ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3812

เฟ่ยเจี้ยนจงที่นั่งอยู่แถวที่สอง เห็นแขนขาที่เหี่ยวเฉาของต็อด ฟื้นตัวขึ้นมามีชีวิตชีวาในทันทีด้วยตาของเขาเอง นอกจากจะตกใจมากแล้ว เขายังกระซิบถามหยวนจื่อซูที่อยู่ข้างๆ ตัวเขาอย่างอดไม่ได้ว่า “อาจารย์หยวน คุณมีความรู้ที่มากกว่า คุณเคยได้ยินมาก่อนไหมว่ามียาวิเศษชนิดนี้อยู่ในโลกนี้จริงหรือไม่?

หยวนจื่อซูส่ายหัวด้วยใบหน้ามึนงง ในขณะนี้ ในหัวใจของเขาก็ได้ปั่นป่วนไปหมดแล้ว

เขาเป็นนักศิลปะการต่อสู้ และความเข้าใจต่อสังคมของเขานั้น ลึกซึ้งกว่าคนทั่วไปถึงระดับหนึ่ง แต่ถึงจะเป็นเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่เคยได้เห็นยาอายุวัฒนะที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน

ดังนั้น เขาจึงถอนหายใจและกล่าวว่า “คุณท่านเฟ่ยผมขอพูดตามตรง ผมมีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้แล้ว และยังไม่เคยเห็นยาวิเศษเช่นนี้มาก่อน........พลังเวทมนตร์ชนิดนี้ที่เปลี่ยนสิ่งไม่ดีให้กลายเป็นสิ่งมหัศจรรย์นั้น มันเหนือกว่าความรู้ที่ผมมีไปมากแล้ว”

เฟ่ยเจี้ยนจงเยาะเย้ย และพูดอย่างจริงจังว่า “พูดจากใจจริง ฉากแบบนี้ ทำให้ผมนึกถึง ตอนที่เข่อซินยังเป็นเด็ก ผมพาเธอไปดูไซอิ๋วเวอร์ชันแปดหกของประเทศจีน และฉากที่หลังจากซุนหงอคงโค่นล้มต้นผลไม้โสม พระโพธิสัตว์กวนอิมก็รีบเข้ามาช่วยชีวิตต้นผลไม้โสมฟื้นคืนชีพ........”

หยวนจื่อซูพยักหน้า และถอนหายใจกล่าวว่า “แม้ว่าผมจะไม่เคยได้ดู “ไซอิ๋ว” เวอร์ชันนั้นมาก่อน แต่ก่อนที่ผมอายุสิบห้าปี ผมก็เคยอ่านหนังสือต้นฉบับของ “ไซอิ๋ว” สามครั้ง และก็ คุ้นเคยอยู่ในใจ กับฉากนี้อย่างมาก”

หลังพูดจบ หยวนจื่อซูก็พูดด้วยความปรารถนาอย่างแรงว่า “คุณท่านเฟ่ย ในครั้งนี้ยาอายุวัฒนะมีผลทำให้สิ่งไม่ดีกลายเป็นสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้ แม้ว่าจะเปรียบเทียบกับยาเซียนในเทพนิยาย ก็เกรงว่ามันจะอ่อนกว่ากันไปเลยทีเดียว”

เฟ่ยเจี้ยนจงถามด้วยความสงสัยว่า “คุณรู้สึกว่ายาชนิดนี้ ทำไมถึงวิเศษมากเช่นนี้? หลักการของมันคืออะไรกันแน่?”

หยวนจื่อซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านอาจารย์เคยบอกผมว่า มีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอีกสองตัว ที่อยู่เหนือความแข็งแกร่งวิชากำลังภายในแห่งโลกยุทธ์ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือชี่แท้ ซึ่งเป็นปรมาจารย์เหนือแดนมืด ถึงจะมีพลังภายในที่มีโอกาสควบคุม และสิ่งที่อยู่เหนือพลังชี่แท้ ยังมีปราณทิพย์ด้วย!”

หลังพูดจบ เขาก็พูดด้วยท่าทางจริงจังว่า “ผมรู้สึกว่า ยาอายุวัฒนะนี้ น่าจะเกี่ยวข้องกับปราณทิพย์อยู่บ้าง แม้ว่ามันจะไม่มีปราณทิพย์อยู่ในนั้น อย่างน้อยมันก็ถูกสร้างขึ้นมาจากปราณทิพย์ ไม่เช่นนั้นมันก็คงไม่มีผลลัพธ์เช่นนี้หรอก!”

