กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 437

อัครมเหสีฉู่กับเยี่ยเฟิงไม่ยอมไป กู้ชูหน่วนต้องพยายามสุดแสนกว่าจะส่งพวกเขาสองคนออกไปสำเร็จ

เกิดเสียงโครม ๆ บนฟากฟ้า คล้ายกับมีเค้าลางว่าจะเกิดพายุฝนกระหน่ำ

สั่นสะท้านไปทั่วหุบเขาโลหิตหูหลู โดยเฉพาะบริเวณยอดเขาจะสั่นมากเป็นพิเศษ ส่งผลให้หินหนืดเดือดพล่าน แล้วลามไปถึงก้อนหิน ซึ่งพืชพรรณล้วนจมลงไปอย่างน่าสงสาร

นี่ต้องเป็นยอดฝีมือระดับเทพจึงจะเปิดศึกใหญ่ได้เพียงนี้

กู้ชูหน่วนแหงนหน้าขึ้นพลันเห็นมังกรไฟสีทองที่ยามนี้อาบโลหิตทั่วร่าง กำลังคำรามไม่หยุด

หางมังกรมหึมาสะบัด ยอดเขาลูกเล็กใกล้ ๆ พลันราบเป็นหน้ากลอง

สิ่งที่น่าประหวั่นพรั่นพรึงคือ มังกรแค่พ่นไฟครั้งเดียวก็กระจายไปทั่วหุบเขาโลหิตหูหลูครึ่งลูกแล้ว คล้ายกับมีเจตนาทำลายทั่วหุบเขาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

นอกจากมังกรไฟแล้ว ยังมีชายชราผมหงอกอีกสี่ท่าน

ฟูกวงกล่าว "นายท่าน ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเผ่าเพลิงฟ้ามีวรยุทธสูงส่ง พวกเขาถอนตัวออกจากยุทธภพหลายปี ไม่สนใจทางโลก คาดไม่ถึงว่าครั้งนี้เผ่าเพลิงฟ้าจะส่งผู้อาวุโสทั้งสี่มา"

"ฝีมือแข็งแกร่งมากหรือ? ถ้าเทียบกับเยี่ยจิ่นหานล่ะ?"

"คงสูสีกับเทพสงคราม แต่สี่คนมาผนึกกำลังรวมกัน เทพสงครามย่อมสู้พวกเขาไม่ไหว ประมุขแห่งนิกายเทพอสูรสองท่านล้วนตายในเงื้อมมือผู้อาวุโส"

"แสดงว่าผู้อาวุโสแห่งเผ่าเพลิงฟ้าไม่ใช่คนดีอะไร?"

"แน่นอน พวกเขาทำชั่วนับไม่ถ้วน เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา คนบริสุทธิ์ของนิกายเทพอสูรต้องตายในเงื้อมมือพวกเขาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่"

กู้ชูหน่วนลูบคาง

หากพวกเขาไม่ใช่คนดี เช่นนั้นนางก็ไม่ต้องพะว้าพะวังสิ่งใดแล้ว

"นายท่าน ตอนนี้พวกเราควรทำเยี่ยงใด?"

"ยังทำสิ่งใดได้ ยามนี้ต้องนั่งดูละครเด็ดเงียบ ๆ เจ้าขยับมาหน่อย ระวังหินหนืดเผาตัวเจ้านะ"

ฝูกวงงงเป็นไก่ตาแตก

นายท่านขีด ๆ เขียน ๆ บนพื้นพสุธาตั้งนาน เพียงเพื่อนั่งดูละครเด็ด?

คงไม่ใช่กระมัง

"โครม........"

สงครามกลางเวหาดุเดือดขึ้นทุกที พวกเขาที่นั่งบนภูเขา ร่างกายยังโย้เย้ตามไปด้วย

ฝูกวงขมวดคิ้วมุ่น

คือค่ายกลสี่รูปที่ขึ้นชื่อของเผ่าเพลิงฟ้า ซึ่งค่ายกลนี้กระทั่งผู้ที่มีวรยุทธระดับเจ็ดก็ไม่ได้ทำลายได้ ทว่ามังกรอสูรตัวนั้นกลับไม่ตกเป็นรอง ทั้งยังสู้อย่างดุดันมากขึ้นเรื่อย ๆ

โชคดีคนของนิกายเทพอสูรฟังคำสั่งการ ไม่เข้าไปใกล้และไม่ไปแย่งชิงไข่มุกมังกร

หาไม่แล้ว พวกเขาต้องบาดเจ็บสาหัสแน่

"เปรี้ยง"

ค่ายกลสี่รูปเลือนหาย

ผู้อาวุโสทั้งสี่แห่งเผ่าเพลิงฟ้าบาดเจ็บสาหัสล้มระเนระนาดอยู่บนพื้น จากนั้นก็กระอักเลือดสด พลานุภาพโอบล้อมลดลงในบัดดล

"ผู้อาวุโสทั้งสี่พ่ายแพ้แล้ว พลังของมังกรไฟน่าทึ่งมาก คาดว่าผู้อาวุโสทั้งสี่คงไม่มีแรงสู้ต่อ นายท่าน พวกเราจะไปเก็บมังกรอสูรหรือฉวยโอกาสจัดการผู้อาวุโสทั้งสี่คน"

"อนาทรร้อนใจไปได้ อูฐผอมเจียนตายยังใหญ่กว่าอาชา เจ้าไปตอนนี้มั่นใจว่าจะสังหารพวกตาเฒ่ากับมังกรไฟได้หรือ ถึงมันจะบาดเจ็บ แต่ข้าว่ายังคงมีพละกำลังมหาศาล"

"หา......แล้วตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไร?"

"ทำอะไรได้ ชมละครต่อไง"

ไม่นาน บนนภาลัยพลันเกิดสงครามใหญ่อีกครา ซึ่งเป็นภาพผู้นำกองธงแห่งเผ่าปีศาจปะทะกับมังกรอสูร

ขนาดอาวุโสทั้งสี่ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมังกรอสูร ผู้นำกองธงกล้วยไม้กับผู้นำกองธงโบตั๋นยิ่งไม่ใช่ ทว่านอกจากพวกเขาสองคนแล้ว ยังมียอดฝีมืออีกสองคนที่ฝีมือไม่ได้ด้อยกว่าพวกเขาคอยสมทบ ซึ่งต่างรู้ใจกันมาก ถึงแม้ฝีมือเก่งกาจไม่เท่าผู้อาวุโสทั้งสี่ ทว่ากลับสามารถทำให้มังกรอสูรบาดเจ็บหลายจุด

"กรร......."

"อ๊าก......"

ทั้งมังกรอสูรและผู้นำกองธงทั้งสองบาดเจ็บกันทั่วหน้า

ครั้งนี้บอบช้ำกันทั้งสองฝ่าย

"นายท่าน สองคนนั้นก็เป็นผู้นำกองธง คนหนึ่งคือผู้นำกองธงดอกท้อ ถูกมังกรอสูรทำร้ายสาหัสปานนี้ ย่อมไม่รอดแน่ ส่วนมังกรอสูรก็บาดเจ็บสาหัสเช่นกัน กรงเล็บขาดหนึ่งอัน นายท่าน พวกเราจะลุยตอนนี้ไหมขอรับ?"