บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1049

หมันเอ๋อยังเดินไปไม่ถึงโถงรับรอง พวกเด็กๆก็วิ่งออกมาร้องตะโกนเสียงดังลั่น ในลานบ้านบรรยากาศคึกคักขึ้นมาทันที หมันเอ๋อมองภาพของพวกเด็กๆที่วิ่งมากันอย่างลิงโลด มองดูรอยยิ้มชอบใจที่อยู่บนใบหน้าพวกเขา ก็รู้สึกจมูกตื้อตันขึ้นมา ดีจริงๆ ดีจริงๆ กลับมาที่นี่ช่างดีจริงๆ อยู่หนานเจียง คิดถึงทุกวัน ความทรงจำทุกอย่างในจวนอ๋องฉู่ได้ซึมเข้าสู่ดวงวิญญาณแล้ว จะให้ตัดใจอย่างไร

หมันเอ๋อกอดพวกเด็กๆอยู่ชั่วครู่ ก็เข้าไปคำนับหยวนชิงหลิง นางอยากจะคุกเข่าลง หยวนชิงหลิงดึงนางเอาไว้ “พอแล้ว เจ้าเข้าเมืองหลวงในครั้งนี้ ด้วยฐานะของอ๋องหนานเจียง ไม่ใช่สาวรับใช้ในจวนอ๋องฉู่ของข้าอีกต่อไปแล้ว”

หมันเอ๋อจมูกตื้อขึ้นมา น้ำตาเอ่อล้นขอบตา พูดด้วยเสียงสะอื้นว่า “อยู่ในจวนอ๋องฉู่ไม่มีอ๋องหนานเจียง ข้าน้อยเป็นหมันเอ๋อของท่านตลอดไป”

หยวนชิงหลิงซาบซึ้งใจมาก กุมมือของนางเอาไว้ “หมันเอ๋อคนดี ลำบากมาตลอดทางใช่หรือไม่ เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยออกมากินข้าว แม่นมฉีของเจ้าเข้าครัวลงมือทำเอง ทำของที่เจ้าชอบกิน ”

หมันเอ๋อเช็ดที่หางตา เอ่ยอย่างดีใจว่า “ได้ ข้าน้อยจะไปคำนับแม่นม ใช่แล้ว ท่านอ๋องให้ข้าน้อยบอกคำหนึ่ง เขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่จวนค่อยมาที่นี่ เขาจะมาขอกินข้าวที่จวนอ๋องฉู่ ”

หยวนชิงหลิงยิ้ม “ได้”

หมันเอ๋อจึงย่อตัวคำนับออกไป อะซี่รองนางอยู่ข้างนอก ทั้งสองคนจูงมือเดินไปด้วยกัน ฉี่หลอกับลู่หยาต่างก็ห้อมล้อมเข้ามา สาวๆทั้งหลายต่างก็พูดคุยกันไม่หยุด หยวนชิงหลิงยืนอยู่ด้านล่างระเบียงทางเดิน มองดูลูกๆที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ ในที่สุดจวนอ๋องฉู่ก็มีบรรยากาศดังเช่นวันวานแล้ว

เจ้าห้านั้นเข้ามาพร้อมกันกับอ๋องชุน พบกันที่หน้าประตู เดินเข้ามาด้วยกัน อ๋องชุนก็อดรนทนรอไม่ไหวที่จะรายงานสถานการณ์ของหนานเจียง เล่าได้อย่างตื่นเต้นมาก สีหน้าของหยู่เหวินเห้านั้นชื่นชม รู้สึกน้องเก้าก็มีอนาคตแล้ว

ระหว่างกินข้าว อ๋องชุนก็ยังคงพูดอยู่ตลอด แม้แต่ข้าวก็ไม่มีเวลาสนใจจะกิน หยวนชิงหลิงจึงเอ่ยขึ้นว่า “เจ้ากินข้าวก่อน กินข้าวแล้วค่อยคุยกับพี่ห้าของเจ้าช้าๆ”

