อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 633

หลังจากที่กู้ชูหน่วนและแม่ทัพใหญ่เซียวพูดคุยความลับกันเป็นเวลานาน หนึ่งคนหนึ่งพาหนะ ขี่ม้าเร็วออกไปด้วยความรวดเร็วมาก

คนของจวนแม่ทัพตะลึงตาค้าง ขนาดข้าศึกบุกมาประชิดกำแพงพระนคร พวกเขาก็ไม่เคยเห็นแม่ทัพใหญ่รีบร้อนขนาดนี้มาก่อน ที่สำคัญที่สุดคือ ที่ผ่านมาแม่ทัพใหญ่ไม่ชอบพระชายาหาน แต่กลับจากไปพร้อมกับพระชายาหานเพียงลำพัง

ในมุมลับตาที่หนึ่งของจวนแม่ทัพ เซียวหยู่เซวียนชำเลืองมองเงาหลังของพวกเขาที่จากไป ดวงตาครุ่นคิด โบกพัดในมือโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าเขาก็ไม่เข้าใจว่าระหว่างพวกเขามีความลับอะไรกัน

เป็นเวลานาน เขาก็หัวเราะเยาะตัวเองออกมา

แม้ว่ายัยขี้เหร่จะมีความลับอะไรกับท่านพ่อ ยัยขี้เหร่ก็จะไม่ทำร้ายท่านพ่อของเขาเด็ดขาด

ฝีเท้าของเซียวหยู่เซวียนจรดเบาๆ ราวกับแมลงปอจิบน้ำเช่นนั้น หายไปในพริบตา

ฝีเท้าที่รวดเร็วขนาดนี้ หากคนในจวนแม่ทัพเห็นเข้า จะต้องตกใจยกใหญ่เป็นแน่ เพราะว่าในสายตาของพวกเขาคุณชายน้อยเป็นเพียงคุณชายที่เอาแต่เที่ยวเล่นเตร็ดเตร่คนหนึ่ง เรื่องวิชาการไม่มีวิทยายุทธก็ไม่ได้ ไม่สามารถมีวิทยายุทธที่สูงและลึกล้ำเพียงนี้ได้โดยสิ้นเชิง

กู้ชูหน่วนพาแม่ทัพใหญ่เซียวมาถึงหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่ง และหยุดลง

ดวงตาเฉียบคมดั่งนกอินทรีของแม่ทัพใหญ่เซียวสังเกตมองรอบๆ ราวกับต้องการดูว่ามีการดักซุ่มอะไรหรือไม่

แม่ทัพใหญ่กล่าว “ที่นี่คือหมู่บ้านไร้บุปผา ห้าสิบปีก่อนในหมู่บ้านเกิดโรคห่าระบาดอย่างรุนแรง คนเสียชีวิตทั้งหมู่บ้าน เนื่องจากเป็นสถานที่ห่างไกลความเจริญ ไร้ผู้คนอยู่อาศัย จึงกลายเป็นหมู่บ้านร้างไปอย่างช้าๆ”

“ดูเหมือนแม่ทัพใหญ่จะคุ้นเคยกับที่นี่มาก”

“ไม่นับว่าคุ้นเคย ตอนเด็กๆเคยมาสองสามครั้ง ตรงนี้เป็นที่สูง ป่าไม้เขียวชอุ่มหนาแน่น ปกป้องง่ายโจมตียาก และมีแมลงมีพิษมากมาย เป็นทางเลือกไม่เลวที่จะเป็นฐานที่มั่น”

เขามองไปที่กู้ชูหน่วน เหมือนกำลังรอการเคลื่อนไหวต่อไปของนาง

สำนักอสุราเป็นสำนักที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น แม้ว่าตรงนี้จะเป็นตำแหน่งที่ดีแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่สำนักอสุราจะอยู่ที่นี่

กู้ชูหน่วนยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม ผิวปากทันที ทันใดนั้นก็มีหน่วยรักษาการณ์ลับชุดดำสองสามคนมาถึงเบื้องหน้าของพวกเขาทันที

“ข้าน้อยคารวะเจ้าสำนัก ขอให้เจ้าสำนักประสบสุขสุขภาพแข็งแรง”

“พาข้าไปที่แท่นบูชาหลัก”

“ขอรับ”

หน่วยรักษาการณ์ลับชุดดำแฉลบตัว หายตัวไปแล้ว

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความเคารพ “แม่ทัพใหญ่ เชิญ”

พูดพลาง นางก็นำทางไปก่อน และเดินเข้าไปพร้อมกับแม่ทัพใหญ่เซียว ตามหน่วยรักษาการณ์ลับไปที่สำนักอสุรา

การเดินของหน่วยรักษาการณ์ลับแปลกประหลาด พาพวกเขาวกไปวนมาอยู่ในหมู่บ้าน สุดท้ายจึงได้เข้าสู่ม่านอาคมแห่งหนึ่ง

ขณะที่วนอยู่ในหมู่บ้าน แม่ทัพใหญ่เซียวก็ตกตะลึง

นั่นเป็นวิธีการเดินของคนเผ่าหยกไม่ผิด เส้นทางที่อ้อมทั้งหมดล้วนเป็นผลมาจากการฝึกซ้อมค่ายกลห้าธาตุแปดทิศ

และม่านอาคม ก็ไม่ใช่คนธรรมดาที่จะสร้างขึ้นมาได้

หลังจากเข้าสู่ม่านอาคมแล้ว ด้านในโล่งปลอดโปร่ง เหมือนดั่งดินแดนสุขาวดี

ในดินแดนสุขาวดี มีปราสาทขนาดใหญ่โตมโหฬารเป็นหลังๆ ป้องกันอย่างเข้มงวด ห้าก้าวป้อมตรวจตรา สิบก้าวหนึ่งหน่วยรักษาการณ์ มีศิษย์ของสำนักอสุราอยู่เฝ้ารักษาทุกที่

เมื่อเห็นกู้ชูหน่วน ทุกคนล้วนคุกเข่าลงแล้วตะโกนเสียงดัง “ต้อนรับเจ้าสำนักกลับสู่สำนักขอรับ”

เสียงร้องตะโกนก้องฟ้า แทบจะแผ่กระจายไปทั่วทั้งดินแดนสุขาวดี แม้ในหุบเขาก็ยังมีเสียงก้องกังวานอยู่

แม่ทัพใหญ่เซียวมองอย่างตกตะลึงไปทางกู้ชูหน่วนที่มีสีหน้าเรียบเฉย ในใจเกิดความตกตะลึงหนักขึ้นเรื่อยๆ

นาง......

เป็นหัวหน้าเผ่าหยก เป็นเจ้าสำนักของสำนักอสุราจริงงั้นหรือ?

ลูกสาวของยู่เฟยไม่ใช่กู้ชูหยุนหรือ?

ทำไมถึงกลายเป็นกู้ชูหน่วนได้?

ด้วยความตกใจ แม่ทัพใหญ่เซียวตามกู้ชูหน่วนมาถึงแท่นบูชาหลัก ผู้คนในสำนักอสุราระดับบนไปถึงเจ้าสำนักและถันจู่ และระดับล่างไปจนถึงลูกศิษย์ทั้งหมดแบ่งเป็นสองด้าน บนใบหน้าของแต่ละคนล้วนเป็นรอยยิ้มปีติยินดี คุกเข่าลงด้วยความเคารพและศรัทธา

“ข้าน้อยคารวะเจ้าสำนัก ต้อนรับเจ้าสำนักกลับสำนักขอรับ”

“ลุกขึ้นเถอะ”

“ขอบคุณเจ้าสำนัก”