เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 107

หิมะตกหนัก

หยางต้าหลี่ยังคงออกไปข้างนอก

รถบัสหลายสายในจงไห่หยุดให้บริการ

รถกวาดหิมะจากเทศบาลซึ่งทำงานทุกที่ก็ช่วยได้ไม่น้อยเช่นกัน

อย่างไรก็ตามรถไฟฟ้ายังคงวิ่งอยู่

นอกจากนี้ยังแออัดมาก

หยางต้าหลี่ ย่าม กระเป๋าเดินทาง

เพื่อซูโหย่วหรงแล้วเขาออกเดินทางโดยไม่ลังเล

อย่างไรก็ตามกระเป๋าเดินทางค่อนข้างใหญ่และหนัก

ในกระเป๋านอกจากเสื้อผ้าแล้วยังมีบุหรี่และไวน์ชื่อดังอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม มีผู้ติดตามอีกหนึ่งคน ฮ่าฮ่า——โจวเหวินปิง!

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของโรงงานผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้ามีหน้าที่ดูแลคนประมาณสิบกว่าคน

เมื่อเห็นว่าหัวหน้าทีมไม่สามารถให้บริการได้อีกสองสามวัน เขาจึงถูกเรียกตัวไปทำงานเป็นคนยกกระเป๋าเดินทาง

มันทำจากหนังวัว สูงเกือบครึ่งหนึ่งของโจวเหวินปิงและมันค่อนข้างหนัก

ก่อนออกเดินทางหยางต้าหลี่ได้โทรหาโจวเหวินปิงด้วยโทรศัพท์

โจวเหวินปิงไม่มีอารมณ์ที่จะไปเลย แต่เพราะซูโหย่วหรงเขาจึงยอมไป

แน่นอนว่าเขาส่งข่าวให้ซ่งซานสี่

ซ่งซานสี่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะทำงานหนักและทำตามไอ้แก่คนนี้!

ตู้รถไฟฟ้าแออัดเกินไป

หยางต้าหลี่ยอมรับ

ข้างในใจมันร้อน

ในย่ามมีของสำคัญ

ว่ากันว่าซูโหย่วหรงได้รับอนุญาตให้ไปทางทิศตะวันออกไม่ใช่ทิศตะวันตกได้ปล่อยให้เขาเป็นผู้กำหนด

กระเป๋าเดินทางถูกถือโดยโจวเหวินปิง หยางต้าหลี่เลยดีขึ้นเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม หมวกกำลังจะหลุดออกไป

เมื่อมาถึงสถานีรถไฟจงไห่มีผู้คนมากมาย

โดยปกติแล้วผู้ที่เดินทางที่สามารถขับรถไปยังเมืองหลวงได้ ทว่าตอนนี้สามารถไปทางรถไฟได้เท่านั้น

ตั๋วรถไฟก็ครึกครื้นขึ้นมาทันที

เมื่อโจวเหวินปิงมาถึงสถานี เขาสามารถซื้อได้เฉพาะตั๋วเถื่อนซึ่งมีราคาแพงกว่าสองเท่า ดังนั้นเขาจึงยอมรับอีกครั้ง

พอเข้าไปในสถานีและต่อคิว คนก็เยอะพอสมควร

หยางต้าหลี่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าและอีกข้างหนึ่งได้ถือตั๋วไว้ในกระเป๋าเสื้อกันลม

มีโจวเหวินปิงผู้ติดตามอยู่ข้างหลังเขาถือกระเป๋าเดินทางให้ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกสบายมาก

คนที่เข้าสู่สถานียืนเรียงกันเป็นห้าแถว แน่นขนัดไปด้วยผู้คน

หลังจากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มหน้าซีดก็เดินเข้ามาจากแถวถัดไป

แต่งกายเรียบๆ เขามาที่ด้านข้างของหยางต้าหลี่และพูดอย่างกระตือรือร้นว่า "ขอโทษครับ ผมมีเรื่องด่วน"

ทันทีที่คำพูดจบลงหยางต้าหลี่ก็ถูกผลักกระเด็น

หยางต้าหลี่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและเอามือออกจากกระเป๋าโดยทิ้งตั๋วไว้ในกระเป๋าของเขา

เขาชี้ไปที่ชายหนุ่มแล้วพูดว่า "แกกำลังทำอะไรอยู่ แกผลักใคร?แกกำลังเร่งรีบที่จะไปตายเหรอ? "

แต่ในขณะนั้นชายหนุ่มได้ยื่นมือให้เขาและเมื่อเขาเดินผ่านไปเขาก็หันกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ผมขอโทษ ผมขอโทษ..."

แล้วหันหลังวิ่งหนีไป

“ให้ตายเถอะ พวกผีที่น่าสงสาร ไร้มารยาทอะไรแบบนี้!”

หยางต้าหลี่ส่ายหัว จากนั้นหันศีรษะและจ้องมองที่โจวเหวินปิง"แกกำลังทำอะไรอยู่? ทำได้แค่แบกสัมภาระเท่านั้นเหรอ?"

โจวเหวินปิง: "..."

ทุกคนมองเขาราวกับว่าเขาคือคนถือสัมภาระ มันทำให้เขาอาย

มันเกิดขึ้นกะทันหันและเขาไม่ทันตอบสนอง

หลังจากที่ทุกคนกำลังรีบร้อนและสามารถเข้าใจได้

ในเวลานั้นประตูตรวจตั๋วได้เปิดออก

หยางต้าหลี่ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเดินตามแถวยาวและเดินไปข้างหน้า

ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของโจวเหวินปิงได้ดังขึ้นเพื่อรับข้อความ

เขาหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความตกตะลึง

ซ่งซานสี่ส่งมาบอกว่า: ฉันมีตั๋วของไอ้นั่น ถ้าเขาต้องการตั๋วของเพื่อขึ้นรถไฟให้บอกไปว่าตั๋วหายไปแล้ว อ่านแล้วลบ!

โจวเหวินปิงรู้สึกตกใจอย่างลับ ๆ และนึกอะไรบางอย่างได้

อัศจรรย์!

คนเมื่อกี้คือซ่งซานสี่จริงๆ