The king of War นิยาย บท 1130

หมัดทั้งสองกระแทกเข้าด้วยกัน ชั่วพริบตาเดียวกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม ครอบคลุมไปทั่วทุกสารทิศ

ร่างกายปีศาจขาวถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าวทันที ส่วนหวางจ้านก็ถอยหลังไปสามก้าวด้วยเช่นกัน

“ไสหัวไป!”

หวางจ้านตะโกนอย่างโมโห และควงหมัดออกอีกที

ปีศาจดำที่ตามเข้ามาติดๆ ยังไม่ทันตอบสนองเข้ามา บริเวณหน้าอกถูกหมัดของหวางจ้านต่อยเข้าเต็มๆ จนร่างกายถอยกระเด็น

“นี่ นี่เป็นไปได้อย่างไร?”

“วิถีบู๊ของแก ยังไม่ได้โดนทำลายทั้งหมด!”

สองปีศาจขาวดำเบิกดวงตาโตในทันใด หน้าตาดูไม่อยากเชื่อเต็มที่

หวางจ้านในเวลานี้ ทั่วทั้งตัวตลบอบอวลไปด้วยลักษณะพลังของกึ่งแดนเทพ คล้ายจะทะลวงสู่แดนเทพชั้นต้น เดิมทีสองปีศาจขาวดำไม่ได้คาดการณ์ไว้

เส้นเลือดบนแขนทั้งสองที่แข็งแรงของหวางจ้านนูนขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย “กลับไปบอกองค์ชายซะ นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเกิดมีคนกล้ามาฆ่าฉันอีก ฉันฆ่าทิ้งแน่!”

พูดจบ หวางจ้านหมุนตัวจะออกไป

เวลานี้ เขารู้สึกเหมือนเส้นโลหิตทั่วร่างกายกำลังจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ เจ็บปวดรวดร้าวอย่างยิ่ง แพร่กระจายไปทั้งร่างกายของเขา

นี่คือวิธีลับอย่างหนึ่งที่เขาได้รับมาโดยบังเอิญ วิธีลับที่สามารถฝืนบังคับเพิ่มกำลังต่อสู้ขึ้น ขอเพียงรากฐานวิถีบู๊ไม่ได้โดนทำลายทั้งหมด ก็สามารถเพิ่มขึ้นได้ฉับพลัน

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้วิธีลับอันนี้ ถ้าไม่ใช่ถึงทางตันแล้ว เขาจะใช้วิธีลับอันนี้ได้อย่างไร?

“เฮือก!”

เพียงแต่ ตอนแรกเขาถูกทำลายการฝึกบำเพ็ญไป อาการบาดเจ็บสาหัส หลังจากใช้วิธีลับ เดิมทีร่างกายไม่มีทางรับกำลังที่น่าสะพรึงกลัวส่วนนี้ได้ เพิ่งเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ก็พ่นเลือดออกมาทีหนึ่ง สิ่งที่ตามมาจากนี้ คือลักษณะพลังวิถีบู๊ของเขาลดฮวบลง

“เขาเพียงแค่ฝืนทำเป็นมีกำลัง รีบฆ่าเขาเลย!”

หลังสองปีศาจขาวดำอึ้งทึ่งอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ได้สติกลับมา หวางจ้านเพียงแค่ฝืนยืนหยัดเอาไว้อยู่

ทันใดนั้น ในใจหวางจ้านเต็มไปด้วยความหมดหวัง เสี่ยงอันตรายเพื่อราชวงศ์หลงมาทั้งชีวิต ถึงตอนท้าย กลับต้องโดนผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงฆ่าทิ้งเหรอ?

ชั่วพริบตาเดียว ลักษณะพลังโศกเศร้าไร้ที่เปรียบส่วนหนึ่ง ฟุ้งออกมาจากในร่างกายเขา

“ฟู่ๆๆ......”

ทันใดนั้นเอง ลมแรงระลอกหนึ่งโหมพัดเข้ามา ฝุ่นผงลอยคละคลุ้งไปทั่วทุกด้าน

“ตึง!”

“ตึง!”

สองปีศาจขาวดำพุ่งไปถึงด้านหน้าของเขาแล้ว การโจมตีของทั้งสองตกลงมาบนตัวของเขาทันใด

พลังทำลายล้าง เหมือนอยากระเบิดหวางจ้านให้แตกเป็นเสี่ยงๆ

“อะไรกัน?”

ชั่วขณะนั้นสองปีศาจขาวดำตกใจค้างแล้ว เพราะการโจมตีของพวกเขา คาดไม่ถึงไม่อาจโจมตีจนหวางจ้านถอยได้สักครึ่งก้าว

การโจมตีเมื่อสักครู่นั้น พวกเขาใช้สุดกำลังแล้ว ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นต้น ก็ไม่อาจรับไหว แต่ว่าหวางจ้าน ไม่เพียงรับเอาไว้ได้ คาดไม่ถึงยังไม่ถอยหลังสักครึ่งก้าวด้วย

หวางจ้านยังคงยืนอยู่ที่เดิม ก้มหน้าอยู่ สองปีศาจขาวดำมองไม่เห็นหน้าของเขา แต่สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่โศกเศร้าไร้ที่เปรียบ ฟุ้งกระจายออกมาจากบนตัวหวางจ้าน

สิ่งที่ทำให้พวกเขาตื่นตกใจคือ กลิ่นอายที่โศกเศร้านี้ ทำให้พวกเขาได้รับการถ่ายทอดมาด้วยแล้ว

แม้แต่พวกเขา เวลานี้ยังรู้สึกถึงความเศร้ารันทดอย่างยิ่ง

ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกอันตรายที่รุนแรงก็จู่โจมมา

“ไม่ได้การ ถอย!”

ปีศาจดำนึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน สีหน้าเปลี่ยนไปมากในชั่วพริบตา ตะโกนเสียงดัง อยากจะถอยหลัง

“ป้าบ!”

แต่ทว่า เขาเพิ่งอยากถอย หวางจ้านที่เอาแต่ก้มหน้าไว้มาตลอด ชั่วขณะนั้นยื่นแขนข้างหนึ่งออกมา จับบนคอของเขาไว้แล้ว

หลังจากนั้น ปีศาจดำรู้สึกเพียงว่ากำลังที่ไม่มีอะไรมาเปรียบเทียบได้ส่วนหนึ่ง กำลังปิดลมหายใจของเขาไว้แล้ว

อยู่ภายใต้กำลังอันนี้ ด้วยความสามารถกึ่งแดนเทพของเขา คาดไม่ถึงไม่มีทางดิ้นรน

หวาดกลัว!

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความหวาดกลัวที่ทำให้เขาหมดหวัง!

ปีศาจขาวที่อยู่ด้านข้าง เวลานี้ตกใจค้างไปเหมือนกัน ลืมแม้กระทั่งไปช่วยชีวิตปีศาจดำเลย เพียงรู้สึกว่าหวางจ้านในเวลานี้ อันตรายอย่างมาก

ถึงแม้จะเป็นช่วงที่หวางจ้านอยู่ในสภาพสูงสุด ก็ยังไม่เคยอันตรายเหมือนแบบในตอนนี้