เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 10

เสียงร้องไห้ของถังเสี่ยวลี้ ก็เหมือนเข็มแหลมเป็นเล่มๆ ทิ่มแทงในใจหลินชิงเสว่ แล้วตัวของเธอก็สั่นไปด้วย

ส่วนถังเฉา ก็นิ่งยิ่งกว่าหุ่นไม้ไม่ขยับ เพราะถังเสี่ยวลี้นั้นกอดขาของเขาไว้แน่น

เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจน ไหล่ที่กระตุกของหนูน้อยในแต่ละครั้ง กระตุกอย่างรุนแรงจนกระทบจิตใจของเขามาก

สูดหายใจเข้าลึก ถังเฉาหันกลับมา อุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นอย่างระวัง พูดอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวลี้เป็นเด็กดีนะคะ พ่อไม่ไปไหน”

“หนูได้ยินแล้วว่า แม่จะไล่พ่อไป”

ถังเสี่ยวลี้ร้องไห้หนัก “แม่นิสัยไม่ดี แม่นิสัยไม่ดี——“

พอได้ยินคำนี้แล้ว รู้ม่านตาของทั้งสองหรี่ลงอย่างกะทันหัน

ถังเฉารีบกอดถังเสี่ยวลี้แน่น พูดต่อเนื่องว่า “ไม่โทษแม่นะ แม่ไม่ใช่คนเลวนะ พ่อต่างหากที่เป็นคนเลว ให้แม่กับหนูต้องมาลำบากกันสองคนแม่ลูก......”

ความโกรธบนหน้าของหลินชิงเสว่ ก็หายไปทันที สิ่งที่มาแทนก็คือความกังวลและความคิดซับซ้อน

ไม่ว่าจะเป็นถังเฉาหรือหลินชิงเสว่ก็ทนเห็นลูกสาวร้องไห้ไม่ได้ทั้งนั้น

หลินชิงเสว่ก็รีบเดินมา แล้วก็ปลอบอย่างใจเย็น

“แม่ไม่ไล่พ่อแล้วนะ แม่แค่โมโหเฉยๆน่ะ”

“โกรธที่เขาไปแบบไม่ลา โกรธที่เขาทิ้งให้เราอยู่กันสองคน”

นึกถึงวันที่ตั้งท้องถังเสี่ยวลี้อย่าทุกข์ทรมาน รวมถึงน้ำตาที่ไหลออกมาในแต่ละวัน ขอบตาของหลินชิงเสว่เริ่มแดงอีกแล้ว มีน้ำตาแล้วก็ไหลกลับไป

หากพนักงานคนอื่น ๆ ของอาคารกั๋วจี้เห็นฉากนี้จะต้องตกใจประธานหญิงผู้เด็ดเดี่ยวดั่งภูเขาน้ำแข็ง ได้เปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ

ถังเฉาเงียบไป สักพัก แล้วก็พูดมาคำนึงว่า “ขอโทษ”

นอกจากนี้ เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

หลินชิงเสว่ไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่แค่รับถังเสี่ยวลี้มาจากอ้อมอกของเขา กล่อมอย่างใจเย็น

เด็กร้องไห้ง่าย แล้วก็ปลอบง่าย ไม่นาน ถังเสี่ยวลี้ก็ซบแล้วหลับไปในอ้อมอกของหลินชิงเสว่

หลินชิงเสว่ถึงจะอุ้มถังเสี่ยวลี้ไปที่เตียง แล้วก็ห่มผ้าให้เขา

เธอไม่ได้ออกมาทันที แต่ตั้งใจดูใบหน้าที่หลบสนิทของถังเสี่ยวลี้ แล้วก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่บ้าง

“เอ่อ—-“

ตอนนี้ ด้านหลังมีเสียงเบาๆส่งมา

ถังเฉาลุกยืนอยู่หน้าประตู ท่าทางดูตื่นเต้น แล้วก็ลองถามดูว่า “ผมสามารถอยู่ที่นี่ได้ไหม”

ก็มีแค่คนสนิทเท่านั้น ที่จะทำให้ถังเฉาระมัดระวังแบบนั้น เหมือนน้ำแข็งบางๆ

หลินชิงเสว่หลินลุกขึ้นยืน ปิดประตูห้อง สีหน้ากลายเป็นเยือกเย็นอีกครั้ง พูดกับถังเฉาว่า “โอเค คุณอยู่ได้ แล้วก็เข้ามาอยู่บ้านฉันได้”

ไม่ทันได้รอให้ถังเฉาดีใจ หลินชิงเสว่ก็กลับคำ แล้วก็พูดด้วยความเกลียดว่า “แต่ว่า ฉันก็ยังเชื่อคุณไม่ได้อยู่ดี คุณเวลาสามเดือนในการพิสูจน์ ในเวลาสามเดือนนี้ ถ้าคุณทำให้ฉันเห็นว่าคุณเข้าหาเราเผื่อเป้าหมายอื่น หรือไม่เหมาะสม ฉันจะไม่ใช่แค่ไล่คุณไป แต่จะดำเนินคดีตามกฏหมายทั้งหมด

ถึงแม้น้ำเสียงของหลินชิงเสว่จะไม่ได้ใจดี แต่ถังเฉาก็ยังดีใจมากอยู่ดี อย่างน้อยหลินชิงเสว่ก็ยอมให้เขาอยู่ข้างๆ

“ผมจะดูแลพวกคุณให้ดีแน่นอน ชดเชยห้าปีที่หายไป”

หลินชิงเสว่ยังคงไร้อารมณ์เหมือนเดิม เอาสัญญาออกมา ส่งให้ถังเฉา “นี่คือข้อตกลง คุณลองดูสิ”

ถังเฉากลับผลักออกเบาๆ “ไม่ต้องแล้วล่ะ”

หลินชิงเสว่สีหน้าเปลี่ยนแล้วถามว่า “คุณไม่กลัวว่าฉันจะปิดบัง แล้วก็ตั้งใจปอกลอกคุณหรอ”

“ไม่กลัว”

ถังเฉาส่ายหัวพูดด้วยหน้าตาที่ใจเย็นว่า “ ผมบอกแล้ว ว่าสิ่งที่ผมติดหนี้พวกคุณมาทั้งห้าปี ถึงพวกคุณอย่างจะได้ดวงดาวบนท้องฟ้า ผมก็จะเด็ดลงมาให้พวกคุณ”

“ใครคิดจะทำร้ายพวกคุณ งั้นก็ข้ามศพผมไปก่อน”

“พูดโอเว่อร์ใครจะพูดไม่ได้ล่ะ” หลินชิงเสว่บ่นพึมพำขึ้น ใบหน้ากลับมีความไม่เป็นธรรมชาติอยู่ หันหน้าไป ไม่สบตากับถังเฉา

“นี่ไม่ใช่ลมปาก คือสัญญา”