กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 426

ระหว่างที่กู้ชูหน่วนกำลังลังเลว่าจะย้อนกลับไปช่วยเหวินเส่าอี๋หรือไม่ ทันใดนั้นอุณหภูมิก็ลดลงกะทันหัน ทั้งยังมีเกล็ดหิมะโปรยปรายอย่างแช่มช้าด้วย

เหตุใดหิมะจึงตกในฤดูกาลนี้?

ที่นี่มีน้ำน้อยมาก ไยจึงเกาะตัวเป็นหิมะเช่นนี้?

หรือเหวินเส่าอี๋ใช้กำลังภายในเสกออกมา

ยังไม่ทันเข้าใจก็เห็นเหวินเส่าอี๋มาสมทบนาง ซึ่งไม่รู้ว่าใช้วิธีใดหนีมาได้

เขากล่าวเสียงร้อนรน "รีบไปกันเถอะ"

"ข้าใช้พลังล้างผลาญโลกาของตัวเอง"

ทั้งสองเดินเคียงไหล่ การเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจฟ้าแลบ

บนนภาแห่งทะเลโลหิตประหนึ่งสาดฝนโลหิตสู่พสุธา สรรพสิ่งทุกอย่างอาทิ ก้อนหินหรือใบหญ้า เมื่อฝนโลหิตหยดใส่ ล้วนหลอมละลายหรือเกิดเป็นเพลิงลุกโชน

เหวินเส่าอี๋เดินไปพลาง ใช้ฝ่ามือต้านฝนโลหิตไปพลาง

สิ่งที่เหนือการคาดหมายคือ อยู่ดี ๆ หุบเขาหินพลันเกิดเป็นหลุมขนาดมหึมากะทันหัน

พวกเขาสองคนไม่ทันระวังเหยียบโดนหลุมดังกล่าว

"อ๊าก......."

เสียงตื่นตกใจดังกึกก้อง

กู้ชูหน่วนกับเหวินเส่าอี๋ตกลงไปเบื้องล่าง เสียงประหวั่นพรั่นพรึงดังสะท้อนไปถึงยอดเขา

เหวินเส่าอี๋หน้าถอดสี เขาใช้พลังร่วงพวยกา กล่าวคือตกลงไปให้เร็วขึ้น จากนั้นก็โอบเอวกู้ชูหน่วนข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างพยายามจับหน้าผาหินไว้ เพื่อชะลอความเร็วในการร่วงหล่น

มือยาวดั่งหยกฉีกขาดจากการจับก้อนหิน เลือดสดพลันไหลหลั่งในบัดดล

ทว่าเขายังคงจับผนังหินไม่ปล่อย ชนิดที่ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปโดยง่าย

ก้นเหวคือทะเลโลหิตที่กำลังเดือดพลั่ง ๆ หากตกลงไปคือต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ภารกิจมากมายของเขายังมิได้ลุล่วง เขาตายไม่ได้.......

เหวินเส่าอี๋กระวนกระวายใจ เขายิ่งร้อนใจยิ่งจับไม่แน่น