ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 295

แน่นอนว่าในวินาทีต่อมาหลังดวงตาของออกัสก็ลืมขึ้น แต่ข้างในกลับแดงเล็กน้อย ลมหายใจที่เขาพ่นออกมาก็ร้อนมากจนแทบจะลวกคนได้

ทันทีที่สายตาของสบเข้ากับหยาดฝน ความประหลาดใจก็วาบขึ้นในดวงตาของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้ามากนัก

จากนั้นเปลวเพลิงความร้อนที่ลุกโชนขึ้นในร่างกายก็ปั่นป่วนขึ้น

ร่างกายทั้งบนและล่างเต็มไปด้วยความร้อนที่ไม่สามารถอธิบายได้ มือใหญ่ของออกัสขยับฉีกเสื้อบนร่างกายออก

"เธอเกิดอะไรขึ้น?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

หยาดฝนมองเขาไม่ได้พูดอะไร แสงสีดำในดวงตายังคงกะพริบไม่หยุด

เขาโยนเสื้อผ้าที่อยู่ตกด้านข้างใส่เธอตรงๆแล้วเปิดเครื่องปรับอากาศในห้อง

ตอนนี้เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ข้างนอกฝนก็ยังตก แต่เขากลับปรับอุณหภูมิลงเป็น 16 องศา ในทันใดอุณหภูมิในห้องก็ลดลง

แต่ออกัสประเมินเปลวความร้อนนั้นต่ำเกินไป

ออกัสกลืนน้ำลาย ดวงตาของก็มีสีแดงจางๆแล้ว เขารู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เขาจึงพลิกตัวหันมามองหยาดฝน "เธอใส่อะไรไปในซุปปลา"

หยาดฝนที่ห่อตัวในผ้าห่มผืนบางๆเดินเข้าไปหาเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็ดึงผ้าห่มผืนบางออก เผยให้เห็นร่างกายที่สวยงามและเซ็กซี่ของหญิงสาว สองมือของเธอกอดหน้าอก "แบบนี้ทำให้คุณรู้สึกสบายขึ้นไหมคะ?"

ออกัสหรี่ตาไม่เหลือบมองดูเธอเลยสักนิด เขาละสายตาออกไปทันที ไม่พูดก็รู้ว่าในซุปปลานั้นใส่อะไรลงไปกันแน่

"ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะเป็นผู้หญิงแบบนี้ หยาดฝนที่ผมรู้จักไม่ใช่ผู้หญิงแบบนี้ คุณทำให้ผมรู้สึกแปลกหน้า…"

พอพูดจบเขาก็หันหลังเข้าไปในห้องน้ำ ในอ่างอาบน้ำบรรจุน้ำเย็นไว้เต็มอ่าง เขาจุ่มร่างกายลงไปทั้งตัวโดยไม่ได้ถอดเสื้อเชิ้ตและกางเกงสูท

น้ำเย็นมาก เย็นเหมือนน้ำแข็ง แต่ออกัสกลับไม่รู้สึกเลยสักนิด สิ่งเดียวที่เขารู้สึกในตอนนี้คือความร้อน ไฟ เขาดิ้นรนราวกับสัตว์ที่ถูกขัง

ความร้อนในช่องท้องเหล่านั้นเพิ่มขึ้น มันยิ่งทำให้รู้สึกแย่มากขึ้นเรื่อยๆ ทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาที่เดิมทีเป็นสีแดงจางๆก็ยิ่งเข้มขึ้นไปอีก เข้มจนเหมือนก้อนเลือดที่ไม่สามารถละลายได้ ทำให้คนที่เห็นรู้สึกหวาดกลัว

หยาดฝนกัดฟัน กลั้นหายใจเดินเข้าไป เสียงของเธอเบาและนุ่มนวลมาก "ออกัสคะ คุณทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์หรอกนะคะ"

ดวงตาคมราวกับลูกศรคมที่จะทะลุทะลวงคนได้ของออกัสก็มองเขม็งมาทันที เสียงต่ำของออกัสไม่มีความอบอุ่นใดๆเหลืออยู่แล้ว "หยาดฝน คุณรู้ไหมว่าความรู้สึกที่คุณให้ผมในตอนนี้มันเป็นยังไง?"

เธอไม่พูดอะไรมองเขาอย่างแน่วแน่ แต่กลับได้คำตอบจากแววตา น่ารังเกียจ!

ร่างกายของหยาดฝนสั่นเทา เขาไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรก!

"น่ารังเกียจ..." คำพูดเย็นชาหลั่งไหลออกมาจากริมฝีปากบางของเขา ราวกับน้ำแข็งในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บในเดือนสิบสอง

รังเกียจ ร่างกายของหยาดฝนสั่นไหวมากขึ้นเรื่อยๆอย่างห้ามไม่อยู่ เบ้าตาก็ค่อยๆเปียกชื้น น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากหางตา

ออกัสกลับไม่มองเธออีกต่อไปแล้ว ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอ

เพราะไม่อยากมองหรือไม่คู่ควรให้มอง หรือยิ่งไปกว่านั้นอาจเป็นเพราะเขารังเกียจเธอมากจนหากมองเธออีกครั้งจะทำให้ตาของเขาสกปรก?

นี่เป็นครั้งแรกที่ออกัสพูดกับเธออย่างโหดเหี้ยม โหดจนเจ็บเข้ากระดูก หยาดฝนไม่เคยคิดเลยว่าจะมีสักวันที่เธอจะได้ยินคำที่วิจารณ์ตัวเธอเองว่าน่ารังเกียจจากปากของออกัส!

รังเกียจ ในเมื่อรังเกียจไปแล้ว ทำไมไม่ทำให้เขารังเกียจให้ถึงที่สุด?

หยาดฝนย่อตัวลงข้างหน้าเขา