“ไม่ได้”อ๋องชุนคุ้ยข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็ว “ประเดี๋ยวข้ายังต้องเข้าวัง ถ้าหากเสียเวลา ประตูวังปิดแล้วก็คงต้องไปพรุ่งนี้แล้ว”

“ทำไม เสด็จพ่อเรียกตัวเจ้าเข้าพบหรือ”หยู่เหวินเห้าถาม

“ไม่ใช่ ”อ๋องชุนยิ้มเด๋อด๋า มุมปากยังมีเมล็ดข้าวติดอยู่ “พี่แปดรอข้าอยู่ ข้าได้ส่งจดหมายให้เขาจากหนานเจียง บอกว่าให้รอข้ากลับมา จะเข้าไปพบเข้าในวังก่อน ข้าเกรงว่าเขาจะรอจนร้อนใจ คืนนี้ข้าจะอยู่ในวังเป็นเพื่อนพี่แปด”

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงสบตากันแวบหนึ่ง ต่างก็ยิ้มบางๆขึ้นมา ความรักระหว่างพี่น้องของน้องแปดกับน้องเก้าช่างน่าซาบซึ้งใจนัก

กินข้าวเสร็จแล้ว สถานการณ์คร่าวๆก็พูดหมดแล้ว อ๋องชุนก็จากไปอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงก็พูดคุยกับหมันเอ๋อเป็นเวลานานมาก หมันเอ๋อบอกว่าได้ยอมรับท่านแม่แล้ว ครั้งนี้มารดาของนางอยู่ที่หนานเจียง ไม่ตามพวกเขากลับมาด้วย

“ล้วนพึ่งแผนการของท่านแม่ทั้งสิ้น เกลี้ยกล่อมคนได้ส่วนหนึ่ง คนเหล่านั้นแต่เดิมเคยเป็นลูกน้องเก่าแก่ของท่านพ่อ แต่ว่าตอนแรกนั้นไม่เชื่อพวกข้า โดยเฉพาะท่านแม่ที่เป็นสาวหมอผีแห่งเจียงเป่ย แต่ที่สุดท่านแม่ก็พูดเกลี้ยกล่อมพวกเขาจนได้ ”

หยวนชิงหลิงชื่นชมแม่นมฉินมาก ที่จริงแม่นมฉินเป็นคนที่มีความกล้าหาญมาก และในใจก็มีความคิดที่แน่วแน่ ถ้าหากนางสามารถขจัดความหวาดกลัวที่มีต่อเจียงเป่ยได้ ลุกขึ้นมาช่วยอ๋องหนานเจียงล้างแค้น เช่นนั้นอำนาจหนานเจียงสายนี้สำหรับเจ้าห้าแล้ว เป็นเหมือนดังเสือติดปีก

หมันเอ๋อแลบลิ้นออกมา “ที่จริงข้าอยู่ที่หนานเจียงก็ช่วยงานอะไรไม่ได้เลย ล้วนเป็นท่านแม่กับคนที่รัชทายาทส่งไปเป็นคนทำ ทุกวันจะมีคนมารายงานข้า น่าเบื่อมาก ยังมีอ๋องชุน อ๋องชุนตอนนี้อยู่ที่หนานเจียงเขามีคนคอยสนับสนุนเยอะมาก ”

ตอนที่หมันเอ๋อเอ่ยถึงอ๋องชุน สีหน้าแดงขึ้นเล็กมาเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงสังเกตเห็นแล้ว มองนางอย่างประหลาดใจ เป็นไปได้ว่า หมันเอ๋อมีใจให้กับน้องเก้าแล้ว แม้จะมีใจจริงๆก็ไม่น่าแปลก เพราะว่าตอนที่อยู่จวนอ๋องฉู่แล้วนางกระโดดลงไปในทะเลสาบ เป็นน้องเก้าที่ช่วยชีวิตนางขึ้นมา และนับว่าเป็นผู้มีพระคุณด้วย