เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 16

กลางดึก บริเวณเขตชุมชนมืดและเงียบมาก

ซ่งซานสี่เงยหน้ามอง

บนชั้นสี่ ประตูบ้านเพิ่งถูกคนเปิด

ไฟที่ประตู ก็เพิ่งเปิดเช่นกัน

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และลงจากรถทันที

และขณะที่กำลังเดิน เขาก็คิดแผนการอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ ไม่เหมาะที่จะเผชิญหน้ากับหวงชางหยงโดยตรง

ต้องซ่อนความสามารถของตนเองเอาไว้ รอสักพักก่อน!

ช่วงนี้ เขาไม่สามารถปล่อยให้เจ้าหมอนี้ มารบกวนเขาและซูโหย่วหรงได้

เขามีวิธี!

บ้านอยู่บนชั้น4 ตึก2 เขาจึงรีบขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึก3

เขาไต่ลงมาตามท่อ

บนชั้น5 มีครอบครัวหนึ่งตากเสื้อผ้าอยู่ที่ระเบียงด้านหลัง

เขากระโดดลงไปที่ระเบียง

เสื้อผ้าสะอาด เป็นชุดกรรมกร

ซ่งซานสี่รีบถอดเสื้อผ้า และเปลี่ยนเป็นชุดกรรมกร

เขาหยิบถุงเท้ามาสวมใส่

เขาหยิบหมวกนิรภัยที่อยู่มุมห้อง มาสวมอยู่บนศีรษะ

การแต่งตัวแบบนี้ เหมือนคนงานก่อสร้างที่มาเช่าบ้านอยู่ที่นี่

เขาย่องเข้าไปในบ้านอย่างเงียบ ๆ เขาพบประแจด้ามยาวขนาดใหญ่

เขาหยิบถุงมือก่อสร้างมาสวมใส่ มันเป็นถุงมือสีขาว

ครอบครัวนี้ใช้เต่าถ่าน

เขาหยิบขี้เถ้าสองสามกำมือ ละเลงไปทั่วร่างกาย

ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยขี้เถ้าเช่นกัน

ภาพลักษณ์เปลี่ยนไปมาก!

ถ้าลดหมวกนิรภัยต่ำลงกว่านี้ ไม่มีใครสามารถจำได้ว่าเขาคือซ่งซานสี่หรอก?

เขาออกไปอย่างรวดเร็ว กลับไปที่ตึก2 อย่างเงียบ ๆ เขาเดินแทบไม่มีเสียงและเดินเร็วมาก

เขารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

ร่างกายนี้แย่มาก!

พอเดินเข้าไปในประตูตึก เสียงฝีเท้าของเขาเริ่มดังขึ้น ไม่เป็นไร

กรรมกรเดินกลับบ้านกลางดึก!

ด้านนอกบ้าน ลูกน้องสี่คนของหวงชางหยงเพิ่งเดินออกมาจากบ้าน

และปิดประตูด้วย

หนึ่งในนั้นสูบบุหรี่ และกล่าวด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “วันนี้เป็นโอกาสของพี่หยง ซ่งซานสี่ไอ้คนล้างผลาญ สารเลว เป็นคนไม่เอาถ่านจริง ๆ!”

“ฮ่า ๆ พี่หยงมีความสุข พวกเราอาจได้รับโอกาสเหมือนกัน! ลองนึกถึงรูปร่างของซูโหย่วหรง รูปร่างนั้น.....” ชายอีกคนก็รู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน

และขณะนี้ ซ่งซานสี่พูดด้วยสำเนียงคนชนบทว่า “พวกคุณทำอะไร? มีคนกำลังทำร้ายซูโหย่วหรง ผู้หญิงที่มีชีวิตลำบากอยู่ในบ้านเหรอ?”

ลูกน้องคนหนึ่งมองสำรวจเขา และกล่าวด้วยความชั่วร้ายว่า “ไม่เกี่ยวกับแก! กรรมกรมาจากไหน ไสหัวออกไป!”

หลังจากพูดจบ ผู้ชายคนนี้ก็ใช้เท้าเตะซ่งซานสี่

ซ่งซานสี่หลบ ดึงประแจออกมาจากกระเป๋า แล้วตีพวกเขาอย่างแรง

เร็วที่สุด!

แรงที่สุด!

จัดการคู่ต่อสู้ให้เร็วที่สุด!

กรอบแกรบ……

เสียงกระดูกหักที่คมชัด

ชายกำยำสี่คนแทบไม่มีกำลังต่อสู้กลับ และไม่มีเวลาตอบโต้

เพียงแค่ร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนหมูถูกเชือดเท่านั้น

เสียงที่ดังสนั่น ทำให้คนแตกตื่นไม่น้อย

คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ มีทั้งคนแก่ เด็ก คนป่วยและคนพิการ แล้วยังมีกรรมกรอีกมากมาย

แต่ไม่มีใครเปิดประตูออกมาดู

ช่วงปีนี้ เมืองจงไห่ยังคงวุ่นวายมาก

ไม่มีใครอยากมีปัญหา

แม้แต่ไฟ ก็ไม่มีใครยอมเปิด

ในชุมชน ยังคงมืดมิด

ไม่นาน เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของลูกน้องหวงชางหยงก็หยุดลง

พวกเขาถูกทำร้ายจนจมูกเละทุกคน

พวกเขาทุกคนหมดสติ

ภายใต้แสงไฟสลัว หน้าของทุกคนเต็มไปด้วยเลือด

เลือดสด ๆ ไหลรวมตัวกันอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็ว

เขาตีอย่างแรงอีกครั้ง

กรอบแกรบ……

พวกเขาถูกตีจนแขนและขาหักหมด

ซ่งซานสี่ไม่ปล่อยลูกน้องของหวงชางหยงไปแม้แต่คนเดียว

แขนขาหักหมด!

หลังจากจัดการพวกเขาเสร็จ เขาเหนื่อยจนหายใจหอบ และเหงื่อเต็มหน้าผาก

ร่างกายนี้ แย่มาก!

เขาเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เดินตรงไปที่ห้องนอนทันที

หมุนลูกบิดประตู

เปิดประตูทันที เขามองไปรอบ ๆ

เห็นซูโหย่วหรงนอนหมดสติอยู่บนเตียง

เธอสวมชุดนอนใหม่ โชว์ขาเรียวยาว

ทุกอย่างปกติดี