อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 657

“ท่านพ่อของเจ้าคิดอยากจะคืนมุกมังกรให้เผ่าหยกมาโดยตลอด แต่เขามีปัญหาตรงที่หาที่ตั้งของเผ่าไม่เจอ ครั้งนี้......”

“พอแล้ว.....พ่อของข้ามีชีวิตอยู่ดีๆ เจ้าบอกข้าว่า เขาตายไปตั้งแต่สิบกว่าปีก่อนแล้ว เจ้าเห็นข้าเป็นเด็กสามขวบหรือไง?”

กู้ชูหน่วนถูกเขาทำให้สำลักจนพูดไม่ออก

ก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่เชื่อ

แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้......

เซียวหยู่เซวียนหัวเราะหนักอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะทั้งน้ำตา ทั้งร่างแผ่กลิ่นอายที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกออกมา คำที่พูดออกมาแต่ละคำเปรียบเสมือนมีดที่ทำให้กู้ชูหน่วนเป็นทุกข์ใจเช่นนั้น

“เจ้าเป็นคนที่ข้าไว้ใจมากที่สุด และเป็นคนที่ข้าใส่ใจมากที่สุด คนทั้งโลกนี้ล้วนมีความคิดอยากจะฆ่าพ่อของข้าได้ มีเพียงเจ้าที่ไม่ได้”

น้ำตาของเซียวหยู่เซวียนคลอเบ้า สายตาก็แทบจะเลือนรางแล้ว แต่เขายังคงฝืนจ้องมองกู้ชูหน่วนอีก ราวกับว่าต้องการจะหาคำโกหกออกมาจากตัวของกู้ชูหน่วนให้ได้ว่าคำที่นางพูดเมื่อครู่เป็นคำโกหกทั้งหมด

แต่ทว่ากู้ชูหน่วนโทษตัวเอง ละอายใจ ไม่มีอะไรจะพูด ทำให้จิตใจของเขาแหลกสลายไปทีละนิ้วๆ

เขากุมหัวใจอันเจ็บปวดของตัวเองไว้ เก็บสายตากลับมาอย่างเด็ดเดี่ยว เดินโซซัดโซเซจากไป

“เสี่ยวเซวียนเซวียน......”

เสียงของกู้ชูหน่วนสะอึกสะอื้น

เอามุกมังกรจากหัวใจของแม่ทัพใหญ่เซียว เป็นเรื่องที่นางไม่อยากทำที่สุด แต่นางไม่มีทางเลือก

คนนับพันหมื่นกับคนคนเดียว นางทำได้เพียงละทิ้งคนคนเดียวเท่านั้น

หัวใจ ทุกข์ทรมานราวกับเลือดกำลังหยด

นาทีนี้ นางรู้สึกอย่างชัดเจนถึงความเหินห่างและความผิดหวังของเซียวหยู่เซวียนที่มีต่อนาง

ทันใดนั้น เงาก็มืดครึ้มก็ปกคลุมนาง จากนั้นบนตัวของนางก็ถูกคลุมด้วยเสื้อคลุม

กู้ชูหน่วนแหงนหน้าขึ้น ก็เห็นว่าเย่จิ่งหานมาถึงข้างตัวของนางตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กล่าวต่อนางอย่างอ่อนโยน “อากาศเย็นแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากจวนแม่ทัพได้อย่างไร ขณะที่ยังไม่ถึงจวนอ๋องหาน ฝีเท้าของนางก็ชะงัก แววตาสะท้อนความเย็นยะเยือกที่ทำให้คนกลัวออกมา

“ท่านกลับไปก่อนเถอะ ข้าต้องการไปที่จวนเฉิงเซี่ยงรอบหนึ่ง”