จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 149

บนใบหน้าของอู๋เหมยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เมื่อได้ยินเสียงของเซียวเจิ้นเที่ยน ก็ยังคงมองเขาอย่างซีดเผือด

เซียวเจิ้นเที่ยนอยากเข้าใกล้ แต่กลับถูกการกระทำที่แปลกๆของอู๋เหมยทำให้ไม่กล้าเข้าไป เขาไม่ได้กลัวอู๋เหมย เพียงแค่กังวลว่าเขาฉวยโอกาสลอบทำร้าย เขาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ไม่แน่อาจจะมาเพราะอะไรบางอย่าง

เขาไม่ค่อยรู้จักอู๋เหมยสักเท่าไหร่ เป็นคนที่เซียวเหวินปินเพิ่งพามาเมื่อครึ่งปีก่อน

ขณะนี้ อู๋เหมยยกมือขึ้นที่อกแสดงความเคารพโค้งคำนับให้เซียวเจิ้นเที่ยนแล้วกล่าว “ท่านเซียว ผมรู้สึกเสียใจกับการจากไปของคุณชายรองอย่างมาก วันนี้ที่ผมมา ก็เพื่อพูดอะไรกับท่านหน่อย”

สายตาของเซียวเจิ้นเที่ยนค่อยๆแปลกไป จะบอกตัวตนของฟางเหยียนแล้วหรอ?

ด้วยเหตุนี้มือเท้าของเขาสั่นแล้วถาม “ฟางเหยียน ฟางเหยียนเป็นใครกันแน่?”

อู๋เหมยหน้าซีด ส่ายหัวแล้วกล่าว “ขอโทษครับ คุณท่าน ผมพูดเรื่องนี้ไม่ได้”

เซียวเจิ้นเที่ยนตาโตมากขึ้นไปอีก เขาพูดว่าไม่ใช่ไม่รู้ แต่พูดไม่ได้

นี่มันหมายความว่าไง?

หมายความว่าเขารู้ตัวตนของฟางเหยียนแล้ว แต่ไม่สามารถบอกกับตนได้!

“อู๋เหมย แกหมายความว่าไง? อะไรคือพูดไม่ได้?” น้ำเสียงของเซียวเจิ้นเที่ยนถามอย่างค่อนข้างโมโห จากนั้นนึกอะไรออกอีก จึงกล่าว “มันให้อะไรแก ฉันให้มากกว่ามันสิบเท่า”

สีหน้าของอู๋เหมยนิ่งสงบ เขาส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่ใช่เรื่องของค่าตอบแทน คุณท่าน ครั้งนี้ที่ผมมาคือมาลา นึกถึงการที่ผมได้เคยทำงานที่ตระกูลเซียวของพวกคุณ คุณชายรองปฏิบัติกับผมเป็นอย่างดี ดังนั้นผมจึงมาลา ทำอะไรอย่าหักดิบจนเกินไป อย่าตัดทางของตัวเองทิ้งจนหมด”

ได้ยินอู๋เหมยพูดประโยคนี้กับตัวเอง ทำให้ใบหน้าผู้เฒ่าของเซียวเจิ้นเที่ยนสงสัยขึ้นมา คิ้วของเขาขมวดกันเป็นตัวอักษร“ชวน” ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “อู๋เหมย แกหมายความว่าไง?”

อู๋เหมยเอามือไขว้หลัง แล้วกล่าว “ท่านน่าจะเข้าใจคำนี้มากกว่าผมนะว่ามันหมายความว่าอะไร!”

ตาทั้งสองข้างของเซียวเจิ้นเที่ยนมองไปที่อู๋เหมยอย่างโมโห ไอ้นี่ไม่ได้มาที่นี่เพื่อตัวเอง แต่กลับกันแล้ว เขาไม่ใช่อู๋เหมยคนนั้นของครอบครัวเขาแล้ว ตอนนี้ ไม่รู้ว่าเจ้านายอยู่หนใด?

เซียวเจิ้นเที่ยนหลับตาลงแล้วกล่าว “อู๋เหมย แกมาสอนฉันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

พูดตรงๆ อู๋เหมยเป็นแค่คนใช้ เป็นหมาตัวหนึ่งที่ตระกูลเซียวเลี้ยงดู ตอนนี้แม้แต่หมายังกล้าเป็นศัตรูกับตนแล้วเหรอ? เซียวเจิ้นเที่ยนกำหมัดแน่น หยิบปืนออกมาจากในอ้อมแขน จ่อไปที่อู๋เหมย

เนื้อหนังที่อยู่บนใบหน้าเหี่ยวย่นของเขาเกิดการสั่น รอยตีนกาบนใบหน้าลึกขึ้น หลายวันมานี้อู๋เหมยได้แสดงจุดยืนของตนแล้วเขาจะโน้มน้าวใจให้เหนื่อยอีกทำไมกัน บางคน ต้องพูดดีๆ บางคน ต้องพูดด้วยปืน

จ่อไปที่อู๋เหมย เขาดูแคลน แล้วกล่าว “แกสำคัญตัวเองไปหรือเปล่า? อู๋เหมย แกทำงานที่ตระกูลเซียวมาครึ่งปี น่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลเซียวไม่น้อย แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด แกอย่าบีบให้ฉันต้องฆ่าแกในห้องโถงของตระกูลเซียวนะ”

สีหน้าอู๋เหมยค่อยๆเปลี่ยน เป็นหวาดกลัว อู๋เหมยไม่ใช่ฟางเหยียน เขาไม่มีความสามารถล้ำเลิศขนาดนั้น ที่จะใช้มือหยุดกระสุนได้

“ท่านเซียว ท่านหมายความว่าไง? ท่านจะฆ่าผมงั้นเหรอ?” ในใจหวาดกลัว แต่ปากกลับไม่แสดงความอ่อนแอออกมา

เซียวเจิ้นเที่ยนส่งเสียงเหอะ แล้วก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าว กล่าว “แกลองดูก็ได้นะ ก็คิดว่าฉันเซียวเจิ้นเที่ยนแค่ทำท่างั้นเหรอ?”

โหดเหี้ยมอำมหิต จึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเซียวเจิ้นเที่ยน ถ้าไม่ใช่เพราะอายุมาก ต้องแสร้งเป็นคนดีล่ะก็ เขาไม่มีทางแสร้งเป็นคนที่มั่นคงหนักแน่นหรอก