เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 645

ตอนที่ 645 เป่หมิงเอ้อก็ต้องจองที่นั่ง

ในโลกของเขา เหมือนว่านอกจากชุดสูทแล้วก็ไม่มีชุดอื่นๆอีก

เป่หมิงโม่ก้มหน้าลงมองนาฬิกา“โอเค ได้เวลาแล้ว เราออกเดินทางกัน

พูดไป เขาก็ยังตบไหล่หยางหยางไปด้วย

***

ตอนฉิงฮัวขับรถ พาพวกเขาไปที่โรงเรียน ในโรงเรียนก็มีคนมาไม่น้อยแล้ว

พอเป่หมิงโม่ลงจากรถ เขาก็กลายเป็นว่าเข้ากับคนในสถานที่นั้นไม่ได้

เห็นแค่คนอื่นๆ สวมชุดกันแบบสบายสุดๆ ชุดกีฬา หมวกกันแดด แว่นกันแดด……

“เจ้านาย ให้ผมพาคุณไปซื้อชุดสักชุดแถวๆนี้ไหมครับ ……”ฉิงฮัวเอากระเป๋าเดินทางของเขาลงมาจากรถ จากนั้นก็พูดกับเป่หมิงโม่อย่างระมัดระวัง

เป่หมิงโม่ส่ายมือ“แบบนี้ดีแล้ว เรื่องของบริษัทต้องฝากนายด้วย โอเคไม่มีอะไรแล้วนายไปได้แล้ว”

ตอนนี้เอง รถบีเอ็มสีแดงคันนึ่งก็ขับเข้ามาในสายตาพวกเขา เป็นกู้ฮอนขับพร้อมกับพาเฉิงเฉิงมา

แป๊บหนึ่ง เธอกับเฉิงเฉิงก็ลากกระเป๋าเดินทางเข้ามา

กู้ฮอนสวมชุดกีฬาสีม่วงทั้งตัว ที่เข้ากับหุ่นเพรียวของเธอ ถึงแม้เธอจะเป็นแม่คนแล้ว แต่ว่ายังคงดูวัยรุ่น

ยืนอยู่กับเฉิงเฉิง คนไม่รู้จักก็จะคิดว่าเป็นพี่สาวกับน้องชาย

เฉิงเฉิงก็เปลี่ยนไปจากที่สวมสูท เป็นใส่ชุดแม่ลูกที่เข้ากับกู้ฮอน

ทั้งสองคนแต่งแบบนี้ ทำให้คิ้วของเป่หมิงโม่ยกขึ้น

“แม่ครับ หยางหยางอยู่นั่น”เฉิงเฉิงแค่มองก็เห็นหยางหยางที่สวมสูทตัวเล็กๆ

กู้ฮอนหันไปมองตามที่เฉิงเฉิงชี้ เห็นแค่หยางหยางด้านข้างที่ยืนอยู่คือเป่หมิงโม่

เธอที่ยิ้มอยู่นั้น ทันใดนั้นหน้าก็นิ่งไป จากนั้นก็พูดเบาๆกับเฉิงเฉิงว่า“ลูกไม่ได้บอกนี่ว่าพ่อลูกจะมา”

เฉิงเฉิงเงยหน้าขึ้น“แม่ครับ ถ้าพ่อมา แม่จะไม่มาเหรอ？แต่ว่าผมอยากมากับแม่มากนี่”

กู้ฮอนรู้ว่าเฉิงเฉิงเป็นคนคิดอย่างรอบคอบ ช่างเถอะในเมื่อมาแล้วก็ไม่สนอะไรแล้ว

เธอพาเฉิงเฉิงเดินไปตรงหน้าเป่หมิงโม่

หยางหยางมองเธอ“แม่ครับ วันนี้แม่สวยมากจริงๆเลย เมื่อกี้ไม่ได้มองชัดเจน ก็คิดว่าเฉิงเฉิงพาพี่สาวคนสวยมาด้วยซะอีก”

กู้ฮอนหน้าแดงเล็กน้อย ตบหัวหยางหยางเบาๆ“เจ้าเด็กน้อย มีลูกแบบหนูที่ล้อเล่นกับแม่ขนาดนี้ด้วยเหรอเนี่ย”

ฉิงฮัวพยักหน้าให้กู้ฮอน“คุณหนู”จากนั้นก็พูดกับเป่หมิงโม่“เจ้านาย ผมกลับก่อนนะครับ ขอให้พวกคุณเล่นกันอย่างมีความสุข”

เล่นกันอย่างมีความสุข ทั้งวันเจอหน้านิ่งแบบเป่หมิงโม่ จะมีความสุขได้ขนาดไหน กู้ฮอนคิดในใจ

