แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 386

"ฮึ่ม เย่เทียนหนิง ฉันขอเตือนนายหนึ่งประโยค นายสามารถทำให้ฉันอับอายขายหน้าได้ แต่อย่าดูหมิ่นคุณเฉิน มิฉะนั้น นายจะเสียใจภายหลัง!" ฟางหยู่ฉิงเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เย่เทียนหนิงรู้สึกโกรธจนกลายเป็นหัวเราะ "นึกไม่ถึงว่าตอนนี้แม้กระทั่งเธอก็เข้าข้างเจ้าเด็กคนนี้ วันนี้ฉันต้องการดูว่าเขาจะมีเสน่ห์อะไร ถึงสามารถทำให้พวกเธอทุกคนต่อต้านและเป็นศัตรูกับผมเพื่อประจบเขา!"

แต๊ก!

เสียงบรรจุกระสุนดังขึ้นเย่เทียนหนิงหยิบปืนพกออกมาจากเสื้อ และเล็งปากกระบอกปืนสีดำไปที่เฉินโม่

"เขามีปืน!"

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา และรีบถอยออกไป เพราะกลัวว่าตนเองจะได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้

มู่หรงยานเอ๋อร์อุทานด้วยความตกใจ "เย่เทียนหนิง คุณบ้าไปแล้วเหรอ?"

สีหน้าของฟางหยู่ฉิงเคร่งขรึม และกล่าวด้วยความเย็นชาว่า "เย่เทียนหนิง นายใจเย็น ๆ ปืนของนายน่าจะนำออกมาจากกองทัพ นายได้พิจารณาผลของการยิงแล้วหรือไม่?"

ฟางหยู่ฉิงพูดถึงแค่ผลที่ตามมาของการยิง แต่ไม่ได้พูดถึงผลของการฆ่าคน เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าด้วยความสามารถของเฉินโม่แล้ว เขาไม่กลัวปืนสั้นแม้แต่น้อย

เย่เทียนหนิงกล่าวด้วยรอยยิ้มสิ้นหวัง "ผู้หญิงของฉันไปกอดเจ้าเด็กคนนี้ เพื่อนของฉันแตกหักกับฉันเพื่อเจ้าเด็กคนนี้ เขามีความสามารถมากไม่ใช่เหรอ? วันนี้ฉันจะคอยดูว่าเขาจะสามารถมีชีวิตรอดไปจากปืนของฉันไหม?"

ดวงตาของเฉินโม่เย็นชา เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า รวบรวมพลังทิพย์อยู่ที่นิ้ว ขอเพียงแค่เย่เทียนหนิงกล้าเหนี่ยวไกลยิง เขาจะฆ่าเย่เทียนหนิงทันที

เมื่อเฉินโม่ฝึกฝนจนกลายเป็นร่างธาตุทองแล้ว ปืนธรรมดาไม่สามารถทำร้ายเขาได้อีกต่อไปแล้ว แต่เฉินโม่ไม่ชอบถูกคนคุกคาม หากผู้บำเพ็ญถูกมนุษย์ธรรมดาคุกคาม แล้วการบำเพ็ญจะมีประโยชน์อะไร?

"เย่เทียนหนิงเก็บปืนเถอะ แล้วออกไปจากที่นี่!" เสียงตะโกนที่เย็นชามาจากด้านหลัง จินเพ่ยอวิ๋นสวมชุดขาว เดินออกจากด้านหลังอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าที่เย็นชา