กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 462

กู้ชูหน่วนวางเงินลงบนโต๊ะ เตรียมจากไป ทว่ากลับได้ยินเสียงเถ้าแก่โรงน้ำชาโอดครวญ

"เนื้อหมูของข้า เนื้อปลาของข้า และยังมีเนื้อกระต่ายของข้าอีก ไปไหนกันหมด เมื่อครู่ยังอยู่ที่นี่เลย หมาตัวใดขโมยเนื้อของข้าไป นี่มันของสำคัญเท่าชีวิตข้าเชียวนะ"

สีหน้าเถ้าแก่โรงน้ำชาร้อนรุ่มกลุ้มใจ หลังผ่านการหาหลายรอบแล้วไม่เจอ จึงนั่งร้องห่มร้องไห้บนพื้น

"ภรรยาข้าใกล้คลอดแล้ว ข้าหวังจะขายเนื้อเก็บเงินเพื่อเลี้ยงดูบุตร ตอนนี้......ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว มิสู้ให้ข้าตายเสียเถอะ"

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาสุกใสกวาดมองรอบกาย

ดังคาด.......

พลันเจองูตัวเล็กอยู่ในมุมหนึ่ง ซึ่งมีขนาดเท่าตะเกียบเอง ทว่าท้องกลมโต กำลังทำหน้าชื่นตาบาน

กู้ชูหน่วนอยากบีบมันตายเหลือเกิน

ระหว่างทางก็ไล่ล่าหมูป่าแล้วย่างให้มันกินแล้ว ตอนนี้ยังกล้าขโมยของผู้อื่นอีก

กู้ชูหน่วนควานหาในร่างกาย จากนั้นก็หยิบเงินสิบตำลึงโยนให้เถ้าแก่โรงน้ำชา ก่อนจะคว้าเจ้างูเล็กกินจุขึ้น ต่อด้วยปีนขึ้นหลังม้าแล้วจากไป

เถ้าแก่โรงน้ำชาถือเงินด้วยความงวยงง เมื่อได้สติกลับคืนมาก็รีบคุกเข่าให้กู้ชูหน่วน พลางโขกศีรษะ

"ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณแม่นาง แม่นางช่างแสนดีเหลือเกิน"

"ฟ่อ ๆ ๆ "

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงอย่างไม่สบอารมณ์

มันเจ็บหางจะตายอยู่แล้ว นายท่านช่างไม่รู้จักถนอมตนเลย

เขาจึงส่งเสียงคัดค้าน

กู้ชูหน่วนเขม็งตาใส่ปราดหนึ่ง ต่อด้วยโยนมันทิ้ง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พลิกตัวกลับมากลางอากาศ ท่าทางคล้ายกับก้อนเมฆล่องลอยและสายน้ำไหลหลั่ง มันเหาะไปเกาหลังกู้ชูหน่วน จากนั้นก็คลานไปอยู่ในข้อมือนาง เพื่อจะหาท่านอนที่สบายเสียหน่อย

ทว่ากู้ชูหน่วนกลับโยนมันทิ้งอีกครั้ง

"ฟ่อ ๆ ๆ "

นายท่าน งูก็มีความรู้สึกนึกคิดนะ

กู้ชูหน่วนถลึงตาใส่มัน

"ข้าทนเจ้ามานานแล้ว หากวันหน้ากล้าขโมยเนื้อผู้อื่นกินอีก ระวังข้าจะกินเจ้า"

"ฟ่อ ๆ ๆ "

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขดตัวอยู่ในข้อมือนาง ไม่กล้าประท้วงอีก

"เจ้าไม่ใช่โม้ว่าตนเป็นราชาแห่งงูหรอกหรือ? เช่นนั้นลองระดมเหล่างูทั่วใต้หล้ามาช่วยข้าหาไข่มุกมังกรหน่อย"

"ฟ่อ ๆ ๆ "

ไข่มุกมังกรไม่ใช่เนื้อ สั่งให้หาก็หาเสียเมื่อไหร่

มันเคยหาแล้ว แต่หาไม่เจอ

"ประการแรก เจ้าทำงานไม่เป็น ประการที่สอง หาไข่มุกมังกรไม่เป็น ประการที่สาม กินเยอะ กินฟุ่มเฟือย ต้องมีเนื้อมีปลาทุกมื้อ แล้วข้าเลี้ยงเจ้าไปทำไม"

"ฟ่อ ๆ ๆ ๆ"

นายท่าน ข้าล่าหมูป่าและกระต่ายเป็น ทั้งยังทำให้เตียงอุ่นได้ด้วย

"ไสหัวไป"

"ฟ่อ ๆ ๆ "

นายท่าน ข้ายังได้เป็นสัตว์ประจำตัวท่านหรือไม่

"คิก......งั้นเจ้าลองให้ข้านั่งดูสิ"

กินไม่อิ่ม ไม่มีแรง

"เช่นนั้นก็หุบปาก"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หน้าเจื่อน

ทันใดนั้น มีงูหลายตัวตรงข้างทาง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มีชีวิตชีวาในบัดดล พลางกระโดดลงไปแล้วส่งเสียงร้อง

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองพวกมันปราดหนึ่ง ก่อนจะดึงบังเหียนให้ม้าหยุด

เจ้าตัวนี้นี่.......

ไม่ใช่เห็นงูตัวผู้แล้วส่งเสียงร้องด้วยความสนใจหรอกนะ

ไม่นานงูหลากสีก็จากไป

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คลานชูหางคล้ายกับจะมาขอของรางวัลกับกู้ชูหน่วน มันเขียนเลขสิบบนพื้น

กู้ชูหน่วนชักสีหน้า

"หมูสิบตัวหรือ? ฮ่า ๆ ต้องมีเหตุผลเข้าหูถึงจะได้"

"ฟ่อ ๆ "

"ข้าเจอไข่มุกมังกรเม็ดที่หกแล้ว อยู่ที่ธารน้ำแข็งตรงขั้วโลกเหนือ"

กู้ชูหน่วนสะดุ้งกะทันหัน

"เจ้าพูดกระไรนะ? มั่นใจว่าเป็นไข่มุกมังกรเม็ดที่หกจริง ๆ หรือ?"

ใช่ เพื่อนข้าบอกเช่นนี้ ไม่ผิดแน่

"พาข้าไปประเดี๋ยวนี้"

ข้ารู้เพียงว่าอยู่ที่ขั้วโลกเหนือ