เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 23

บทที่ 22 แค่ขอโทษคิดว่าจะจบเหรอ

เธอรับรู้ถึงสัญญาณเตือนจากสายตาของผู้ชายคนนั้น ถ้าเธอยังไม่ตั้งใจเลือกเสื้อผ้าอยู่แบบนี้เธออาจจะถูกไล่ออกก็เป็นได้ ดวงตาของเขาอาจจะดูลึกลับแต่ความจริงแล้วเหมือนมีพลังบางอย่าง ถือเป็นทักษะของเขาเลย

พนักงานรีบทำให้ร้านกลับไปอยู่ในความสงบด้วยการพาเสิ่นเฉียวเข้าไปในห้องลองชุด

“กระโปรงชุดนี้ราคาแพงมาก ให้ฉันช่วยใส่นะคะ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันใส่เองได้”

เสิ่นเฉียวไม่ชินกับการที่จะมีใครมาดูเธอถอดเสื้อผ้า

พนักงานได้ยินแบบนั้นก็พูดอย่างไม่พอใจ “เธอเป็นอะไรของเธอ? ชุดแพง ๆ แบบนี้ถ้าไม่ให้ฉันช่วยแล้วเกิดทำพังขึ้นมาเธอจะจ่ายไหวเหรอ?”

“ฉัน...”

“ฉันอะไร ดูสิเสื้อผ้าตลาด ๆ ที่เธอใส่สิ ยังจะกล้ามาลองชุดที่นี่อีก หรือว่า...เธอมีเสี่ยเลี้ยง?” หลังจากเปลี่ยนไปหลายชุดจนมือเผลอไปโดนตัวเธอเข้าก็รู้ว่าผิวพรรณของเสิ่นเฉียวนั้นอ่อนนุ่ม

เสิ่นเฉียวไม่ตอบอะไรเพราะถูกพูดแทงใจดำเข้า

“โอเค เธอลองเองแล้วกันฉันจะได้ไม่โดนว่ากล่าวไปด้วย” พนักงานโยนเสื้อผ้าให้เธอแล้วเดินออกมาและไม่ลืมที่จะปิดประตู

เสิ่นเฉียวยืนถือกระโปรงพวกนั้นด้วยความมึนงง

หลังจากนั้นไม่นานเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไปใส่ชุดกระโปรงชุดหนึ่ง

ชุดพวกนั้นแพงมากเหมือนกับที่พนักงานคนนั้นบอก แตกต่างจากกระโปรงสไตล์เก่าที่เธอเคยลองก่อนหน้านี้

หลังจากเปลี่ยนเสร็จเธอก็รวบปลายกระโปรงแล้วเดินออกไปหาเย่โม่เซิน แต่กลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย เสิ่นเฉียวครวญคราง

ทำไมถึงไม่มีใครอยู่ล่ะ?

หรือว่าชุดพวกนี้ที่เธอเปลี่ยนมันไม่เข้ากับเธอก็เลยโกรธจนหนีไปแล้ว? พอคิดแบบนั้นเสิ่นเฉียวก็รวบกระโปรงเดินกลับห้องลอง แต่พอเดินผ่านกระจกก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“ที่รักคะ ฉันใส่ชุดนี้แล้วเป็นยังไงบ้าง?”

“ยังต้องถามอีกเหรอ? เป่าเอ๋อใส่อะไรก็สวยไปหมดเลยจ้ะ”

เสิ่นเฉียวทนไม่ได้ก็เดินไปที่ตรงนั้น มีราวแขวนเสื้อขนาดใหญ่ขวางกั้นอยู่แต่เธอก็ยังเลื่อนออกเพื่อให้ได้เห็นคนตรงหน้า

เป็นหลินเจียงกับเมียน้อยนั่นเอง

ทั้งสองคนแนบชิดสนิทสนมกันมาก ท้องของผู้หญิงคนนั้นตอนนี้ใหญ่ขึ้นแล้วเห็นได้ชัดว่ากระโปรงในมือนั่นไม่สามารถใส่ได้

“แต่ตอนนี้ฉันใส่ไม่ได้แล้ว”

“ไม่เป็นไร ขอแค่เป่าเอ๋อชอบก็ต้องซื้อ รอคลอดแล้วค่อยใส่ก็ได้”

“ขอบคุณค่ะสามี คุณน่ารักมากเลย”

เสิ่นเฉียวกำหมัดแน่น เดี๋ยวนี้หลินเจียงใช้คำพูดหวานขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่คิดว่าวันนี้จะมาเจอพวกเขาที่นี่

สายตาของเมียน้อยที่มองมาด้านนี้ทำให้เสิ่นเฉียวตกใจรีบซ่อนตัว

ตอนที่หันกลับไม่ทันระวังชนกับพนักงานที่คอยดูแลเธอจนล้ม พนักงานคนนั้นคว้าชุดที่เสิ่นเฉียวใส่อยู่โดยไม่รู้ตัวทำให้ตัวเองล้มลงไปด้วยพร้อมกับเสียงชุดที่ฉีกขาด

สิ่งเหล่านั้นเรียกความสนใจจากลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านได้เป็นอย่างดีรวมไปถึง หลินเจียงกับเมียน้อยของเขา

พนักงานคนนั้นเมื่อเห็นว่าชุดกระโปรงขาดก็ตกใจรีบลุกขึ้นแล้วกล่าวหาเสิ่นเฉียว

“เธอรู้ไหมว่าชุดนี้มันราคาเท่าไหร่ เธอตั้งใจทำให้ชุดขาดแน่ ๆ”

เสิ่นเฉียวมึนงง เธอเพียงแค่ต้องการหลบสายตานั่นเพราะไม่อยากให้พวกเขารู้ว่าเธอก็อยู่ที่นี่ ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ข้างหลังก็เลยหันกลับอย่างรวดเร็ว พอถูกพนักงานกล่าวหาแบบนั้นเธอก็ยืนขึ้นแล้วมองไปที่ชุดกระโปรงก็เห็นว่าขาดจริง ๆ อีกทั้งยังเผยให้เห็นไหล่ขาวเนียนนั่นด้วย แล้วยังเห็นอีกว่าลูกค้าคนอื่นก็มองมาทางนี้ เสิ่นเฉียวเอื้อมมือไปปิดไหล่ของตัวเอง “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

พนักงานหัวเราะเยาะ “ขอโทษอย่างนั้นเหรอ? ชุดนี้เป็นชุดพิเศษของที่ร้านพึ่งสั่งมาจากอิตาลี ราคาชุดตั้งเป็นล้านบาท เธอคิดว่าพูดแค่คำว่าขอโทษแล้วมันจะจบเหรอ? เธอคิดว่ามันจะทำให้ชุดนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?”