คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 67

จิวอิงออกจากจวนโดยปกติแต่ที่ไม่ปกติคือท่านปู่เดินทางมากับตนด้วยท่านบอกว่าจะเข้าไปที่โรงเตี๊ยมจิวอิงเลยหมดคำที่จะค้าน ออกจากจวนมาได้ระยะหนึ่งก่อนถึงตลาดเป็นช่วงที่ผู้คนไม่ค่อยผ่านเท่าใดนักแต่ทุกครั้งก็ยังมีคนเดินไปมาประปรายไม่เหมือนเช่นตอนนี้ที่เงียบราวกับตรอกร้าง

“นายท่านระวังตัวด้วยนะขอรับ” เสียงคนบังคับรถม้าเอ่ยเตือนเมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติ

“ท่านปู่..” จิวอิงเอ่ยเรียกเสียงอ่อนด้วยความเป็นห่วงคนสูงวัย เพราะรู้ว่าคนร้ายมันต้องการสังหารตนเองแต่ท่านปู่ต้องมาเดือดร้อนไปด้วย

“เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย เห็นปู่อายุมากเช่นนี้แต่เรี่ยวแรงยังไม่ตกหรอกนะ” ฮุ่ยฉินเอ่ยแกมเย้าเพื่อให้หลานสาวคลายกังวล รถม้าเริ่มเคลื่อนตัวช้าลงและจอดสนิท สองคนต่างวัยกระชับดาบในมือแน่นเตรียมพร้อม และเป็นดังคาดเสียงต่อสู้เริ่มขึ้นจากคนด้านนอกฮุ่ยฉินเปิดผ้าม่านออกไปมองพบว่า มีชายชุดดำจำนวนมากและคนคุ้มกันของหลานสาวอีกมากเช่นกันกำลังต่อสู้กันอยู่

“เจ้าระวังตัวด้วย” ฮุ่ยฉินเอ่ยบอกหลานสาว

“ท่านปู่ก็เช่นกันนะเจ้าคะ” จิวอิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใย จากนั้นท่านปู่และตนเองก็กระโดดลงจากรถม้าเพื่อต่อสู้กับคนร้ายด้านล่าง

จิวอิงต่อสู้กับคนร้ายได้อย่างดุเดือดแต่เพื่อไม่ให้เสียความตั้งใจแต่แรก จึงหาโอกาสทำตามแผนที่วางเอาไว้โดยที่ไม่ให้ใครรู้ จิวอิงพุ่งตัวเองเข้าหาคมกระบี่อย่างตั้งใจปลายกระบี่พุ่งปักเข้าตรงข้างอกซ้ายเยื้องหัวใจเล็กน้อยแม้จะเตรียมการป้องกันมาอย่างดีแล้ว แต่ใครจะไปรู้ในเมื่อเรื่องราวยังไม่เกิดขึ้นและกระบี่มันเร็วมากจึงทำให้เกิดการผิดพลาดเล็กน้อยขึ้น

ปลายกระบี่พุ่งแทงเข้ากับถุงเลือดปลอมที่ทำเอาไว้จึงทำให้ของเหลวสีแดงไหลอาบลงมามากมาย จิวอิงล้มลงกองกับพื้นทันทีนางไม่ได้แกล้งเจ็บตามันเจ็บจริงต่างหาก คมกระบี่พุ่งเข้ามาลึกเกินไปเล็กน้อยจึงทำให้มีเลือดจริงไหลออกมาเช่นกัน

จิวอิงยอมเสี่ยงให้ตัวเองเจ็บดีกว่าให้น้องสาวของตนเจ็บในเมื่อคนร้ายมันจ้องทำร้ายน้องสาว ตนจึงต้องทำให้คนเหล่านั้นเข้าผิดคิดว่าตนเองคือเย่วซินและพวกมันก็ลงมืออย่างที่คาดเดาเอาไว้ ถึงแม้แผนการครั้งนี้จะผิดพลาดนิดหน่อยแต่เพื่อน้องสาวแล้วย่อมคุ้มค่า จิวอิงรู้ดีว่าบาดแผลของตนและน้องสาวนั้นย่อมต้องมีเหมือนกันแต่ที่ไม่เหมือนคือความเจ็บปวด บาดแผลที่เกิดขึ้นด้วยตนเองนั้นจะเจ็บปวดมากกว่าอีกคนหนึ่งเสมออีกคนหนึ่งจะไม่รู้สึกเจ็บมากนัก..

“คุณหนู!!.” เสียงของหยวนเค่อร้องออกมาอย่างตกใจ

“อิงเอ๋อร์!!..” ฮุ่ยฉินหันไปมองตามเสียงเรียกเห็นหลานสาวทรุดลงนอนกับพื้นเลือดไหลออกมาจำนวนมากก็พลันตกใจจนแทบกระอักเลือด รีบต้านคมกระบี่ของคนร้ายและเบี่ยงตัวเองไปดูหลานสาวทันที คนร้ายเมื่อทำงานสำเร็จก็ล่าถอยออกไปเพราะฝ่ายของตนเริ่มจะต้านไม่ไหวเช่นกัน

“อิงเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ฮุ่ยฉินเอ่ยเสียงสั่นถามหลานสาว

“ทะ..ท่านปู่หลานไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” เอ่ยจบภาพตรงหน้าก็มืดดับไป

ทางด้านหนึ่งหานเฟิ่งอวี่แอบมายืนดูเหตุการณ์อยู่ไกลๆ พลางนึกเสียดายสตรีเบื้องล่างที่วันนั้นนางหนีรอดมาได้ เพราะมีคนมาช่วยนางเอาไว้คนของเขาโดยสังหารไปทั้งหมด ถ้าวันนั้นงานสำเร็จนางคงไม่ต้องมาจบชีวิตเช่นนี้ หานเฟิ่งอวี่คิดในใจแล้วเร้นกายจากไป...

