหนิว่าหม่อมฉันไม่กตัญญู ทำให้พระองค์กริ้วอีกแล้ว!”

“อย่างนั้นเจ้าก็รีบไปเถอะ” เมื่อได้ยินดังนั้น ไทเฮาก็หยุดทำหน้าเศร้าร้องไห้ทันที เปลี่ยนเป็นแขวนรอยยิ้มพึงพอใจ

หางตากู้โม่หานกระตุก แอบกำหมัดแล้วออกมา

ใครจะรู้ เคราะห์ร้ายไม่ได้มีเพียงหนเดียว เขาเพิ่งเดินไปถึงประตูตำหนัก ก็เห็นหนานฉีซานเดินมาพอดี

หนานฉีซานประสานมือกับเขาอย่างมีมารยาทและระเบียบราชสำนัก “อ๋องอี้”

กู้โม่หานฮึด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหลือบมองหนานฉีซาน น้ำเสียงเต็มไปด้วยการถากถาง “ตอนนี้หนานเฉิงเซี่ยงมีอนาคตไร้ที่สิ้นสุด อบรมเหล่าบุตรี แต่ละคน ‘งดงามหลักแหลม’ ดีพร้อมทั้งคุณธรรมและจริยธรรมอย่างหาได้ยาก”

คำพูดของเขาแฝงการเสียดสี หนานฉีซานหรือจะฟังไม่ออก

แต่หนานเฉิงเซี่ยงที่สงบนิ่ง ไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ ทั้งยังยิ้มรับ “มิกล้า พระชายาอี้สามารถช่วยเหลืออ๋องอี้ได้ สร้างชื่อให้กับซีเหย่ นั่นก็คือเกียรติของกระหม่อม”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้