โซ่คล้องรัก นิยาย บท 55

"จะข่มขืนนับเหมือนวันนั้นเหรอ"

"ปากบอกว่าอยากให้ฉันมีเธอแค่คนเดียว ในขณะที่เธอเองก็มีผู้ชายคนอื่นเหมือนกัน?"

"นับกับพี่ธนาเราบริสุทธิ์ใจ ไม่เหมือนพี่รามกับผู้หญิงคนนั้นหรอก ออกไปจากห้องนับได้แล้ว" นับดาวออกปากไล่อีกครั้งเมื่อเห็นว่ารามิลเริ่มใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินหนีเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวมือหนาของเขาก็จับเธอเหวี่ยงขึ้นมาบนเตียงอย่างแรงโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว

ตุ๊บ!

"โอ๊ย! พี่รามเลิกบ้าสักทีได้ไหม!" หญิงสาวตวาดใส่อย่างเกรี้ยวกราดหวังเรียกสติของรามิลกลับมา แต่อีกฝ่ายกลับถอดเข็มขัดหนังราคาแพงของเธอออกด้วยท่าทางเย็นชา แล้วก้าวขึ้นมาบนเตียง ใช้สิ่งที่อยู่ในมือมัดแขนทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือศีรษะ โดยไม่สนใจเสียงตะโกนด่าทอของเธอเลย

"เมื่อคืนฉันไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นกับโรส แต่จะทำมันกับเธอตอนนี้เลย"

"อื้อ!" ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเมื่อมาเฟียหนุ่มกระแทกริมฝีปากลงมาประกบจูบแนบชิดอย่างหนักหน่วงทันทีที่พูดจบประโยค นับดาวดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างกายกำยำเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก ก่อนที่กระดุมกางเกงขาสั้นจะถูกปลดออกอย่างง่ายดายด้วยฝีมือของคนข้างบน

"อื้อ!!" หยาดน้ำตาค่อยๆ รินไหลลงมาอาบสองแก้มด้วยความผิดหวังกับการกระทำของชายหนุ่ม นับดาวสะอื้นไห้จนตัวโยนในตอนที่รามิลยอมถอนจูบออกไป แล้วเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง "อึก..นะ..นับเกลียดพี่ราม"

"..." มาเฟียหนุ่มหยุดชะงักการกระทำของตัวเองขณะที่กำลังปลดเปลื้องอาภรณ์ของคนใต้ร่างเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา หัวใจแกร่งกระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ทะ..ทำเลยสิ..อึก..ข่มขืนนับเหมือนวันนั้นเลย ยังไงความรู้สึกของนับก็ไม่สำคัญอยู่แล้ว"

"..." เสียงสะอื้นไห้ที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ช่วยฉุดรั้งสติของรามิลกลับมาอีกครั้ง เขายกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนเอื้อมมือขึ้นไปแก้มัดให้เธอ "...ขอโทษ"

"อึก" นับดาวเบือนหน้าหนีในตอนที่ชายหนุ่มยื่นมือเข้ามาหมายจะเช็ดน้ำตาให้ เธอค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นด้วยตัวเองทั้งที่ร่างกายยังสั่นเทา "ขอบคุณที่ทำให้นับรู้ว่านับตัดสินใจถูกแล้วที่ยกเลิกงานหมั้น"

"นับดาว..."

"สมเพชตัวเองจริงๆ เลยที่เคยชอบคนอย่างพี่ราม..อึก" รามิลอึ้งไปหลังจากได้ฟังสิ่งที่หญิงสาวพรั่งพรูออกมา ทั้งหมดนั้นเป็นความรู้สึกทั้งหมดที่เธอมีต่อเขา

"เธอชอบฉันเหรอ"

"เปล่าค่ะ ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว หลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อคืนนับก็จำไม่ได้แล้วว่าความรู้สึกแบบนั้นมันเป็นยังไง ตอนนี้ยิ่งมั่นใจว่าไม่มีทางรู้สึกแบบนั้นกับพี่รามเป็นครั้งที่สองแน่" นับดาวกล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น ก่อนจะก้าวขาสั่นเทาลงจากเตียง แล้วเดินหนีเข้าไปในห้องแต่งตัวทันที

"..." รามิลยังนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อทบทวนการกระทำของตัวเอง เขาตั้งใจมาหานับดาวแต่เช้าเพื่อปรับความเข้าใจกันและอธิบายให้เธอเข้าใจว่าเขาและโรสไม่ได้แอบทำอะไรกันลับหลังเธอ แต่พอเห็นเธอกำลังจะออกไปหาผู้ชายคนอื่นก็โมโหจนควบคุมตัวเองไม่ได้

ดูเหมือนว่าเขาเองก็ชอบเธอไปแล้วเหมือนกัน

@ห้างสรรพสินค้า

"รอนานไหม" เสียงทักทายที่คุ้นเคยของธนาทำให้นับดาวละสายตาจากหน้าจอมือถือ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนมาใหม่ที่เดินตรงเข้ามาหาเธอในร้านไอศกรีมที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไร

"นับเดินเล่นไปได้หนึ่งรอบแล้วค่ะ"

"น่าจะโทรบอกพี่ก่อนว่าจะมาเร็วกว่าเวลานัด"

"อยู่ที่ห้องมันเบื่อค่ะนับเลยออกมาเที่ยวเล่นคนเดียวก่อน"

"มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ" ธนาหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเมื่อสังเกตเห็นขอบตาบวมเป่งของคนตรงหน้า แม้ว่าเธอจะพยายามใช้เครื่องสำอางปกปิดไว้ก็ตาม

"...ไม่มีอะไรค่ะ"

"มีไอติมรสไหนแนะนำพี่บ้างไหม ปกติพี่แทบจะไม่เข้าร้านแบบนี้เลย" เมื่อเห็นว่านับดาวไม่อยากตอบคำถามธนาจึงเบี่ยงเบนประเด็นเพราะไม่อยากเห็นท่าทางเศร้าสร้อยของเธอ