เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 7

บทที่7 ดูเหมือนว่าเธอจะท้องแล้ว

ณ โรงพยาบาล

เสิ่นเฉียว ไปกดรับบัตรคิวเพื่อต่อคิวพบหมอ เมื่อถึงคิวตรวจไข้ของเธอ เธอก็เล่าอาการป่วยของเธอให้กับหมอทั้งหมด สายตาที่หมอจ้องมองเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป

“ช่วงนี้คุณรู้สึกง่วงนอนมั้ย?”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า

“ตอนเช้าเมื่อแปรงฟันรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนมั้ย?”

เสิ่นเฉียว พยักหน้าอีก

“บางครั้งรู้สึกว่าตัวเองปัสสาวะบ่อยรึเปล่า?”

เมื่อเสิ่นเฉียว โดนถามคำถามนี้เธอก็อึ้งเล็กน้อย เธอนั่งนึกไปสักพักจึงพยักหน้าอีกครั้ง

“ว่าแต่ อันนี้มันเกี่ยวข้องกับอาการป่วยของฉันยังไงหรอคะคุณหมอ?”

หมอจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เอือมระอาแล้วพูด “ประจำเดือนไม่ได้มานานเท่าไหร่แล้ว”

เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวก็เริ่มทำท่านับ “น่าจะประมาณหนึ่งเดือนแล้วค่ะ....”

เมื่อเธอพูดจบ ดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรออก สีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไป

หมอยิ้ม “ช่วงนี้มีเพศสัมพันธ์รึเปล่า? สังเกตตัวเองให้เยอะๆ หมอยังไม่ให้ยานะ ไปกดบัตรคิวใหม่เพื่อตรวจดูสักหน่อยเถอะ ”

เสิ่นเฉียวเดินออกมาจากโรงพยาบาลเหมือนคนที่จิตวิญญาณล่องลอย

เธอไม่กล้าที่จะไปกดบัตรคิวใหม่ แต่เธอไปซื้อที่ตรวจครรภ์จากร้านขายยาแทน หลังจากที่เธอกลับมาถึงตระกูลเย่ เธอก็ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ

เธอรอผลอย่างกังวลใจ เมื่อเสิ่นเฉียว เห็นที่ตรวจครรภ์ขึ้นมาเป็นสองขีด สีหน้าของเธอที่เดิมทีดูย่ำแย่เพราะเธอนั้นไม่สบาย แต่ในตอนนี้สีหน้าของเธอกลับย่ำแย่ลงไปอีก

เธอก้มหน้าลงไปมองดูท้องน้อยที่แบนราบของเธอ เธอรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

เหตุการณ์ในตอนนั้นมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างปุบปับ เธอไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนั้นมาก่อน เธอกลัวมากจนรีบหนีกลับบ้านไป พอหลังจากกลับมาถึงบ้านมาก็โดนบังคับให้แต่งงานใหม่อีก เธอเสียใจมากจนลืมเรื่องนี้ไปสนิทแล้วลืมกินยาคุมฉุกเฉินป้องกันเอาไว้อีกด้วย

ตอนนี้ ในท้องของเธอมีชีวิตน้อยๆอยู่หนึ่งชีวิต

ไม่นะ!

เสิ่นเฉียว เอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ เธอยังคงรู้สึกอึ้งและไม่อยากจะเชื่อ

ไม่ได้นะ เธอจะคิดไปเองไม่ได้

ไม่แน่ว่าที่ตรวจครรภ์อันนี้ผลอาจจะไม่ตรง เธอควรจะไปตรวจที่โรงพยาบาลให้ชัดเจน

เมื่อนึกถึงจุดนี้แล้ว เธอก็เก็บที่ตรวจครรภ์แล้วโยนทิ้งลงไปในถังขยะ เธอลุกขึ้นมายืนแล้วเดินออกจากห้องน้ำ

อาจจะเป็นเพราะเธอนั้นตั้งท้อง ดังนั้นเสิ่นเฉียว รู้จักรู้สึกผิดและกังวลใจเป็นอย่างมาก หลังจากที่เดินออกมาเธอก็มองออกไปรอบๆทิศอย่างระแวดระวัง กลัวว่าอยู่ๆเย่โม่เซิน จะปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเธอ

โชคดีที่ทั้งวันเย่โม่เซินยังไม่ได้กลับมา

เมื่อตกดึก เสิ่นเฉียวเริ่มระมัดระวังตัวเอง เธอรีบอาบน้ำแล้วลากกระเป๋าสัมภาระมาอยู่หน้าประตู คราวนี้เธอเอาเก้าอี้เล็กๆมาด้วย

เมื่อเย่โม่เซินกลับมาถึงบ้าน เขาก็มองเห็นเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าประตูกำลังนอนหลับอย่างสะลึมสะลือ

ช่วยไม่ได้

เป็นเพราะว่าหมอยังไม่ได้สั่งยาแก้หวัดให้กับเธอ อีกทั้งเธอรู้สึกกังวลว่าเธออาจจะท้องจริงๆ ดังนั้นตลอดทั้งวันเธอดื่มแค่น้ำร้อนอย่างเดียว

ร่างกายของเธอเริ่มไม่สบาย แต่ก็ไม่ได้กินยาอะไร ไม่ได้นอนพักผ่อนดีดี ทำให้อากาศหวัดของเธอหนักขึ้นไปอีก

เย่โม่เซินจ้องมองไปที่ร่างเล็กๆร่างนั้น

เธออยู่ตรงนี้ทั้งวันอย่างนั้นหรอ?

เขารู้ได้ว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้ทั้งวัน เธอเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าแล้ว อีกทั้งอาบน้ำทำความสะอาดตัวเองเรียบร้อย ดูก็รู้ว่าเธออาศัยจังหวะที่เขาไม่อยู่บ้านแอบเข้าไปนอนพักผ่อนในห้อง จากนั้นก่อนที่เขาจะกลับมารีบย้ายตัวเองมาที่หน้าประตู

หึ ถือว่าเธอยังรู้จักประเมินตัวเองเป็น

“คุณชายเย่？” เซียวซู่หันมาเรียกเขา “จะให้ผม....”

“ปล่อยเธอไป”