เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 11

งานเลี้ยงรื่นเริงดำเนินมาจนถึงยามไฮ่ อากาศเริ่มเย็นลงทุกขณะ บรรดาขุนนางที่ดื่มสุราอาจไม่รู้สึกหนาว แต่ฝูซิ่นฮวารู้สึก นางกระชับเสื้อคลุมสีเทาเงินแนบกาย และเริ่มมีอาการไอ จนจินเกาหยางอดห่วงไม่ได้

“ซิ่นฮวา” เขาเรียก “เจ้ากลับก่อนเถิด เดี๋ยวจะไม่สบาย”

“เพคะท่านอ๋อง” นางตอบ จินเกาหยางเลิกคิ้วน้อย ๆ

จบศึก นางก็กลับมาเรียกเขาว่าท่านอ๋องตามเดิม ทั้งยังดูห่างเหินกว่ายามที่อยู่ร่วมกันในกองทัพเป็นไหน ๆ

“มาเถอะ ข้าไปส่งเจ้าเอง” จินเกาหยางกล่าว พยายามไม่สนใจท่าทางเฉยเมยของนาง

ฝูซิ่นฮวาพยักหน้ารับและเดินไปพร้อมกับจินเกาหยาง แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสวียนชิวก็เดินเข้ามาหา

“หมิงยู่โหว จะกลับแล้วหรือ” เสวียนชิวถาม

“ซิ่นฮวาไม่ค่อยสบาย ข้ากำลังจะไปส่ง” จินเกาหยางเป็นฝ่ายตอบแทน

“เจ้าไม่ค่อยสบายหรือ? ให้หมอของข้าร่วมทางไปกับเจ้าดีหรือไม่ เผื่อมีเหตุอันใด ก็ยังมีหมออยู่ด้วย” เสวียนชิวพูดราวกับเป็นห่วงฝูซิ่นฮวานัก

“ขอบพระทัยรัชทายาทที่เป็นห่วง ราชสำนักต้าจินมีหมอหลวงสำหรับดูแลโหวหญิงคนเดียวของเราอยู่แล้ว คงไม่รบกวนรัชทายาท” เป็นจินเกาหยางที่ปฏิเสธแทนฝูซิ่นฮวา

เสวียนชิวนั้นแม้จะรู้สึกเสียหน้า แต่ก็ยังฝืนยิ้ม

“เช่นนั้นก็ขอให้ท่านอ๋องและหมิงยู่โหวเดินทางปลอดภัย”

“ขอบพระทัยเพคะ” ฝูซิ่นฮวาตอบ ก่อนจะไอออกมาอีกครั้ง

จินเกาหยางดึงผ้าคลุมของตนออกมาคลุมร่างฝูซิ่นฮวาไว้ แล้วประคองนางเดินออกจากท้องพระโรง โดยไม่สนใจสายตานับสิบคู่ของเหล่าขุนนางที่มองมา รวมทั้งสายตาของเสวียนชิว

เมื่อมาถึงรถม้าของจวนสกุลฝู ฝูซิ่นฮวาก็หันมาเอ่ยลาจินเกาหยาง ทว่าอ๋องหนุ่มกลับไม่รับคำลาของนาง พอส่งนางขึ้นรถม้าเสร็จ ตัวเขาก็ตามขึ้นมาด้วยเสียอย่างนั้น

“ท่านจะทำอะไร” ฝูซิ่นฮวาถาม

“ข้าจะไปส่งเจ้าให้ถึงจวน”

“หม่อมฉันคงไม่รบกวนท่านอ๋อง”

“รบกวนอะไรกัน ตอนอยู่ในค่ายทหาร เจ้าดูแลข้าเป็นอย่างดี แล้วข้าจะละเลยเจ้าได้อย่างไร”

“ยามนี้ไม่ได้อยู่ในค่ายทหารแล้ว อีกทั้งหม่อมฉันเองก็มีองครักษ์ติดตามออกมาก ท่านอ๋องอย่าได้ห่วง”

“จะไม่ให้ข้าห่วงได้อย่างไร” จินเกาหยางมองสบตาฝูซิ่นฮวาครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดม่านออกไปสั่งคนบังคับรถม้าให้ออกเดินทาง

เมื่อหันกลับมาก็เห็นฝูซิ่นฮวากำลังไออีกครั้ง จินเกาหยางเอื้อมไปหยิบเตาอุ่นมือที่อยู่ไม่ไกลมาส่งให้นาง

“หม่อมฉันจะให้คนทำความสะอาดผ้าคลุมของท่านอ๋อง แล้วจะรีบให้คนนำไปส่งคืนที่ตำหนักเว่ยหยางอ๋องนะเพคะ” ฝูซิ่นฮวาว่า

“ไม่ต้องหรอก เจ้าเก็บไว้เถอะ” จินเกาหยางตอบ “คลุมผ้าของข้า จะได้รู้สึกเหมือนมีข้าอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา”

“ท่านอ๋อง!”

“ซิ่นฮวา” จินเกาหยางเรียกเสียงนุ่ม “ข้ามั่นใจว่าข้าแสดงออกชัดเจนแล้ว เจ้ามองไม่ออกเลยจริง ๆ หรือว่าข้ารู้สึกเช่นไร”

“ท่าน...ท่านจะรู้สึกเช่นไรก็เป็นเรื่องของท่าน”

“จะเป็นเรื่องของข้าคนเดียวได้อย่างไร ในเมื่อความรู้สึกนั้นข้ามีให้เจ้า”