บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1070

หยู่เหวินเห้าอยู่ในห้องทรงพระอักษรประมาณครึ่งชั่วยาม ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงถามทุกอย่าง รวมไปถึงเรื่องของชีวิตคู่ของหยู่เหวินจุนกับฉู่หมิงหยาง เมื่อได้ยินว่าหยู่เหวินจุนใช้กำลังทุบตีทำร้ายฉู่หมิงหยางอย่างรุนแรง ดวงเนตรของพระองค์ก็เต็มไปด้วยความเศร้ารันทด " นี่มันช่างสุดจะทนเหลือเกินแล้ว ช่างน่าอับอายขายหน้าเสียจริง ทำลายหน้าตาของราชวงศ์จนไม่มีเหลือแล้ว!”

ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นนักรบหาญกล้าในสนามรบ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นผู้ชายสารเลวที่ทุบตีภรรยาเพื่อความบันเทิง เรื่องนี้จะไม่ทำให้ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงรู้สึกเจ็บปวดโกรธกริ้ว ที่เขาทำตัวน่าผิดหวังได้อย่างไรล่ะ?

พระองค์ตรัสถามว่า: "กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ตอนนี้ยังไม่มีเงื่อนงำของฆาตกรอย่างนั้นสินะ?"

หยู่เหวินเห้าตอบว่า "ไม่อาจพูดได้ว่าไม่มีเงื่อนงำใด ๆ เลย แต่ยังไม่แน่ใจ ก่อนหน้านี้หม่อมฉันเคยรายงานไปแล้วว่ามีคนกลุ่มหนึ่งที่แอบเคลื่อนไหวลับ ๆ อยู่ในเมืองหลวง ทั้งยังมีความสัมพันธ์กับจวนอ๋องผิงหนาน ซึ่งกลุ่มกำลังที่มีอิทธิพลเช่นนี้ หากมองการณ์ชั่วคราว น่าจะเป็นกลุ่มที่นำโดยหลินเซียว แล้วก็ยังมีพ่อค้าผู้มั่งคั่งชาวเจียงหนานอีกหลายคนที่ร่วมวางแผนสมคบคิดกับพวกเขา ตอนนี้หม่อมฉันกำลังจับตามองคนกลุ่มนี้อยู่ ยังไม่ได้ตัดประเด็นที่ว่า พี่ใหญ่อาจโดนคนกลุ่มนี้ทำร้ายก็เป็นได้พ่ะย่ะค่ะ"

“ เจ้าตรวจสอบคนพวกนี้มานานมากแล้ว ยังตรวจสอบไม่พบอีกรึว่าพวกนี้มาด้วยจุดประสงค์อะไร?” เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้หมิงหยวนเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว

หยู่เหวินเห้าตอบว่า "คนกลุ่มนี้ซ่อนตัวมิดชิด บวกกับก่อนหน้านี้สายตาของพวกเราถูกท่านชายหงเย่ดึงดูดไปจนไขว้เขว จึงตรวจสอบการเคลื่อนไหวของพวกนี้ไม่ทันการณ์ นี่เป็นความผิดพลาดของหม่อมฉันเองพ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ทรงทราบดี ว่าเขาเองก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้ว จึงไม่อาจทำใจดำตำหนิเขาได้ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตรัสว่า “เป็นไปได้หรือไม่ว่าแท้จริงแล้วอาจเป็นคนที่หงเย่จัดวางไว้? ในมือเขามีสายลับมากมายถึงขนาดนั้น เกรงว่าเขาคงจะวางเส้นสายของตัวเองไว้จนทั่วราชวงศ์เป่ยถังแล้วก็เป็นได้”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า: "หม่อมฉันจะตรวจสอบเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ"

อันที่จริง ครั้งนี้หยู่เหวินเห้าไม่ได้สงสัยหงเย่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้มีข้อสงสัยที่กระจัดกระจายเกินไป ทั้งยังดูเหมือนมีบางย่างที่เป็นลายมือของหงเย่อีก ซึ่งคล้ายกับสิ่งที่เขาวางแผนไว้ในแคว้นต้าโจวอย่างยิ่ง วางเส้นสายกับดักอันดำมืดไว้กว้างขวางดุจดังตาข่ายที่ปิดคลุมได้จนทั่วท้องฟ้าและผืนดิน มีหัวหนึ่งโผล่มาให้เห็น แต่เมื่อค้นหาจริง ๆ กลับหาอีกหัวหนึ่งไม่พบ

เปรียบเทียบง่าย ๆ ก็คือ มันเหมือนกับ...มีคนลอกเลียนแบบหงเย่ ลอกวิธีการของเขามาทำซ้ำ

