เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 34

บทที่ 34 ท่านบ้าบู๊

เหมือนเวลาได้หยุดลงในวินาทีนี้ ทุกคนที่ไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

หมิงจูอิทธิพลใต้ดินหัวหน้าแก๊งค์เทียนหลง เย่เทียนหลงได้คุกเข่าต่อหน้าถังเฉา และเอาหัวโขกที่พื้นอย่างแรง

ด้วยความที่โขกแรงทำให้หน้าผากของเขาช้ำเลือดไปหมดแล้ว

และหลังจากที่เอาหัวโขกไปแล้ว เย่เทียนหลงก็ยังไม่กล้าที่จะลุกขึ้น ยังก้มหัวอยู่แบบนั้น

ถ้าถังเฉาไม่เรียกให้ลุกขึ้น เขาก็จะไม่ลุกขึ้น

ครูและพ่อหวางเสี่ยวเป่าตะลึกกับสิ่งที่เกิดขึ้น และทำอะไรไม่ถูก

พวกเขาพึ่งเข้าใจว่าความรู้ที่ตัวเองมีมันน้อยนิดเหลือเกิน

เย่เทียนหลงเป็นคนที่คนหมิงจูยอมรับว่าเป็นคนที่มีฝีมือการต่อสู้ ขณะเดียวกันก็เป็นสมาชิกขององค์กรศิลปะการต่อสู้กลับพ่ายแพ้

ยังเป็นการแพ้ที่ยังไม่ได้ทำให้คู่ต่อสู้บาดเจ็บได้เลย

ทุกคนที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว รู้ว่าเย่เทียนหลงสู้ถังเฉาไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว

ความแตกต่างระหว่างสองคนนี้เป็นความแต่งต่างระหว่างฟ้ากับเหว

“ลุกขึ้นมาได้แล้ว”

เย่เทียนหลงที่คุกเข่าเอาหัวโขกกับพื้น ถังเฉาไม่ได้รู้สึกตกใจกับสิ่งนี้:” ฉันไม่ใช่ท่านอาจารย์ของนายหรอก นายจำคนผิดแล้ว”

“ไม่ ฉันจำไม่ผิด!”

เย่เทียนหลงยังไม่ได้ลุกขึ้น เงยหน้าขึ้นมา แววตาที่ร้อนรนมองไปที่ถังเฉา:” ฉันรู้สึกได้นายเข้าใจถึงแก่นแท้ของวิชาหมัดฟ้าแลบท่านเป็นท่านบ้าบู๊ใช่หรือไม่?”

ฟ้าดินนี้คนที่เป็นวิชานี้มีไม่กี่คน และคนที่เรียนรู้และเข้าถึงแก่นแท้ของวิชายิ่งหาได้ยาก มีแค่บ้าบู๊อู่ตงหยางเท่านั้นถึงมีฝีมือขนาดนี้

ท่านบ้าบู๊?

ครูหลินและพ่อหวางเสี่ยวเป่างงกับสิ่งที่เกิดขึ้น คนอย่างพวกเขา ไม่สามารถเข้าถึงตัวของคนระดับหัวเซี่ยชีชือได้อย่างแน่นอน

“คนบ้าบู๊?”

ถังเฉามองเย่เทียนหลงด้วยแววตาที่สงสัย ไม่คิดเลยว่าเขารู้เกี่ยวกับคนบ้าบู๊ด้วย

แต่ถังเฉาก็ยังส่ายหัวเหมือนเดิม:” ฉันไม่ใช่คนบ้าบู๊อะไรหรอก ฉันเป็นแค่พ่อของเด็กคนหนึ่ง”

“ใช่แล้ว พี่เทียนหลง นายคนนี้ก็แค่มีวิชาที่แก่กล้าแค่นั้นเอง เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนบ้าบู๊.....”

ตอนนี้ พ่อของหวางเสี่ยวเป่าได้สติแล้ว และรีบตรงไปหาเย่เทียนหลง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคนบ้าบู๊คือใคร แต่เห็นเย่เทียนหลงให้ความนับถือเขาแบบนี้ ต้องเป็นคนที่มีฝีมืออย่างแน่นอน

คนที่คนอย่างเย่เทียนหลงต้องนับถือ จะปรากฏตัวอยู่ที่นี้ได้อย่างไร?

“นายหุบปากไปเลย!”

พี่เทียนหลงระเบิดอารมณ์ออกมา ถีบไปที่พ่อของหวางเสี่ยวเป่า:” ที่นี้ไม่มีพื้นที่ให้นายพูด!”

ปั้ง!

พ่อหวางเสี่ยวเป่าโดนถีบออกไปไกล เขาหมอบและไม่กล้าที่จะด่ากลับไป

หวางเสี่ยวเป่าเห็นพ่อตัวเองที่ถูกคนที่ตัวเขาเรียกมากระทืบ หวางเสี่ยวเป่าได้ร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“นายรู้จักเขา?”

ถังเฉาถามเย่เทียนหลงด้วยสายตาที่นิ่งเฉย

“รู้จัก”

ตอนนี้ท่าทีของเย่เทียนหลงที่มีต่อถังเฉาได้เปลี่ยนและตอบอย่างเคารพนับถือว่า:แต่ไม่ค่อยสนิทครับ”

“นายทำแบบนี้ไม่เพียบแค่ครั้งสองครั้งใช่มั้ย?” ถังเฉาได้ถามอีกคำถามหนึ่ง

ถ้าวันนี้เป็นครอบครัวธรรมดา ที่ไม่มีถังเฉาละ

ถ้าเป็นอย่างนั้น ครอบครัวเขาไม่แตกสลายเลยหรือ?

อาจจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ ที่ทำให้ถังเฉาเกลียดคนประเภทนี้มาก

ตัวของเย่เทียนหลงได้สั่นสะท้าน และรีบอธิบายว่า:” ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แค่ตระกูลหวางไม่เหมาะสมที่ฉันจะไปมาหาสู่ด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหวางสนิทกับตระกูลซ่งละก็ ผมไม่จะเลี้ยวสายตาไปมองคนตระกูลหวางเลย

หลังจากเย่เทียนหลงที่พูดประโยคนี้ออกมา ถังเฉาหรี่ตา:” นายออกไปรอฉันข้างนอกเดียวฉันมีเรื่องจะถามนาย”

“ได้ครับ”

เย่เทียนหลงที่ตอบรับแต่ปาก ในใจกลับรู้สึกไม่สบายใจเลย

น้ำเสียงของถังเฉาเหมือนพูดกับจำเลยอย่างใดอย่างนั้น

แต่เย่เทียนหลงก็ไม่กล้าถาม และรีบพาคนของตัวเองออกจากโรงเรียนอนุบาลไป คนใส่สูทที่ดูน่าเกรงขามเหล่านี้ ได้ออกไปจากโรงเรียนเหมือนกับเด็กประถมที่ทำผิดแล้วกลัวความผิด ทำให้คนรู้สึกตลก แต่ก็ขำไม่ออก

นี้เป็นผลที่ใครก็คาดไม่ถึง ถังเฉามองไปที่พ่อหวางเสี่ยวเป่า