ฮุ่ยฉินรีบพาหลานสาวกลับจวนทันที เพราะต้องรีบดูอาการตนจะไม่ยอมให้นางเป็นอะไรไปเด็ดขาด มาถึงจวนบ่าวไพร่ต่างแตกตื่นเมื่อเห็นประมุขของจวนอุ้มร่างหลานสาวลงจากรถม้ามีเลือดไหลเต็มร่างกายไปหมด

ฮุ่ยฉินพาร่างหลานสาวมายังเรือนนอนของนาง และเริ่มตรวจดูบาดแผล ผู้คนที่เฝ้าดูอาการอยู่ด้านนอกต่างร้อนใจและร้องไห้ไม่หยุดโดยเฉพาะเสี่ยวชิง

“เจ้าก็แสบไม่ต่างจากน้องสาวเลย หายเมื่อไรปู่คงต้องทำโทษเสียบ้าง” ฮุ่ยฉินเอ่ยพึมพำเมื่อเห็นถุงหนังสัตว์ที่บรรจุเลือดปลอมเอาไว้แถมยังมีแผ่นเหล็กบางๆรองเอาไว้คงคิดว่ามันจะป้องกันจากคมกระบี่ได้ แต่แรงกระบี่มันพุ่งมาแรงจนกระลุแผ่นเหล็กปักเข้าที่อกซ้ายเยื้องอวัยวะสำคัญได้อย่างหวุดหวิด

ฮุ่ยฉินบรรจงเย็บแผลอย่างสุดฝีมือเพื่อไม่ให้เกิดรอยแผลเป็นทิ้งเอาไว้ จากนั้นก็ใส่ยาและปิดบาดแผล นางคงตกใจและเสียเลือดมากคงอีกนานกว่าจะฟื้น เมื่อออกมายังด้านนอกก็แจ้งข่าวให้รู้ว่านางปลอดภัย แต่สำหรับบ่าวไพร่ฮุ่ยฉินโป้ปดออกไปว่าคุณหนูรองหมิงเย่วซินได้รับบาดเจ็บอาการสาหัสเป็นตายเท่ากัน..

ทางด้านตลาดท่าเรือเย่วซินกำลังพูดคุยอย่างออกรสออกชาติกับสหายคนใหม่อย่างปีเตอร์และแจคสันราวกับว่ารู้จักกันมาแรมปี ส่วนประมุขจ้าวไท่เหว่ยไปเลือกดูสินค้าและติดต่อซื้อขายกันอีกด้านหนึ่ง บนเรือมีสินค้าให้เลือกมากมายส่วนใหญ่แล้วเย่วซินรู้จักพวกมันเป็นอย่างดีบนเรือนี้เปรียบเสมือนโลกเมื่อชาติก่อนไม่ผิดเพี้ยนมันช่างไฮเทคยิ่งนักนางไม่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้มานานมากแล้ว

“ซินนี่..คุณทำให้ผมทึ่งมากคุณพูดภาษาของเราราวกับว่าเป็นภาษาบ้านเกิดเลย” ปีเตอร์เอ่ยชมสตรีตรงหน้าเขาเคยเห็นใบหน้าที่คล้ายกับนางนั้นคือพี่สาวฝาแฝด ส่วนคนนี้คือคนน้องที่เย่วฉีเอ่ยชมว่าเป็นคนสอนภาษาที่เก่งมาก แต่ทำไมวันนี้นางถึงได้มีใบหน้าเช่นนี้กัน..

“คุณชมเกินไปแล้วแต่ก็ขอบคุณ” เย่วซินเอ่ย

“คุณซินนี่อยากได้สินค้าของเราหรือไม่ ทางด้านนั้นมีให้เลือกมากมายเป็นของสตรีโดยเฉพาะ คนที่มาติดต่อซื้อขายส่วนมากเป็นบุรุษจึงไม่สนใจสินค้าพวกนี้เลย” แจคสันเอ่ยชักชวน

“แจคสันคุณจะขายของให้ฉันหรือคะ คุณคิดถูกแล้วฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” เย่วซินเอ่ยพลางยกยิ้มอย่างชอบใจ

จากนั้นทั้งสามก็เดินมายังห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยสินค้าของสตรีมากมาย เสื้อผ้า เครื่องประดับ และของใช้ต่างๆเย่วซินตาลุกวาวขึ้นมาทันทีที่ได้เห็น จากนั้นก็ช๊อปทุกอย่างที่ขวางหน้า สิ่งไหนที่ต้องใช้เป็นประจำนางก็จะเหมามาทั้งหมด เดินห้องนั้นออกห้องนี้จนปีเตอร์และแจคสันอดหัวเราะไม่ได้

เมื่อได้ของตามต้องการก็กลับมายังห้องรับรองแขกบนเรือเห็นประมุขจ้าวนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่จึงเดินเข้าไปหาทันที