เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 30

บทที่ 30 ดีที่ทักษะบนเตียง2

*

ลากร่างกายที่หมดเรี่ยวแรงใกล้จะล้มลงไปกองที่พื้น กู้ฮอนกลับมาถึงบ้าน

ตอนนี้ หยูฟืน กับเฉิงเฉิงก็ตื่นนอนแล้ว

ทันทีที่เปิดประตู กู้ฮอนก็เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของลูกชาย จ้องมาที่เธอ

เธอเหนื่อยมากจนทรุดตัวลงไปนอนบนโซฟา

กระดิกนิ้วไปทางหนุ่มน้อย “มานี่”

เฉิงเฉิงเดินไปอย่างเชื่อฟัง สีหน้านิ่งสงบ

กู้ฮอนมองลูกชายด้านบนด้านล่าง ด้านซ้ายด้านขวา ด้านหน้าด้านหลัง ด้านในด้านนอก คิ้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น

หายใจก็ยิ่งลำบากมากขึ้น

ทำยังไงดี เธอรู้สึกว่าลูกชายของตัวเองกับเป่หมิงโม่ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนกันขึ้นเรื่อยๆ... ...

นี่ต้องเป็นฝันร้ายแน่ๆ!

“หยางหยาง มานี่ บอกแม่หน่อย ว่าทำไมต้องพูดโกหกกับแม่ หา?”

ร่างเฉิงเฉิงที่ยังคงสงบ ไม่ขยับแม้แต่น้อย แค่ตอบอย่างแผ่วเบาไปว่า “คุณแม่ หยางหยางไม่ได้พูดโกหกกับคุณเลยนะ”

“ไม่ได้พูดหรอ? ถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินีเลขที่189 ไม่ใช่ร้านขายเครื่องเขียนสักหน่อย ทำไมหนูต้องพูดโกหกด้วย? แล้วก็ดึกดึกดื่นดื่นให้แม่ไปซื้อดินสอสี หมายความว่ายังไง? และที่สำคัญสุดๆ ก็คือ----หนูรู้ได้ยังไงว่าเจ้านายของแม่จะอยู่ที่นั่น?”

กู้ฮอนมีข้อสงสัยมากมายที่แก้ไม่ได้ในหัว ดังนั้นจึงถามออกมาเป็นกอง

เธอโอบลูกชายไว้ อยากจะหาเบาะแสจากดวงตาที่สดใสของลูกชาย

แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว

ถอนหายใจยาว เธอกอดหนุ่มน้อยไว้ “หยางหยาง บอกแม่มา ว่ามีเรื่องอะไรปิดบังแม่อยู่ ได้ไหม?”

เฉิงเฉิงยังคงส่ายหน้าอย่างเรียบเฉย “คุณแม่ฟังผิดแล้ว เป็นร้านเครื่องเขียนที่ ถนนวังโจวตะวันออกเลขที่189 หยางหยางไม่มีดินสอสีเหลือแล้วจริงๆ ดังนั้นถึงได้ขอให้คุณแม่ไปซื้อ ก็แค่... ...หยางหยางก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ดึกดึกดื่นดื่นร้านเครื่องเขียนนั้นไปเปิด”

คำพูดของเฉิงเฉิงไม่มีข้อบกพร่องเลยแม้แต่น้อย

ในความเป็นจริง เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าคุณแม่จะต้องถามเขาแบบนี้

อันที่จริงเขาก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อคืนคุณพ่อจะอยู่ที่นั่นหรือเปล่า

ก็แค่จำได้ว่าตอนเด็กๆมีหลายครั้งที่เขามักจะงอแงให้คุณลุงฉิงฮัวพาเขาไปหาคุณพ่อ

แน่นอนว่าผลสุดท้าย พ่อเขาก็ไม่ลงจากอาคารมาเลยแม้แต่น้อย แค่โทรกริ๊งเดียวก็ให้ฉิงฮัวพาเขาไปซะแล้ว

ถนนวังโจวตะวันออกเลขที่189 ก็มีร้านเครื่องเขียนอยู่ร้านหนึ่งจริงๆ

นั่นคือสถานที่ที่เขามาพบในภายหลัง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทุกครั้งตอนที่เขาอยากจะไปหาพ่อ ก็จะให้คนขับรถพาเขาไปที่ร้านเครื่องเขียนนั้น จากนั้นภายใต้สายตาของเจ้าของร้านเขาก็จะซื้อกล่องดินสอสีมากมายหลายกล่องก่อนที่จะพอใจและออกจากร้านไป

ตอนนี้ ที่บ้านของเขามีกล่องดินสอสีแต้มตู้ไปหมดแล้ว

ทุกครั้งที่ซื้อมา ก็จะล็อคไว้

ราวกับว่าล็อคความรู้สึกทั้งหมดที่คิดถึงพ่อเอาไว้

นี่ก็คือวันเวลานิดๆหน่อยๆที่มีคุณพ่ออยู่ และได้สะสมไว้ในใจของเฉิงเฉิง

ไม่ขม แต่มันกลับรู้สึกเปรียวๆ

ตอนที่เฉิงเฉิงพูดประโยคนี้ ท่าทางเชื่อฟัง ไม่เอะอะเสียงดัง ทำให้กู้ฮอนรู้สึกละอายใจ