ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 14

ท่านปู่ผมหงอกเต็มศีรษะ ร่างกายมีพลังบวกและมีชีวิตชีวา

แค่เห็นแวบเดียว เย่ชิงหลีก็ขอบตาชื้น ท่านปู่เห็นเธอแล้ว ก็วางถ้วยชาในมือลงอย่างเงอะงะ

“ชิงหลี?” เสียงที่แก่ชรา ทำให้เย่ชิงหลีวิ่งไปหา คุกเข่าลงต่อหน้าท่านปู่ เอาศีรษะซุกตักท่านปู่ “คุณปู่”

“ยัยหนูจริงๆ เธอจริงๆ ด้วย”

“ฉันเองค่ะ ท่านปู่” เย่ชิงหลีหัวใจเจ็บเล็กน้อย

ในตอนนี้คล้ายกับตอนที่เธอไม่เหลืออะไร ตอนที่ถูกคุณปู่เผยรับมาที่ตระกูลเผย เธอก็พึ่งพาอาศัยแบบนี้

เวลานั้น ราวกับว่าทั้งโลกเหลือเพียงคุณปู่

“กลับมาแล้วก็ดี กลับมาแล้วก็ดี” ท่านปู่ลูบผมเธออย่างรักใคร่

ความอุ่นในฝ่ามือ เหมือนมีผลของการปลอบประโลม ปลอบประโลมหัวใจเย่ชิงหลีที่เป็นรูพรุนในเหวลึก

ลุงเฉินมองภาพตรงหน้าอย่างประทับใจ

แค่ได้ยินเขาพูดขึ้น “คุณหนู คุณกลับมาก็ดีแล้ว คุณไม่รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมาท่านปู่ใช้ชีวิตยังไง”

ทุกยามราตรี จะนั่งริมหน้าตาด้วยดวงตาซีดเซียว คิดว่าเย่ชิงหลีเมื่อไรจะกลับมา

เย่ชิงหลี “ขอโทษค่ะคุณปู่”

“เฮ้อ ฉันสิต้องขอโทษเธอ ฉันผิดสัญญาที่ยายเธอฝากฝังไว้ จิ้นโม่เจ้าเด็กนั่น...” พูดถึงเผยจิ้นโม่ ท่านปู่ก็ปวดใจ

สามปีมานี้ที่เย่ชิงหลีจากไป เผยจิ้นโม่โดนสั่งห้ามไม่ให้ปรากฏตัวที่บ้านเก่าตระกูลเผยอีกเลย

ตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองป่วยหนักคิดว่าตัวเองเหลือเวลาอีกไม่นาน อีกทั้งยังกังวลเกี่ยวกับสาวน้อยคนนี้ รู้สึกว่าคนในครอบครัวตัวเองจะดูแลเธอเป็นอย่างดีได้

ฉะนั้นจึงตัดสินใจให้เผยจิ้นโม่แต่งงานกับเธอ ใครจะไปคิดว่างานแต่งครั้งนั้นจะนำพาโชคร้ายมากมายมาให้เย่ชิงหลีขนาดนี้

“คุณปู่ ฉันอกตัญญูเองค่ะ” เย่ชิงหลีเบ้าตาเปียกชื้น

ตอนนี้ถึงจะซบตักท่านปู่อยู่ ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเงอะงะของเขา รวมถึงภาพที่เขาวางถ้วยชาเมื่อครู่นี้

เห็นได้ชัดว่าหลายปีที่ผ่านมาสุขภาพท่านปู่แย่มาตลอด

“โธ่ แค่หนูมีชีวิตรอดก็ดีแล้ว” ท่านปู่พูดอย่างซาบซึ้ง

นี่คือปู่ของเผยจิ้นโม่

แต่เนื่องจากคุณยายของเย่ชิงหลี ความสัมพันธ์ทั้งคู่จึงสนิทกันมากขึ้น ตั้งแต่เย่ชิงหลีมาถึงตระกูลเผย ก็ได้รับการถือหางจากท่านปู่อยู่เสมอ

นี่ทำให้ลูกหลานคนอื่นๆ ในตระกูลเผยอิจฉามาก ไม่พอใจเย่ชิงหลีทั้งเปิดเผยและลับๆ