แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 382

"ไอ้หนุ่ม ฉันเริ่มฝึกชกมวยกับอาจารย์มวยตอนอายุแปดขวบ ตอนอายุสิบสองปีฉันสามารถคว้าแชมป์การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ได้ และตอนอายุสิบห้าฉันถูกส่งตัวไปโรงเรียนการทหารและได้แชมป์การแข่งขันทุกไฟท์ของทหารในปีนั้น"

"ปีที่แล้ว ฉันยังได้รับเลือกจากหน่วยรบพิเศษเป็นหนึ่งในสมาชิก ปืนที่ฉันเคยสัมผัสมากกว่าที่แกเคยเห็น ฉันได้ฆ่าพ่อค้ายาเสพติดไปแล้วกว่าสิบคนในระหว่างปฏิบัติภารกิจ"

"วันนี้แกกล้าดูหมิ่นฉันขนาดนี้ แกมันรนหาความตาย!"

สีหน้าของเฉินโม่ราบเรียบราวกับว่าเขากำลังฟังเพลงกล่อมนอน

เฉินโม่มองเย่เทียนหนิงและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "แชมป์ศิลปะการต่อสู้ หน่วยรบพิเศษ? เคยฆ่าคน? ฮ่า ๆ สิ่งที่แกเรียกว่าเกียรติยศพวกนี้ สำหรับฉันแล้วไม่มีค่าให้เอ่ยถึงเลย!"

"ถ้าฉันต้องการ เพียงแค่ขยับนิ้วก็ได้มาแล้ว เก็บความเย่อหยิ่งของแก ในโลกนี้มีคนมากมาย และแกไม่สามารถล่วงเกินแดนของฉันได้ ชั่วชีวิตของแกทำได้เพียงแหงนมองเท่านั้น!"

เมื่อได้ยินว่าทุกอย่างที่ตนเองภาคภูมิใจตั้งแต่วัยเด็กจนโต แต่ถูกเฉินโม่เรียกว่าขยะ ทำให้เย่เทียนหนิงทนไม่ไหวอีกต่อไป และในที่สุดก็ระเบิดอารมณ์แล้ว

"แล้วฉันจะดูว่าแกมีคุณสมบัติอะไรให้ผมแหงนมอง!" เขาขยับร่างกายแล้วยื่นมือมาจับร่างกายของเฉินโม่

ดวงตาของเฉินโม่เคร่งขรึม และกล่าวอย่างเย็นชา "ไสหัวออกไปให้พ้น!"

เฉินโม่ไม่ขยับ ระเบิดพลังที่รุนแรงออกมา การจัดการคนธรรมดาเช่นนี้ เฉินโม่คิดว่าไม่คู่ควรที่จะลงมือ

เย่เทียนหนิงรู้สึกได้ถึงการพลังกดดันที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งเขาไม่สามารถต้านทานได้ เหมือนกับภูเขายักษ์ที่พุ่งเข้ามา เขาตกใจกลัวจนรีบเปลี่ยนจากการโจมตีเป็นการป้องกัน และถอยไปสามก้าว

เย่เทียนหนิงมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าตกตะลึง "เป็นไปได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่าเขาอ่อนแอมาก แต่ทำไมผมถึงรู้สึกถึงพลังที่อันตรายจากร่างกายของเขา!"

"ยานเอ๋อร์ พวกเราไปกันเถอะ" เฉินโม่เหลือบมองเย่เทียนหนิงอย่างเย็นชา จากนั้นหันมาแล้วพามู่หรงยานเอ๋อร์เตรียมตัวจะเดินจากไป