ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1057

ไม่มีใครคิดว่าเชคอฟจะลงมือทำร้ายคนของตนเอง ซึ่งทำให้ทุกคนมองด้วยความมึนงง

ใบหน้าของเชคอฟเย็นชา จากนั้นเขายื่นมืออีกข้างหนึ่งออกไป แล้วฉีกแขนเสื้อของอีกฝ่ายออกทันที เผยให้เห็นแขนสีขาว เมื่อทุกคนเห็นภาพนี้แล้ว มนุษย์หมาป่าที่อยู่ด้านล่างก็ร้องออกมาทันที

“บัดซบ ที่แท้เป็นค้างคาวสารเลวพวกนั้นเอง!”

“พวกเขาลักลอบเข้ามาได้ยังไง! น่ารังเกียจจริง ๆ!”

เชคอฟทำสัญญาลักษณ์มือให้เงียบ แล้วมนุษย์หมาป่าที่ไม่พอใจก็เงียบลงทันที จากนั้นทุกคนมองมาที่เขา

“บางทีพวกคุณอาจจะฉลาดพอ เพียงแต่พวกคุณคิดว่าผมไม่มีการป้องกัน? ดูเหมือนว่าพวกคุณจะลืมไปว่าที่นี่คืออาณาเขตของพวกเรา!” เชคอฟยกมุมปาก “พี่น้อง เตรียมต่อสู้กันเถอะ!”

ขณะที่เขาตะโกน มนุษย์หมาป่าหนุ่มก็ตอบรับทันที แล้ววิ่งออกไปด้วยท่าทางที่คุ้นเคย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน เพราะปราสาทโบราณแห่งนี้คือบ้านของพวกเขา แล้วจะมีใครไม่คุ้นเคยกับบ้านของตนเองได้อย่างไร? เพราะนั่นจะเป็นเรื่องตลกใหญ่ที่สุด!

“สำหรับพวกคุณแล้ว สถานที่นี้จะเป็นที่ฝังศพของพวกคุณ!” ดวงตาของเชคอฟเย็นชา จากนั้นแขนที่จับแวมไพร์ก็กลายเป็นมนุษย์หมาป่าทันที หลังจากเสียงคำราม ศีรษะของแวมไพร์ก็ระเบิดต่อหน้าเขา

“ลงมือ! ฆ่าค้างคาวสารเลวพวกนั้น!”

“ล้างแค้นให้กับญาติพี่น้องของพวกเรา! ฆ่า!”

เสียงคำรามของมนุษย์หมาป่าดังก้องไปทั่วทั้งพื้นที่ แต่ใบหน้าของเชคอฟไม่ได้มีความปีติ เขากลับมองตรงทางเข้าประตูด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดอย่างผ่อนคลาย แต่เขาก็รู้ว่าการต่อสู้ในวันนี้ จะเป็นการต่อสู้เพื่อความเป็นความตายของมนุษย์หมาป่า!

ถ้ามีเพียงแค่พวกแวมไพร์นั้นก็ยังดี แล้วพวกครูเสด สันตะปาปาจะมาที่นี่หรือไม่?

นี่คือเรื่องที่เขากังวลมากที่สุด!

ตอนนี้รอบปราสาทเต็มไปด้วยแวมไพร์ ออนนีฮานยืนอยู่ในห้องทำงานของเชคอฟด้วยท่าทางรังเกียจ “ทำไมกลิ่นของที่นี่ถึงทำให้รู้สึกขยะแขยงมาก!”

“ข้างนอกไม่พบร่องรอยของมนุษย์หมาป่า และคนที่พวกเราส่งไปก็ยังไม่ส่งข่าวกลับมาเลยครับ!”

ออนนีฮานไม่ได้แปลกใจกับข่าวนี้มากนัก เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เป็นเรื่องปกติ ถึงแม้ว่าคนพวกนั้นจะเป็นคนโง่เขลา แต่หลังจากผ่านไปหลายปี พวกเขาน่าจะฉลาดขึ้น มิเช่นนั้นพวกเขาจะคู่ควรเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเราได้อย่างไร?”

“นอกจากนี้ คราวนี้พวกเราไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง เมื่อคนเหล่านั้นมาถึงแล้วก็จะเป็นวันตายของพวกเขา!” ดวงตาสีฟ้าของออนนีฮานจ้องไปที่ลูกน้องของตนเอง “แต่นี่เป็นโอกาสเช่นกัน คุณสามารถเข้าใจความหมายของผมไหม?”

ในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของออนนีฮาน และเป็นคนสนิทของออนนีฮาน และหลังจากได้ยินเช่นนี้ เขาก็พยักหน้า “พื้นที่ที่คุณกำหนดได้มอบหมายให้เผ่าอื่น ๆ และจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน!”

“อืม! คุณทำได้ดีมาก!” ออนนีฮานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ดาร์ริล คุณอยู่เคียงข้างผมมาหลายปีแล้ว หลังจากเหตุการณ์นี้ คุณสามารถออกไปพัฒนาเผ่าของคุณได้!”

“ขอบคุณรางวัลของนายท่าน!” ดาร์ริลกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ดาร์ริล คุณน่าจะรู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครปิดบังผม คุณคิดอย่างไรก็พูดออกมาตามตรงเถอะ!” ออนนีฮานเหลือมองเขาแวบหนึ่งด้วยสีหน้าราบเรียบ