“ ตอนนี้อย่างน้อยก็แน่ใจแล้วว่า หลินเซียวเป็นหัวหน้าของคนกลุ่มนี้ที่แฝงตัวอยู่ในเมืองหลวง ทำไมถึงไม่จับตัวเขามาเสียก่อนล่ะ?” ฮ่องเต้หมิงหยวนตรัสถาม

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ถ้าจับกุมตัวเขา กองกำลังที่อยู่ภายใต้คนคนนี้จะยิ่งซ่อนตัวลึกลงไปกว่าเดิมอีกชั้นหนึ่งเป็นแน่ บวกกับตอนนี้พวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว หม่อมฉันได้จับตามองในหลาย ๆ ด้านเอาไว้ทั้งหมดแล้ว ขอแค่พวกนั้นลงมือ หม่อมฉันก็จะรู้เป้าหมายของพวกนั้นได้ทันที จากการประเมินขั้นต้น การฆ่าพี่ใหญ่คือก้าวแรกของแผนการนี้ หมากตาแรกที่วางออกมาในขั้นนี้ เราจำเป็นต้องเฝ้ารอให้มันหมักหมมจนได้ที่ แล้วสุดท้ายความยุ่งเหยิงวุ่นวายทั้งหมดนี้ ก็จะเผยร่องรอยออกมาให้ติดตามได้ในที่สุด"

ฮ่องเต้หมิงหยวนสามารถรับรู้ได้ว่า บนตัวหยู่เหวินเห้ามีพลังบางอย่างที่ชวนให้รู้สึกสบายใจ ในหมู่มวลลูกชายจำนวนมากมายที่มีอยู่ สุดท้ายก็สามารถเลี้ยงดูปลูกฝังคนหนึ่งที่มีแววโดดเด่นเหนือใครขึ้นมาได้เสียที

ไม่อาจไม่ยอมรับว่า เขาวิเคราะห์สถานการณ์ได้ดีมาก ตอนนี้ภายในเมืองหลวงก็เหมือนกับหม้อใหญ่ใบหนึ่ง ฝาปิดหม้อดูนิ่งสงบ แต่ในหม้อกลับเริ่มเดือดพล่านแล้ว จำเป็นต้องรู้ว่าในหม้อใบนี้ต้มน้ำแกงอะไรอยู่ ในช่วงก่อนหน้าที่ยังไม่อาจเปิดฝาหม้อขึ้นมา ต้องรู้จักดมกลิ่นของมันเสียก่อน

ในตอนนี้ กลิ่นที่ว่านั้นกำลังจะกระจายออกมาเร็ว ๆ นี้แล้ว

หยู่เหวินเห้ามีความคิดเห็นประการหนึ่ง แต่เขากลับลังเลอยู่นาน แต่เพราะเห็นว่ามันจำเป็นในตอนนี้ จึงเสนอมันขึ้นมา "เสด็จพ่อ พอจะมีหนทางไหนที่จะให้อ๋องผิงหนาน กลับมาที่เมืองหลวงในเวลานี้ได้บ้างหรือไม่? หม่อมฉันหมายถึงถ้าไม่มีพระราชโองการ ท่านว่ายังพอมีเหตุผลอื่นอีกหรือไม่? ที่จะทำให้เขากลับมาเมืองหลวงได้สักครั้ง?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้วมุ่น "เจ้าสงสัยอ๋องผิงหนานอย่างนั้นรึ?"

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “ไม่พ่ะย่ะค่ะ จนถึงตอนนี้ หม่อมฉันก็ยังไม่สงสัยอ๋องผิงหนานเลย แต่รู้สึกว่ามีบางคนที่หวังให้พวกเราสงสัยอ๋องผิงหนาน ในเมื่อเป็นอย่าง นั้น ทำไมเราไม่ลองใช้แผนซ้อนแผน แสร้งทำตามน้ำไปเลยล่ะ? กวนให้น้ำนี้มันขุ่นลงไปอีกหน่อย ทำให้ใครก็มองไม่เห็นใครให้หมด ย่อมดีกว่าตอนนี้ ให้ศัตรูอยู่ในที่แจ้งพวกเราอยู่ในที่ลับเพื่อจะได้ไม่เสียเปรียบ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนจิตใจกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ตรัสว่า "เจ้าลองพูดมาให้ข้าฟังหน่อยซิ"

สองคนพ่อลูกคุยกันในห้องทรงพระอักษรเป็นเวลาราว ๆ หนึ่งชั่วยาม หลังจากนั้นหยู่เหวินเห้าก็ขอตัวลากลับไป

เขาไปที่พระตำหนักฉินคุนเพื่อรับหยวนชิงหลิงกลับ ไท่ซ่างหวงถึงกับออกปากไล่คนออกไปแล้วเรียบร้อย บอกว่านางทำให้บรรยากาศของพระตำหนักฉินคุนย่ำแย่อย่างยิ่ง