ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 303

โรงพยาบาล

ไฟห้องฉุกเฉินดับลงแล้ว ตอนที่ออกัสรีบมาถึง คุณหมอบอกเขาว่าเด็กน้อยอยู่ในอาการโคม่า ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่

คิ้วที่หล่อเหลาของเขาขมวดสูง เขาขยุ้มคอเสื้อของคุณหมอ จนคุณหมอรู้สึกกลัว แก้มเปลี่ยนสี "ทางเราทำดีที่สุดแล้วครับ ผู้ป่วยมีโรคประจำตัวที่สำคัญที่สุดคือโรคหัวใจพิการแต่กำเนิด ตอนนั้นอาการกำเริบดังนั้นถึงได้..."

โรคหัวใจพิการแต่กำเนิด?

ออกัสคลายมือปล่อยหมอ เดินไปหน้าห้องพักผู้ป่วย มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งยองๆกำลังร้องไห้อยู่หน้าห้องพักผู้ป่วย

คุณหมอบอกว่านี่คือพี่สาวของเด็กชาย ทั้งสองเป็นพี่น้องกัน น้องชายชื่ออันดา พี่สาวชื่ออันนา คนหนึ่งอายุ 12 ขวบ อีกคนอายุ 18 ปี เป็นเด็กกำพร้า

หญิงสาวยังคงอ่อนวัย มองแวบเดียวก็รู้ว่ามีบุคลิกชอบเก็บความรู้สึกไว้ในใจ พูดไม่เก่ง พอเจอคนเยอะๆ เธอก็อึดอัดทำตัวไม่ถูก

ได้ยินมาว่าเด็กๆที่เติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นล้วนมีบางส่วนที่มีนิสัยสันโดษ บางคนก็กลัวฝูงชน

เธอมีหน้าตาอ่อนเยาว์และเฉยเมยมาก เมื่อดูอย่างละเอียดพบว่าเธอมีส่วนคล้ายกับเชอร์รีนอยู่บ้าง ดวงตาของออกัสเหลือบมองดูเธอสองครั้ง

หญิงสาวกลับเพียงแต่พึ่งพาเขา ยืนอยู่ข้างหลังเขา เดินตามอย่างใกล้ชิดราวกับกระต่ายที่หวาดกลัว

เด็กชายตกอยู่ในอาการโคม่าไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร ออกัสจึงให้ผู้อำนวยการมอบหมายแพทย์และพยาบาล หากต้องการอะไรหรือเกิดอะไรขึ้นให้โทรหาเขาทันที หากโทรหาเขาไม่ติด ให้โทรหาผู้ช่วยเตโช

ผู้อำนวยการพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นออกัสก็กำลังเตรียมจะออกไป แต่นิ้วสีซีดของหญิงสาวกลับจับแขนเสื้อเขาอย่างระมัดระวัง ใบหน้าซีดของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

สุดท้ายออกัสก็พาเธอกลับไปที่คอนโด เขามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้ครึ่งหนึ่ง นี่เป็นเรื่องที่เขาควรรับผิดชอบ!

เช้าวันรุ่งขึ้น

ออกัสไปโรงพยาบาล อันนาก็ไป ดวงตากวาดมองเสื้อผ้าเก่าที่สวมใส่บนร่างกายของเธอ เขาก็ขมวดคิ้ว

หญิงสาวก้มหน้าลง ก้มหน้าลงต่ำมาก

เขาขับรถเบนท์ลีย์สีดำ พาเธอมาที่ห้าง สั่งให้พนักงานไปเอาเสื้อผ้ามาให้

พนักงานนำชุดมาให้ แต่หญิงสาวไม่ยอมเปลี่ยน ดวงตาสีดำมองมาที่เขา กลัวว่าเขาจะจากไป ออกัสนั่งลงบนโซฟา พยักหน้าเล็กน้อย "ไปเถอะ"

หญิงสาวถึงจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า พนักงานนำบิลมาให้ ออกัสก็เซ็นชื่อตัวเองลงไป

หญิงสาวเดินตามเขาอย่างใกล้ชิด ด้วยความกลัวว่าจะหลงทางอย่างไม่ทันไม่ระวัง เขาสังเกตเห็น จึงจงใจชะลอความเร็วให้ช้าพอๆกับจังหวะเดินของเธอ "ทานอาหารเช้าไหม?"

"ฉันเป็นห่วงน้องชาย" เสียงของหญิงสาวอู้อี้มาก ค่อยๆหายกลัวเขาแล้ว "คุณใจดีจริงๆ"

ออกัสยกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร ใบหน้ายังคงเย็นชา เด็กสาวไม่กลัว เธอหันหน้าไปด้านข้างมองเขา

"ผู้อำนวยการบอกว่าโรคหัวใจของอันดารักษาไม่หาย ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากรักษาอันดา ฉันสามารถหาเงินมารักษาอันดาด้วยตัวเองได้ ตอนกลางคืนฉันกับอันดาแอบหนีออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เจอกับกลุ่มชายขี้เมา พวกเขาจะจับฉันไป อันดาซ่อนฉันไว้ เขาคิดจะล่อคนกลุ่มนั้นออกไป ถึงได้พุ่งออกไป…"

หญิงสาวพูดช้าๆ มือกอดกล่องในอ้อมแขนแน่น เธอไม่กลัวเขาแล้ว เขาเป็นคนดี ซื้อเสื้อผ้าให้เธอ

ออกัสฟังเงียบๆ พยักหน้าเล็กน้อย ในขณะเดียวกันก็ส่งสัญญาณว่ากำลังฟังอยู่

หญิงสาวเร่งฝีเท้ายืนข้างเขา "อันดาจะฟื้นใช่ไหมคะ?"