กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 472

เมื่ออ่านจดหมายจบแล้วหลี่จ้านก็ยังคงตะลึงงันอยู่อย่างนั้น

รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเอาเสียเลย

เพราะว่าเหวินเสียนจากโลกนี้ไปเร็วมาก เขาไม่ค่อยมีภาพจำเกี่ยวกับน้าคนนี้เท่าไหร่ แต่พอมาวันนี้มีเรื่องแบบนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา นี่มันเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ

เหวินชิงถูกช่วยได้ทันเวลาจึงไม่เป็นอันตรายอะไรกับชีวิต แต่ร่างกายก็ยังคงทรุดอยู่แบบนั้น สภาพจิตใจก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แค่รู้สึกอยากเจอหลินซินเหยียนมาก

ดังนั้นเขาก็เลยอยากจะมาหาหลินซินเหยียน แต่ไม่นึกว่าจะบังเอิญเจอที่นี่

" พ่อของผมเขา...... "

" หลี่จ้าน " หลินซินเหยียนผละออกมาจากจงจิ่งห้าว ก่อนจะตัดบทหลี่จ้านยกใหญ่ เธอมองไปที่เขา" ฉันไม่อยากเจอคุณอีก หวังว่านี่จะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายของเรา โอเคไหม "

เธอดูหนักแน่นมาก ไม่อยากที่จะเกี่ยวข้องกับคนของตระกูลเหวิน เลยสักนิด เธอกับเหวินชิงก็เคยพูดว่า นี่เป็นการพบกันครั้งสุดท้ายของพวกเขา

ไม่ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไง เธอก็ไม่อยากเจอเขาอีก

หลี่จ้านยืนมองหลินซินเหยียนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ อย่างเหม่อลอย เป็นพักใหญ่กว่าจะดึงสติกลับมาได้ ท่าทีที่เด็ดขาดของเธอเป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้ ที่ผ่านมา หลินซินเหยียนเป็นคนที่ทำให้คนรอบข้างอบอุ่นเสมอและทำให้รู้สึกอยากเข้าหา

แต่พอเปลี่ยนมาเป็นท่าทีเย็นชาแบบนี้ เขาเองก็รู้สึกรับไม่ค่อยได้เท่าไหร่

เขายังอยากพูดอะไรบางอย่างต่ออีกหน่อย แต่หลินซินเหยียนก็ไม่เปิดช่องให้เขาพูด เธอรีบขึ้นรถไปหรือยังส่งเสียงเร่งคนขับรถอีก " ออกรถเลยค่ะ "

จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นมาตัดผ่านแก้มของเธอ ก่อนที่จะเอาผมยุ่งเหยิงที่ปรกตามหน้าเธอทัดไว้ข้างๆ หู ใบหน้านั้นดูนิ่งสงบ ไร้ซึ่งอารมณ์ เพียงแต่เป็นใบหน้าที่เรียบเฉยที่กำลังจ้องไปทั้งเธอ ทำเป็นนิ่งสงบและเยือกเย็น " ไปเจอเหวินชิงมาเหรอ "

หลินซินเหยียนพยายามหลบสายตาเขา ไม่กล้าสบตาตรงๆ " ไปเจอมา แต่ฉันไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับเขาอีกแล้วล่ะ "

การที่หลี่จ้านพูดออกมาแบบนั้น จงจิ่งห้าวต้องรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ถ้าเธอตอบว่าไม่ได้ไปเจอก็จะทำให้เขายิ่งสงสัยเรื่องนี้เข้าไปกันใหญ่

เธอเลยชิงซุกเข้าไปในแผงอกของเขา " ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันอยากกลับบ้าน "

" ไม่ไปดูหนังแล้วเหรอ " เขาลดสายตาลงมา ก่อนจะเก็บซ่อนอารมณ์ไว้ภายใต้ดวงตานั้น

หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นเหนื่อย แล้วดุ๊กดิ๊กอยู่ในอกของเขาไปมา " อื้ม ฉันไม่อยากดูแล้วล่ะ "

จงจิ่งห้าวบอกให้คนขับรถกลับคฤหาสน์ทันที เขาเอามือข้างหนึ่งกอดหลินซินเหยียนที่อยู่ในอ้อมกอด อีกมือหนึ่งก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาหลี่จ้าน ให้ไปรอเขาที่บริษัท

เขาเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าหลินซินเหยียนปิดบังเขาว่าไปหาเหวินชิงแล้วคุยเรื่องอะไรกัน

หลี่จ้านที่หลุดจากหลุดจากภวังค์และเตรียมที่จะกลับโรงพยาบาล เขาก็ได้รับข้อความจากจงจิ่งห้าว เขาได้เปลี่ยนเส้นทางจากที่จะไปโรงพยาบาลเป็นไปที่ว่านเยว่กรุ๊ปแทน

รถจอดที่หน้าประตูคฤหาสน์ หลินซินเหยียนเปิดประตูเตรียมที่จะลงจากรถ จงจิ่งห้าวจับมือเธอไว้ ก่อนจะกุมมือแล้วพูดว่า " ที่บริษัทมีเรื่องด่วนน่ะ ผมต้องไปจัดการ "

หลินซินเหยียนหันมามองเขา ตอนแรกอยากจะใช้เวลาที่มีค่านี้อยู่กับเขา แต่เห็นแบบนี้ ก็คงจะทำไม่ได้แล้วล่ะ เธอเลยเอี้ยวตัวมาจุ๊บเข้าที่ริมฝีปากของเขา รู้สึกไม่อยากให้เขาไปเลย แต่ยังไงก็ต้องผละตัวออกมา เธอยิ้มแล้วพูด " ขอบคุณนะ ดอกไม้สวยมากเลย ฉันชอบมากๆ ที่บริษัทมีเรื่องคุณรีบไปก่อนเถอะ "

เธอเปิดประตูแล้วลงจากรถไป ยิ่งมีเรื่องก่อกวนใจอย่างนี้ก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่อยากให้เขาไป แต่เธอกลัวว่าจะร้องไห้ต่อหน้าเขา ก็เลยรีบเดินลงจากรถ

จงจิ่งห้าวเปิดกระจกรถลง " กลางคืนผมจะรีบกลับมานะ "

เธออุ้มดอกไม้ช่อนั้นแล้วยืนอยู่หน้าประตู จากนั้นก็พูดต่อว่า " ได้ค่ะ ฉันจะรอคุณ " เธอมองเค้ายังอะไรอาวรณ์ จนรถขับไกลสายตาจนหายลับไป

เธอจึงหันตัว ระหว่างที่เดินเข้าบ้านไปก็โทรศัพท์หาเสิ่นเผยซวนไปด้วย ไม่นานเขาก็รับสาย

" เผยซวนฉันเองนะ "

เสิ่นเผยซวนที่อยู่ข้างนอกกำลังทำคดีเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถอยู่ เมื่อได้รับสายของหลินซินเหยียน ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรแต่ถามขึ้นว่า " มีเรื่องอะไรหรือเปล่า "

" คุณช่วยโทรไปหาจิ่งห้าวให้หน่อย แล้วบอกว่าแม่ของฉันต้องการพบเขา "