แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 392

ในฐานะผู้บำเพ็ญ วิสัยทัศน์ของเฉินโม่นั้นสูงมากเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว และสิ่งที่ดูเหมือนไร้สาระเหล่านั้น สำหรับเขาแล้วอาจเป็นเรื่องที่เป็นไปได้

จักรวาลนั้นกว้างใหญ่ไพศาล แม้แต่คนที่แข็งแกร่งเหมือนผู้บำเพ็ญ ก็อาจไม่สามารถมองเห็นภาพทั้งหมดได้ บางทีมีเพียงการเป็นผู้นำสูงสุดของโลกเท่านั้น เขาถึงจะสามารถมองเห็นความลึกลับที่สุดของจักรวาลได้

เฉินโม่อดไม่ได้ที่จะนึกถึงความทรงจำตอนที่เขาและศิษย์น้องหญิงเพิ่งเข้าไปใน'เนตรจักรวาล' ซึ่งเป็นเขตหวงห้ามของเหล่าเซียน.....

จักรวาลที่มืดมิดที่เต็มไปด้วยดวงดาว โลงศพทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่ถูกแขวนไว้ เหมือนประตูสวรรค์ที่ห้อยลงมาจากด้านบน พลังยิ่งใหญ่และสวยงาม อ้างว้างและเรียบง่าย

โซ่สีดำหนาเก้าเส้นหล่อจากเหล็กชั้นดี พันรอบโลงศพทองสัมฤทธิ์ เดี๋ยวเป็นประกายเดี๋ยวดับลง ทำให้พลังงานที่ทรงพลังมีความผันผวน

โซ่ทั้งเก้าอันทอดยาวไปทุกทิศทาง มองจากระยะไกล แต่ละอันดูเหมือนมังกรยักษ์ แหงนมองขึ้นไปบนฟ้า ท่องไปในสมัยโบราณและสมัยใหม่

ที่ด้านบนสุดของโซ่ทั้งเก้า โซ่แต่ละอันเชื่อมต่อกับเตาใหญ่สามขา ซึ่งแต่ละอันมีขนาดเท่ากับดวงดาว โดยมีลวดลายที่ซับซ้อนสลักอยู่บนนั้น และประกายสีแดง

เตาใหญ่สามขาเก้าชิ้นตั้งเป็นวงกลม โลงศพทองสัมฤทธิ์ที่ไม่มีนัยสำคัญถูกมัดอยู่ตรงกลางอย่างแน่นหนา

เก้าเตาคุ้มโลงหิน!

เฉินโม่และศิษย์น้องหญิงลั่วหลีตกใจกับฉากนี้ พวกเขาเห็นโลงศพทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่แขวนอยู่กลางอากาศ พวกเขายืนมองโลงศพยักษ์อย่างเงียบ ๆ และไม่กล้าเข้าไปใกล้ เมื่อเทียบกับโลงศพทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่แล้วพวกเขาตัวเล็กเหมือนมด

อู้!

ทันใดนั้น เสียงอู้อี้ดังออกมาจากโลงศพทองสัมฤทธิ์

หลังจากนั้น ฝ่ามือสีน้ำเงินขนาดใหญ่ที่มีพลังกดดันที่รุนแรงพุ่งมาทางพวกเขา

"แย่แล้ว ศิษย์พี่รีบออกไปกันเถอะ!"

ช่วงเวลาวิกฤติ ศิษย์น้องหญิงลั่วหลียืนอยู่ตรงหน้าเฉินโม่ น้ำตาสองหยดไหลลงมาจากใบหน้าที่สวยงาม ดวงตาสีฟ้าอ่อนของเธอก็แสดงถึงความอาลัยและความรัก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แดนนิรมิตเทพ