เฟ่ยเจี้ยนจงถามอย่างสงสัยว่า “อาจารย์หยวน ทำไมคุณถึงสรุปว่ามันเกี่ยวข้องกับปราณทิพย์ และไม่ใช่เกี่ยวข้องกับชี่แท้?”

หยวนจื่อซูอธิบายว่า “พลังชี่แท้และพลังในนั้น แตกต่างกันเพียงความแข็งแกร่ง เช่นเดียวกับมดและช้าง แม้ว่าความเหลื่อมล้ำทางกำลังจะมีมาก แต่ก็ไม่มีความแตกต่างในสาระสำคัญ ความแข็งแกร่งนี้ยิ่งใหญ่มากจนสามารถทำลายคนตายได้ แต่ไม่สามารถรักษาคนได้.......”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยวนจื่อซูก็กล่าวต่อไปว่า “อย่างไรก็ตาม ปราณทิพย์นั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ตามที่ท่านอาจารย์ของผมกล่าวไว้ ปราณทิพย์เป็นพลังงานพื้นฐานที่สุดสำหรับการเติบโตของทุกสิ่ง มีเพียงพลังงานชนิดนี้เท่านั้น ที่สามารถเปลี่ยนสิ่งไม่ดีให้กลายเป็นสิ่งมหัศจรรย์ และคนที่สามารถควบคุมพลังงานประเภทนี้ได้ ขอบเขตของมันต้องก้าวกระโดดผ่านจากหมวดศิลปะการต่อสู้อย่างสมบูรณ์ไปแล้ว......”

เฟ่ยเจี้ยนจงรู้สึกตกใจเล็กน้อย และถามโดยจิตสำนึกว่า “ถ้าเป็นอย่างทีคุณพูดจริง งั้นคนที่อยู่เบื้องหลังยาอายุวัฒนะนั้น ก็กลายเป็นผู้ฝึกเซียนในตำนานแล้วไม่ใช่หรือ?”

หยวนจื่อซูส่ายหัวและพูดว่า “อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะยังไงอาจารย์ของผมก็บอกว่า ในช่วงหลายร้อยปีที่ผ่านมา เหมือนว่าจะไม่มีการบันทึกเกี่ยวกับปราณทิพย์ ดังนั้นยาอายุวัฒนะนี้ อาจถูกผลิตขึ้นจากผู้ครอบครองปราณทิพย์เมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว มันเป็นเพียงความบังเอิญเท่านั้นถึงสืบทอดไปถึงในมือของใครบางคน และจากนั้นก็ถูกนำออกมาจัดการประมูล”

เฟ่ยเจี้ยนจงถามเขาว่า “อาจารย์หยวน หากว่ายาอายุวัฒนะนี้ ถูกผลิตจากคนที่เชี่ยวชาญด้านปราณทิพย์จริงๆ ล่ะ?”

หยวนจื่อซูตกตะลึงครู่หนึ่ง และพูดว่า “แม้ว่าจะไม่สามารถล้มเลิกความเป็นไปได้เช่นนี้ แต่ผมก็ยังไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ ตามที่อาจารย์ของผมกล่าวว่า การฝึกฝนปราณทิพย์นั้น อันที่จริงมันได้สูญหายไปนานแล้ว และไม่น่าจะเป็นไปได้จู่ๆ ก็จะมาปรากฏอยู่ในเมืองจินหลิงในเวลานี้ ดังนั้นฉันยิ่งเชื่อว่า ยาอายุวัฒนะนี้คือคนรุ่นก่อนที่ผลิตขึ้นมา”

เฟ่ยเจี้ยนจงกล่าวด้วยท่าทางที่เคร่งขรึมว่า “อาจารย์หยวน ถ้าพูดถึงในเรื่องยาอายุวัฒนะเพียงอย่างเดียว ผมยังคงเห็นด้วยกับคำพูดของคุณ แต่คุณเคยคิดหรือไม่ เจียเฉิงก็คือหายตัวไปอยู่ที่เมืองจินหลิง!”

การแสดงออกของหยวนจื่อซูหยุดนิ่งในทันใด และคนทั้งคนก็ขมวดคิ้ว เหมือนว่ากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องบางอย่างอยู่