แป๊บหนึ่ง เสียงประกาศโรงเรียนก็ดัง“ขอให้ผู้ปกครองทุกท่านมาขึ้นรถบัสที่สนามค่ะ”

เป่หมิงโม่พาหยางหยาง ส่วนกู้ฮอนพาเฉิงเฉิงตามผู้คนไปที่สนาม

ตอนนี้เองผู้อำนวยการโรงเรียนถือธงเล็กๆอย่างร่าเริง เดินผ่านฝูงชนเข้ามาตรงหน้าเป่หมิงโม่

“คุณเป่หมิง คิดไม่ถึงว่าท่านจะมาร่วมกิจกรรมผู้ปกครองครั้งนี้ทั้งที่ยุ่ง ทำให้พวกเราประหลาดใจอย่างคาดไม่ถึงจริงๆเลย รถบัสท่านน่าจะไม่ชิน งั้นตามพวกเราคุณครูนั่งรถเก๋งไปดีไหมครับ”

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมนั่งรถบัสกับพวกเขาแหละครับ”เป่หมิงโม่พูดจบ ยื่นมือไปจับหยางหยาง ผ่านผู้คนเข้าไปที่หน้ารถบัส

ผู้อำนวยการโรงเรียนก็ไม่ขัด ยังไงเป่หมิงโม่มาที่นี่ก็ถือว่าไว้หน้าเขามากแล้ว

พอกู้ฮอนกับเฉิงเฉิงขึ้นรถไป รถก็ไม่มีที่นั่งแล้ว

ในตอนนี้ ด้านหลังรถมีมือเล็กๆยื่นมา“แม่ครับ มานั่งตรงนี้”

กู้ฮอนมองไป เป็นหยางหยาง

ตอนนี้สองคนที่อยู่ด้านหน้าพวกเขาก็กำลังหาที่นั่ง เดินไปตามเสียงเข้าไปที่ข้างๆหยางหยางกับเป่หมิงโม่ก็ต้องเบียดไปด้านใน

“ที่นั่งนี้เว้นไว้ให้แม่ผม”หยางหยางขมวดคิ้วมอง

***

คนนั้นที่ยืนอยู่ตรงหน้าหยางหยาง แต่งตัวหรูหรา ด้านหลังเขามีเด็กผู้ชายอายุพอๆกันกับหยางหยางตามมา

หลังจากการแสดงครั้งนั้น เฉิงเฉิงกับหยางหยางก็ถือว่าเป็นคนดังเล็กๆในโรงเรียน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังมีพ่อเป็นเป่หมิงโม่

คนอื่นบนรถเห็นคนรวยคนนี้ ก็คิดว่าไม่รู้จักที่สูงถึงไปมีเรื่องกับสองพ่อลูกเป่หมิงโม่ ต้องมาใหม่แน่ๆ

ต่างมองกันอย่างเงียบๆตรงนี้ว่าเป่หมิงโม่จะตอบโต้อย่างไร

คนรวยคนนั้นมองสำรวจหยางหยาง“ต่างบอกกันว่าคนเมืองAค่อนข้างแข็งแรง เด็กแบบคุณมาจองที่นั่งแบบนี้นี่มันสมเหตุสมผลด้วยเหรอ จะบอกไรให้นะ ที่นี่ผมไม่สน ครอบครัวคุณมีเงิน ผมเองก็ไม่ได้จนอะไร จะทำให้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าคนรวย”

พูดไปก็ยื่นมือที่ดำและหยาบๆส่ายไปมาตรงหน้าหยางหยาง“มองเห็นไหม”

หยางหยางขมวดคิ้วมองแหวนทองวงใหญ่หกวงใส่บนมือ

ทำไมเป็นหกนิ้วล่ะ？มองดูดีๆเขามีหกนิ้ว

เด็กหนุ่มด้านหลังชายคนรวยหกนิ้วเห็นหยางหยางไม่พูด ก็คิดว่าตกใจกลัวพ่อตัวเอง

เขาเอามือข้างหนึ่งเท้าเอวอีกข้างหนึ่งชี้ไปที่มือหกนิ้วของคนรวยอย่างเย่อหยิ่ง พูดกับหยางหยาง“มองเห็นไหม แหวนหกอัน เป็น 999หมด รวมกันครึ่งกรัมเชียว“

พูดถึงตรงนี้เขายังมองผู้คนรอบๆอย่างดูถูก”ทุกคนบนรถนี้น่าจะไม่มีใครเจ๋งเท่าพ่อผมแล้ว”