หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 198

บทที่198 คลานเหมือนสุนัข

จางเจิ้งกวางถึงแม้ว่ากำลังหน้ามืดตามัว ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย การที่เตะต่อยเป้ยฉ่ายเวยกกระหน่ำเหมือนห่าฝนขนาดนั้นก็มีความเจ็บปวดอยู่ลึกๆ แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายตนเองได้ จึงได้แต่พยายามปกป้องตนเองเต็มกำลัง

เวียนหัว เหมือนหัวจะระเบิด เธอจ้องไปที่แสงไฟที่อยู่ไม่ไกลแต่ก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ในตามีแสงวาบ ทำอย่างไรดี สายตาพล่ามัวไปหมดแล้ว ใกล้จะฝืนอีกไม่ไหวแล้ว

ถ้าหากว่าถูกทำร้ายจนตายล่ะ แต่ว่าเธอยังไม่อยากตาย เธอยังไม่ได้พารุ่ยรุ่ยไปผ่าตัดที่ต่างประเทศเลย เธอยังไม่ได้พูดคำนั้นกับผู้ชายคนนั้นเลย

แต่ว่าเธอยอมตายดีกว่าถูกคนย่ำยี

จางเจิ้งกวางเตะต่อยจนเหนื่อย เขาหยุดหอบหายใจ เขาก้มลงมองเห็นผมยาวราวน้ำตกของผู้หญิงคนนั้นยุ่งเหยิงปกคลุมใบหน้า ยังเผยให้เห็นลำคอระหงของเธอ ภายใต้แสงจันทร์ที่มืดสลัวยังเปล่งประกายให้เห็นถึงความงามอันเลือนราง

หญิงคนนี้กำลังจะตาย ไม่อาจฝืนได้อีกต่อไป ทำไมไม่ใช้โอกาสนี้หาผลประโยชน์สักหน่อย

ทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมา ในใจจางเจิ้งกวางก็เริ่มมีความคิดชั่วร้ายขึ้นอีกครั้ง อสุจิสิงเข้าไปในสมอง น้องชายตรงเป้าก็เริ่มคลั่ง

ครั้งนี้มืออันหยาบช้านั้นก็พุ่งตรงไปฉีกชุดเสื้อผ้าของเป้ยฉ่ายเวย

---แควกเสียงฉีกของผ้า

เสียงเสื้อผ้าบนตัวของเป้ยฉ่ายเวยฉีกขาดออก เธอที่กำลังมีอาการปางตายก็ตอบสนองขึ้นในทันที กลัว กลัวเหมือนกับกำลังมีเชือกพันรอบคอเธออยู่แน่น ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

แต่เธอก็ไม่มีแรงที่จะขัดขืนอีกต่อไป สองมือยังควานหาก้อนหินบนพื้น เลือดที่เปียกชุ่มอยู่ทางด้านบน แทบจะขยับเขยื้อนไม่ไหว เสียงวิงวอนด้วยความสิ้นหวัง “อย่า ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไป…”

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงเธอถึงถูกปฏิบัติเช่นนี้ ทำไมเธอเพิ่งจะออกมาไม่นาน จางเจิ้งกวางก็ตามออกมาได้

เป้ยฉ่ายเวยร้องไห้พยายามร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ติดอยู่ที่ลำคอ มีเพียงเสียง”เหอเหอเหอ” ออกมาไม่กี่คำ นี่พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอไม่ได้ยอมแพ้

จางเจิ้งกวางเห็นเป้ยฉ่ายเวยคลานอยู่บนพื้นเหมือนหมาตัวหนึ่ง เขาไม่เพียงแต่ไม่มีความเห็นอกเห็นใจเท่านั้นแต่ยังหัวเราะจนออกหน้าออกตา “ดอกทอง ดูสิว่ามึงจะหนีกูยังไง”

มือเธอก็ยังไม่หยุดนิ่ง นังสารเลวนี่มันอึดจริงๆว่ะ แต่ว่าการได้ใช้มือสัมผัสแบบนี้มันสุดติ่งจริงๆ

“ยอมซะเถอะ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว ตอนนี้ก็หนีไปไหนไม่พ้นแล้ว มาให้กูจัดซะดีๆ”

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเหมือนว่ากำลังอยู่บนหน้าผาอันหนาวเหน็บ ในที่สุดน้ำตาก็ทะลักไหลรินออกมาจากสองตา ขณะที่เลือดที่มุมปากก็ไหลก็ค่อยๆไหลซึม แสงในดวงตาของเธอค่อยๆจางลงจนมีแต่ความว่างเปล่า

วันนี้จะหนีไม่พ้นจริงๆหรอ

ถ้าหากว่าต้องถูกไอ้ขยะสังคมนี่ย่ำยี เธอเลือกที่จะตายเสียยังดีกว่า

ขณะที่เป้ยฉ่ายเวยกำลังสิ้นหวังอยู่นั้น น้ำหนักที่ทับอยู่บนตัวเธอก็รู้สึกเบาหวิว จากนั้นก็มีเสียงเหมือนหมูร้อง “อ้า เจ็บนะ ไอ้ตัวไหนมันกล้ามาทำกูวะ”

“เวยเวย คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” หลี่จื่อเชียนเห็นเป้ยฉ่ายเวยหายไปนานและไม่ได้กลับมาเขาจึงรู้สึกเป็นห่วงและออกตามหาเธอ เขาเดินไปรอบๆคฤหาสน์แต่ก็ไม่เจอ

เขาจึงไปตามหาที่สนามด้านหลัง ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นฉากที่ทำให้เขาเดือดดาลเช่นนี้

เขามองดูแผลที่น่าตกใจบนหลังของเวยเวย จากหลี่จื่อเชียนที่มีบุคลิกสุภาพอ่อนโยน นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากจะฆ่าคน