ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1047

เชคอฟสายตาฉายแววประหลาดใจ เขารู้ว่ากรงเล็บของเขาแข็งแรงแค่ไหน แต่เย่เทียนกลับขวางกรงเล็บของตนได้ด้วยหมัดสองข้าง！

ไม่เพียงเท่านั้น เขาสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่อยู่บนหมัดของเขา

พลังนี้แปลกมาก ทะลุผ่านกรงเล็บเข้ามาโจมตีภายในร่างกายของเขา！ภายใต้ผลกระทบของพลังนี้ ทำให้เขาลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง

ครั้งนี้เย่เทียนใช้พลังดับเบิ้ล！แม้นี่ไม่ใช่การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของเย่เทียน แต่จากเย่เทียนสภาพเมาเล็กน้อยในตอนนี้ ควบคุมพลังในมือได้ไม่ดีนัก ดังนั้นครั้งนี้เชคอฟน่าเวทนาขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลย！

ร่างกายกำยำของเชคอฟกระทบกับพื้นอย่างจัง ฝุ่นคลุ้งกระจาย และทำให้พื้นเกิดเป็นหลุมลึก

มนุษย์หมาป่ารอบๆหลุมลึกหลบไปอย่างรวดเร็ว มองเย่เทียนที่อยู่บนเวทีด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“แค่กๆ！”

มือข้างหนึ่งของเชคอฟเกาะขอบหลุม จากนั้นปีนออกจากหลุมด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

ในเวลานี้ เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาถูกฉีกเป็นชิ้นๆ มีรอยฟกช้ำมากมายบนร่างกายเห็นแล้วยิ่งน่าเวทนา！เหมือนคนจรจัดข้างถนนอย่างไรอย่างนั้น ไม่เหลือคราบคนชั้นสูงอย่างตอนแรกแม้แต่น้อย

“คุณเย่พลังแกร่งกล้า นับๆๆ！”เชคอฟทำมือคำนับให้เย่เทียน ท่าทางเต็มไปด้วยเลื่อมใสอย่างสุดซึ้ง

เย่เทียนรู้สึกไม่ค่อยดีเล็กน้อย ที่สำคัญคือเขาก็คิดไม่ถึงว่าการโจมตีโดยไม่รู้ตัวของตนจะแกร่งกล้าเพียงนี้ พูดได้ว่าไม่ไว้หน้าเชคอฟแม้แต่น้อย

ที่นี่เป็นถิ่นของอีกฝ่ายเลยนะ！

เชคอฟกลับไม่โกรธเพราะเหตุนี้ แม้แต่มนุษย์หมาป่าที่เฝ้าดูอยู่รอบๆ เมื่อเห็นถึงพลังอันแกร่งกล้าของเย่เทียน กลับส่งเสียงร้องเฮออกมา

การเคารพผู้แข็งแกร่งเป็นความเชื่อของมนุษย์หมาป่า

และสายตาที่เชคอฟมองเย่เทียนมีความจริงจังเพิ่มเข้ามา เป็นพันธมิตรกับผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ สอดคล้องกับผลประโยชน์ของมนุษย์หมาป่าโดยสิ้นเชิง เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้พวกเขาเดินถูกทางแล้ว！

จากนั้นความสนุกสุดเหวี่ยงยิ่งครึกครื้นขึ้น โดยเฉพาะมนุษย์หมาป่าหนุ่มสาวพวกนั้น พากันเดินไปหาเย่เทียน เหล้าในมือถือถูกส่งเข้าปากเย่เทียนอย่างไม่หยุดหย่อน

ช่ายเหมยเป่ารู้สึกว้าวุ่นในใจ：“คนเลวนั่นออกนอกหน้าอีกแล้ว！”

ด้วยเหตุผลบางอย่างช่ายเหมยเป่าเงยหน้ามองไปยังเย่เทียนโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนตั้งแต่เธอเริ่มไปมาหาสู่กับเย่เทียน เขาก็โชคดีมาโดยตลอด！เห็นๆอยู่ว่าเป็นเรื่องที่แก้ไขยาก กลับกลายเป็นเรื่องมงคลภายในพริบตา！ความโชคดีนี้ แค่กๆ！

ใบหน้าที่สว่างไสวด้วยกองไฟของเย่เทียน ดึงดูดสายตาของเธอ เย่เทียนในตอนนี้ยิ่งดูหล่อเหลาเข้าไปอีก

คิดเช่นนั้นหน้าเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย ถุยในใจไปทีหนึ่ง ช่ายเหมยเป่าบ่นกับตัวเอง ทำไมจู่ๆตนนึกถึงปัญหานี้！

เย่เทียนเข้าใกล้เธอ ขณะที่ไม่รู้ตัว มองตนพลางยิ้มอย่างโง่ๆ

ช่ายเหมยเป่าจ้องเขม็ง เย่เทียนก็ยังยิ้มโง่ๆให้เธอ เห็นภาพนี้ช่ายเหมยเป่าก็มั่นใจ ว่าหมอนี่เมาแล้ว！

งานเลี้ยงดำเนินมาถึงเที่ยงคืน เป็นเช่นนี้ เย่เทียนและคนอื่นๆไม่ต้องกลับโรงแรมแล้ว พักในป้อมปราการโบราณ

มนุษย์หมาป่าพวกนี้ก็รู้งานมาก จัดให้ช่ายเหมยเป่ากับเย่เทียนนอนห้องเดียวกัน

กลับห้องมาอย่างสะลึมสะลือ ช่ายเหมยเป่าจึงพบว่ามีอะไรแปลกๆ เพียงแต่ตอนนี้คิดอยากเดินไปไหนนั้นใช่เรื่องง่ายที่ไหนกัน！

เย่เทียนจกจำทุกการกระทำของช่ายเหมยเป่าไว้ในใจ ตอนนี้มีเวลาอยู่กันตามลำพังเสียที บวกกับความโกรธที่มีอยู่คิดเหรอว่าจะปล่อยเธอไปง่ายๆ？

เย่เทียนประชิดช่ายเหมยเป่าพลางยิ้มร้าย

ช่ายเหมยเป่าถลึงตาใส่เขาอย่างรังเกียจ：“ทำไม？อยากลิ้มรสความรู้สึกกอดงูอีกเหรอ？”

“งั้นเหรอ？”เย่เทียนลูบคางไปมา จากนั้นใช้ญาณทิพย์ ！