กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 434

คนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ตอบ กู้ชูหน่วนจึงหันหน้าไปด้วยความสงสัย

ไม่รู้ว่าอี้เฉินเฟยสลบไปตั้งแต่เมื่อไร สีหน้าของเขาซีดเผือดจนน่าน่ากลัว

กู้ชูหน่วนจับชีพจรของเขา และพบว่าชีพจรของเขาอ่อนแรงมากจนเกือบจะไม่มี

สิ่งที่ทำให้นางตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ดูเหมือนว่าพลังชีวิตของเขาจะค่อย ๆ หายไป ในร่างกายของเขายังคงมีลมปราณที่ขุ่นมัวแทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือดจนไปถึงไขกระดูก ทำให้สมดุลในร่างกายของเขาถูกทำลาย

นี่เป็นอาการบาดเจ็บที่สาหัสมาก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อี้เฉินเฟยจะต้องตายอย่างแน่นอน

และนี่มันโรคอะไรกัน นางเป็นหมอมาหลายปี แต่ไม่เคยพบมาก่อน และไม่รู้ว่าจะรักษาอย่างไร

เมื่อเห็นว่าเลือดของเขายังคงไหลออกมา และบริเวณที่ไหม้เกรียมก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ กู้ชูหน่วนจึงรีบเอาไข่มุกเหวินหยวนออกมา กระตุ้นกำลังภายในของเขา และใช้ไข่มุกเหวินหยวนรักษาเขา จากนั้นเขาก็เริ่มพันผ้าพันแผลให้เขา

"ฟ่อ ๆ......"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เอาหัวขนาดใหญ่มาถูกับอี้เฉินเฟย และคลอเคลียอยู่บนตัวเขา ราวกับว่าเป็นสงสารและเป็นห่วง

กู้ชูหน่วนเลิกคิ้ว "เจ้ารู้จักอี้เฉินเฟย"

"ฟ่อ ๆ ๆ ......"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลียนแบบท่าทางของนางและกลอกตา

เขาเป็นเจ้านายที่สนิทมากที่สุด และเป็นพี่ชายที่ไว้ใจมากที่สุด จะไม่รู้จักเขาได้อย่างไร

ที่สำคัญไม่เพียงแต่วรยุทธจะแย่ลง แต่อาการหลงลืมของเขาก็แย่ลงด้วย

"งูใหญ่เช่นเจ้า จะต้องมีเรื่องราวอย่างแน่นอน"

กู้ชูหน่วนกล้ารับรองว่าเจ้าของร่างเดิมกับอี้เฉินเฟยต้องมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครืออย่างแน่นอน

จะใช่คู่กันหรือไม่？

กู้ชูหน่วนสะดุ้งตกใจกับความคิดของตัวเอง นางสะบัดตัวและรู้สึกขนลุก จากนั้นก็รีบช่วยทำแผลให้อี้เฉินเฟยต่อ

"ไม่ใช่ว่าเจ้ากำลังช่วยถอนพิษให้เยี่ยจิ่งหานหรือ？ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้？การถอนพิษของเยี่ยจิ่งหานเป็นอย่างไรบ้าง"

หัวขนาดใหญ่ของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ค่อย ๆ หดลงและเลื้อยหนีออกไป ราวกับว่าไม่อยากตอบคำถามของกู้ชูหน่วน

"เจ้างูโง่ เจ้ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ"

"ฟ่อ ๆ ......" เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขู่อย่างไม่พอใจ

"เยี่ยจิ่งหานล่ะ？"

"ฟ่อ ๆ ......"

พิษน่าจะคลี่คลายไปได้มากแล้ว ในตอนนั้นนายท่านกำลังตกอยู่ในอันตราย มึนจึงเลื้อยออกไป และไม่ได้สนใจเยี่ยจิ่งหาน

หากนายท่านไม่เป็นอะไร มันจะได้กินหมูห้าสิบตัว

แต่หากนายท่านเป็นอะไรไป ต่อจากนี้ไปมันก็จะไม่ได้กินหมูแม้แต่ตัวเดียว

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การช่วยชีวิตนายท่านจึงเหมาะสมกว่า

กู้ชูหน่วนโกรธและทำอะไรไม่ถูก

นางรู้อยู่แล้วว่าเจ้างูโง่ตัวนี้จะต้องทิ้งเยี่ยจิ่งหานอย่างไม่สนใจไยดี

นางปัดทะเลเมฆอันกว้างใหญ่ด้านล่างหน้าผา เหวินเส่าอี๋ยังคงอยู่ด้านล่าง จากสถานการณ์ในเวลานี้ของเขา หากไม่มีใครช่วย เขาจะต้องขึ้นมาอย่างแน่นอน

กู้ชูหน่วนกำลังจะให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปพาเขาขึ้นมา และอี้เฉินเฟยก็ตื่นขึ้นมาพอดี

"เจ้าจะช่วยเขาไม่ได้ แค่ก ๆ......"

"ได้ ข้าจะไม่ไปช่วยเขา ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส อย่าโมโห ข้าจะฝังเข็มรักษาอาการบาดเจ็บให้ท่านก่อน"

"ไม่ต้อง" ไม่ง่ายเลยที่เขาจะสามารถยับยั้งคำสาปโลหิตต่อไปได้ เพราะเขาเอาเลือดในร่างกายให้นางดื่ม อาการบาดเจ็บจึงไม่สามารถหายได้ในพริบตา เขาพยายามจะยั้บยั้งมันไว้ แต่ก็ไม่สามารถยับยั้งได้อีกต่อไป

อี้เฉินเฟยพยายามจะลุกขึ้นนั่ง เขากำหัวใจของตัวเองไว้ด้วยความเจ็บปวด เส้นเลือดบนใบหน้าอันอบอุ่นของเขาปูดขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด และยังคงตัวสั่นไม่หยุด ราวกับว่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

"ท่านป่วยเป็นอะไรหรือไม่？"