เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 3

บทที่ 3 ห้าปีต่อมา

ห้าปีต่อมา เมือง A

ในอาคารเล็กๆย่านเก่าแก่ มีเสียงเด็กร้องออกมา:

"ฮึกๆ แม่ครับ หยางหยางผิดไปแล้ว!"

ที่ด้านหน้าของโซฟาในห้องนั่งเล่น เด็กชายตัวน้อย เกาหูเล็กๆของตัวเอง และพูดออกมาอย่างน่าสงสาร

กู้ฮอนขมวดคิ้วและมือถือกระดาษข้อสอบแน่น

"กู้หยางหยาง ดูกระดาษข้อสอบภาษาจีนของลูกสิ! ทำไมถึงดูเลอะเทอะไปหมด อยากให้แม่โกรธหรือไง!"

"แม่ครับ......" เจ้าตัวเล็กกลมน้อย ทำใบหน้าโศกเศร้า

"คำถามข้อนี้ ถ้าท้องฟ้าพัดผ่านไป ประโยคต่อจากนี้ลูกเขียนต่อด้วย:" ก็ไม่อาจหยุดความเป็นวัยรุ่นในตัวคุณได้!"

"ฮึกๆ แม่ครับ......" เขาเรียกเสียงอ่อนหวานเบาๆ หวังว่าแม่จะไม่โกรธ

"และนี้อีก ถ้าจะยิงคนให้ยิงม้าก่อนแล้วค่อยจับทั้งคู่?"

"ฮึกๆ......"

"เด็กน้อย ไม่ต้องมาแสร้งทำเลย และนี่อีกแสงจันทร์สว่างก่อนนอน หลี่ไป๋นอนหลับสบายดี? เหรอ?"

"......" เด็กน้อย ตกใจสะอึกสะอื้น

"ยังมีอีก ถามกษัตริย์มีความกลุ้มใจขนาดไหน ลูกเขียนว่า: ก็เหมือนกับกลุ่มของขันทีที่จะไปที่หอนางโลม?!"

กู้ฮอนแสวงหาริมฝีปากของเธอ จริงๆแล้วเธอไม่อยากจะปฏิบัติต่อลูกชายของเธอรุนแรง แต่ภาษาจีนของเด็กคนนี้อุกอาจเกินไป!

ในเวลานี้ หยูฟืนคุณแม่ของกู้ฮอนออกมาจากครัวแล้วหัวเราะ:

"การสอบหยางหยางของเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ไหน ยายขอดูหน่อยสิ"

หยูฟืน สวมแว่นอ่านหนังสือ และหยิบกระดาษจากมือของกู้ฮอน เหลือบมอง แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง

"ฮ่าๆๆ หยางหยางของเรายังเด็กมากและคำถามเหล่านี้ลึกลับเกินไป เขาจะตอบได้ยังไง ยายคิดว่าแค่นี้ก็อัจฉริยะแล้ว”

"หึหึ อย่างน้อยก็ยังมียายที่เข้าใจผม......" หยางหยางใช้โอกาสนี้อ้อนอยู่ในอกหยูฟืน

"แม่อะ ยังปกป้องเขาอีก!"กู้ฮอนเหลือบมองไปที่ลูกชาย

"ฮอนฮอน หยางหยางเติบโตที่อเมริกา พวกเรากลับมาจีนได้ไม่ถึงครึ่งปีเท่านั้น เป็นเรื่องปกติที่ภาษาจีนของเขาจะไม่ค่อยดี อย่ากดดันลูกมากเกินไปเลย"

หยูฟืน กอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขนของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอตามใจหลานเกินไป แต่เธอเข้าใจว่าเราสามคนในช่วงเวลาที่ผ่านมาลำบากกันขนาดไหน

"โอเคคะ เขาไม่เก่งภาษาจีนก็ยังพอเข้าใจ แต่เรื่องภาษาอังกฤษของเขาล่ะ?"

กู้ฮอนพูดขึ้นและหยิบกระดาษข้อสอบอีกชุดหนึ่งขึ้นมาบนโต๊ะชา แล้วพูดว่า "มีข้อบกพร่องเล็กน้อยในความสมบูรณ์แบบ (แปลตรงตัวคืออเมริกัน-จีน-ไม่-เพียงพอ) ในภาษาอังกฤษเขียนอย่างไร? เขาเขียนว่า: American-Chinese-not-enough!"

แม่คะ เด็กน้อยคนนี้โตขึ้นที่อเมริกา และยังพูดภาษาอังกฤษฉบับภาษาจีน นี่คือเหตุผลที่หนูโกรธ!!!"

ฮือๆๆ~~หยางหยางพึมพำปากสั่นและมุดเข้าไปในอ้อมแขนของยาย

กู้ฮอนเหลียวมองประโยคต่อไป ก็ยังรู้สึกโกรธจนกัดฟัน:

"และนี่อีก หัวหน้าห้อง (ปันจ่างแปลตรงตัวคือห้องยาว)ในภาษาอังกฤษเขาเขียนว่า: Class-long! สุดยอดเลยกู้หยางหยาง long หมายถึงยาวก็ใช่ แต่ความยาวของหัวหน้านั้นแตกต่างจากสั้นยาวมาก!"

"ฮ่าๆๆ นี่ไม่ใช่คำถามภาษาจีนเหรอ? ทำไมหยางหยางของเราถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย?" หยูฟืน หัวเราะขึ้นเมื่อเธอได้ยิน "ฮอนฮอน ลูกยังเด็กอยู่ ค่อยๆสอนไปก็ได้"

"ยังเด็ก? นี่เขาอายุห้าขวบแล้วนะ และปีหน้าก็จะเริ่มเข้าเรียนแล้ว! ภาษาจีนยังสับสนอยู่เลย หนูกังวลว่าเขาจะเรียนไม่ได้สักวิชา......"

"โทษแม่เถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะความเจ็บป่วยในตอนนั้น ลูกก็ไม่ต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาเพื่อให้แม่ได้รับการรักษาพยาบาล......"

หยูฟืน รู้ว่าในตอนนั้นได้สร้างความลำบากให้กับลูกสาวของเธอ

แม้ว่าลูกสาวของเธอมักจะปฏิเสธที่จะบอกว่าเงินสำหรับการรักษาพยาบาลมาจากไหน

แม้แต่คนที่เป็นพ่อของหลานเธอ ก็ไม่เคยเอยปากพูดอะไร