เขยหมอสุดเทพ นิยาย บท 11

หลิวตงนึกว่าหวางเย๋เกิดกลัวขึ้นมา สองตากลอกกลิ้ง เกิดความคิดอันเลวร้ายขึ้นมา

“หวางเย๋ ฉันช่วยแกปิดเป็นความลับ และมอบเยียนหรานนังสารเลวนี่ให้แก แกคิดหาวิธี ให้ฉันได้นอนกับหลงเหม่ยซินสักครั้ง เป็นยังไง?”

“ฉันจะบอกแกให้ นังสารเลวหวางเยียนหรานนี่ ฉันได้ปลดล็อกกับเธออยู่หลายท่า รับรองว่าแกจะต้องพอใจ นอกจากนี้ เธอจะมีรังแกแกเหมือนหลงเหม่ยซินแน่ ตอนอยู่บนเตียงเชื่อฟังมากเลยล่ะ”

หลิวตงที่ถูกสเปิร์มขึ้นสมอง ตบไหล่หวางเย๋เบา ๆ ด้วยท่าทางที่บอกว่านายได้กำไรแล้ว

“ถ้าแกอยากจะเล่นแบบตื่นเต้นหน่อย......”

“เล่นแม่มึงสิ” หวางเย๋ตวาดขึ้นมา และฟาดเข้าไปที่หน้าของหลิวตง ร่างของหลิวตงหมุนลอยออกไป

หลังจากที่ตกลงบนพื้น หลิวตงก็ได้กระอักเลือดออกมา ในกองเลือดมีฟันหลายซี่ปะปนอยู่

“มึงเอ๊ย มึง...มึงกล้าตบกู......” หลิวตงเอามือกุมหน้า จ้องมองหวางเย๋อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“มึงตายแน่ มึงตายแน่ มึงไอ้เศษสวะ กล้าตบกูได้ยังไง”

“กูจะบอกมึงนะ กูจะต้องนอนกับหลงเหม่ยซินให้ได้ และกูยังจะนอนกับผู้หญิงสองคนของมึงพร้อมกัน ชายหนึ่งหญิงสอง มึงแม่งกล้าตบกู”

“กูจะทำให้มึงพิการซะ ให้มึงมองดูกูเล่นหลงเหม่ยซินและนังสารเลวหวางเยียนหราน......”

หลิวตงร้องโวยวายราวกับคนเสียสติ หวางเย๋เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ปรากฏตัวขึ้นที่ข้างกายของเขา และฟาดลงไปบนใบหน้าของเขาอีกรอบ หลิวตงลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง ฟันอีกครึ่งหนึ่งที่เหลืออยู่ ล้วนถูกตบจนหลุดร่วงออกมา

เมื่อเห็นหลิวตงถูกตีอีกครั้ง คนที่เขาพามาด้วยตาลุกเป็นไฟ “แม่ง กล้าตีคุณชายหลิว อัดมันให้ตาย” คนพวกนั้นกระโจนเข้าหาหวางเย๋ด้วยความโมโห

“อย่าตีกันอีกเลย ฉัน...ฉันไปกับพวกแก ปล่อยเขาไป” ทันทีที่หวางเยียนหรานเห็น คนยี่สิบสามสิบคนกระโจนเข้าใส่หวางเย๋ ก็พุ่งตัวออกมาจากในบ้าน และตะโกนเสียงดัง

แต่หลังจากนั้น เธอก็ต้องตะลึงงัน

คนที่ปิดล้อมหวางเย๋เอาไว้พวกนั้นเหมือนดั่งกำลังแสดงลอยตัวในอากาศ แต่ละคนต่างลอยกลับออกไป

เพียงแค่สิบกว่าวินาที คนทั้งหมด ล้วนลงไปนอนกองบนพื้น ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ถ้าหากไม่ใช่เพราะหวางเย๋กังวลว่าหวางเยียนหรานที่จิตใจงดงามได้เห็นสถานการณ์นองเลือดเข้า จะทนรับไม่ไหว คนพวกนี้ คงตายไปนานแล้ว

หวางเย๋เดินเข้าไปหาหลิวตงทีละก้าว ตอนนี้เองในที่สุดหลิวตงก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ร่างกายขยับถอยไปด้านหลัง “แก...แกอย่าเข้ามานะ ฉัน...ฉันเป็นถึงคนตระกูลหลิวเชียวนะ”

“ในเมื่อแกอยากจะทำให้ฉันต้องพิการ งั้นแกก็ลิ้มรสชาติของการถูกทำให้พิการก่อนแล้วกัน”

หวางเย๋กล่าวไป มือก็กดลงไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของหลิวตง ออกแรงเล็กน้อย ทำให้กระดูกไหล่ของเขาแหลกสลาย หลิวตงร้องอย่างเจ็บปวด และสลบไป

จากนั้น หวางเย๋ก็เหยียบลงไปด้วยสองเท้า เหยียบกระดูกหัวเท่าของหลิวตงแหลกเป็นชิ้น ๆ หลิวตงที่สลบอยู่ ถูกความเจ็บปวดกระตุ้นให้ฟื้นขึ้นมา และสลบลงไปอีกครั้ง

“พาไอ้สวะนี่ ไสหัวไปซะ”

“บอกนายท่านของพวกแก ฉันคือหวางเย่แห่งตระกูลหลง ต้องการแก้แค้น ก็มาได้เลย” หวางเย๋ชายตามองเจ้าอ้วนที่แขนหักอย่างเย็นชา

พวกเจ้าอ้วนได้ยินดังนั้น ก็หามหลิวตง ล้มลุกคลุกคลาน ออกไปจากบ้านของหวางเยียนหรานอย่างทุลักทุเล