เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 439

กลางคืนหนาวเย็นเหมือนน้ำ แสงจันทร์ส่องสว่าง แสงดาวริบหรี่

บ้านของตระกูลลู่ พังทลายลงหมด มองไปเห็นแต่ซากปรักหักพัง

ในซากหินแตกหัก ยกหินขึ้นแบกใส่บ่า มันแข็งแกร่งไม่เบา พื้นที่บ้านที่ไม่เหลือแม้แต่ผนังแล้ว แต่มันก็ยังลุกขึ้นยืนได้

รอยเลือดเป็นแถบ ไม่มีใครทำความสะอาด ศพที่หน้าประตู ก็ยังนอนอยู่ตรงนั้น สองตาที่ขาวโพลนอย่างน่าอนาถเหมือนอยากจะบอกอะไร

ลู่ฝานค่อยๆ เอามือไปลูบปิดตาศพ ลู่หาวพ่อของเขากับท่านสวินที่อยู่ในห้องก็ได้หลับสนิทไปแล้ว อาการบาดเจ็บของทั้งสองคนได้รับการรักษาจากเจดีย์เสวียนเก้ามังกรจนปลอดภัยแล้ว ถ้าหากอาการแค่นี้เจดีย์เสวียนเก้ามังกรยังรักษาไม่ได้ ลู่ฝานก็จะไปเอาเรื่องมันแน่นอน

เดินออกจากห้องมาด้านนอก คนที่เหลือของตระกูลลู่ทั้งหลายก็ยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ มองดูลู่ฝานอย่างเคารพ

ในสายตาของพวกเขานั้น เต็มไปด้วยความเกรงกลัว ตื่นเต้น สายลึกๆ ของสายตาบางคน มีความหวาดกลัวอยู่ด้วย พอเห็นว่าลู่ฝานมองมา คนพวกนี้ก็รีบก้มหัวลงทันที ไม่กล้าจ้องตาลู่ฝาน

มีคนหนึ่งที่ดูจะเฉยๆ ก็คือศิษย์พี่หานเฟิง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนหินก้อนหนึ่งอย่างสบายๆ เอามือลูบหัวเจ้าดำ

สำหรับเรื่องของตระกูลลู่นั้น ศิษย์พี่หานเฟิงไม่ได้พูดอะไรมากอย่างน่าแปลก ด้วยนิสัยที่เจอกับใครเป็นอันต้องพูดด้วยของเขา กลับไม่ออกความเห็นเห็นกับเรื่องนี้เลย แสดงให้เห็นว่าศิษย์พี่หานเฟิง ก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักหนักเบา

เขารู้ว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องครอบครัวของลู่ฝาน จะต้องให้ลู่ฝานจัดการแก้ไขเอง

พอเห็นว่าลู่ฝานออกมา หานเฟิงก็ยิ้มเบาๆ จับเจ้าดำแล้วพูดว่า “ไปกัน เจ้าดำ พวกเราออกไปกินอะไรอร่อยๆ กันดีกว่า”

พูดจบ หานเฟิงก็หยิบเนื้อแห้งหนึ่งชิ้นออกมาจากอก แล้วพาเจ้าดำออกจากเขตบ้านไป

ในเขตบ้านทั้งหมด เหลือเพียงคนตระกูลลู่