เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 819

บทที่818 ตอนที่จูบกันมันไม่สะดวก

เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ล้มลงไปนั่งที่ตักของเขา และในเวลาเดียวกันเขาก็โอบเอวของเธอไว้

หานมู่จื่อหัวใจของเธอเต้นแรงเหมือนเสียงกลอง มองหน้าเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง

“คุณ คุณจะทำอะไรคะ”เธอพูดติดอ่าง

เย่โม่เซินไม่ตอบ แต่ค่อยๆยกมือขึ้นมาจับที่คางของเธอ แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้จนลมหายใจร้อนรดหน้าของเธอ

“เลิกงานแล้ว”

“ละ เลิกงานอะไร…อื้อ”

หานมู่จื่อที่กำลังแปลกใจกับคำพูดไม่กี่คำของเขาอยู่ แววตาของเย่โม่เซินก็ดูลุ่มลึก ตามมาด้วยเงามืดที่พุ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

เขาจูบปากเธอกะทันหัน

หานมู่จื่อเบิกตาโตอย่างตกใจ สมองว่างเปล่า มึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้ามาก

เธอรู้แค่ว่า ตรงหน้าของเธอมีแต่กลิ่นหอมที่เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเย่โม่เซินอบอวลไปทั่ว เธอตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าควรจะเอามือไปไว้ตรงไหน สุดท้ายก็ได้แต่จับเสื้อตรงหน้าอกของเย่โม่เซินไว้แน่น ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นเพื่อตอบรับจุมพิตของเขา

หัวใจของเธอเต้นแรง ท่าทางของเขาตั้งแต่เช้า ทำให้เธอคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นแค่จินตนาการที่เธอคิดขึ้นมาเองซะอีก

แต่ตอนนี้ ความอบอุ่นที่ประทับริมฝีปากของเธอ รวมถึงหัวใจที่เต้นแรงของเธอ แล้วยังมีเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอไม่รู้ว่าถูกจูบนานเท่าไหร่ เย่โม่เซินถึงได้ถอนริมฝีปากออกไป มือของเขายังคงจับคางของเธอไว้

หานมู่จื่อหอบหายใจ ความรู้สึกง่วงจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นช่วงก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้กลับอิ่มเอิบ เปล่งประกายพราวระยิบ งดงามน่าหลงใหล

เย่โม่เซินเลื่อนมือขึ้นมา แล้วเช็ดลิปสติกที่เลอะตรงริมฝีปากให้เธออย่างเบามือ แววตาของเขาลุ่มลึก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ “ต่อไปนี้ไม่ต้องทาลิปสติกอีก”

“ทะ ทำไมคะ”

เย่โม่เซินขยับตัวเข้าใกล้ “ตอนที่จูบกันมันไม่สะดวก”

หานมู่จื่อ “…”

หน้าของเธอแดงก่ำ ก่อนจะรีบถอยตัวออกห่าง แต่เพราะเธอยังนั่งอยู่บนตักของเย่โม่เซิน จึงหนีไปไหนไม่ได้

แต่การกระทําของเธอกลับกระตุ้นเย่โม่เซิน เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ “คิดจะหนีไปไหน ผมพูดคุณได้ยินหรือเปล่า”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะตอบกลับ “ตอน ตอนทำงานถ้าไม่ทาลิปสติก จะดูไม่เป็นทางการ ฉัน…”

“คุณไม่ยอมเหรอ” เย่โม่เซินหรี่ตามอง ก่อนจะพูดต่อ “ช่างมันเถอะ”

แค่ลิปสติกไม่ทำให้เขาเดือดร้อนอะไร

เย่โม่เซินเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดออกมาทันที “จริงสิ ตอนที่อยู่ในเวลางานห้ามใช้สายตาแบบนั้นมองมาที่ผมเด็ดขาด”

สายตาแบบนั้น

หานมู่จื่อถามอย่างไม่เข้าใจ “สายตาแบบไหนคะ”

เธอมึนงงมาก ตอนเช้าเธอมองหน้าเขาก็จริง แต่ว่า… สายตาของเธอมันเป็นยังไงเหรอ หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ มองหน้าเขาอย่างสงสัย

สายตาแบบนี้แหละ เย่โม่เซินหรี่ตาลง เสียงที่พูดก็แหบแห้งไปด้วย “ต่อไปนี้ถ้าคุณใช้สายตาแบบนี้มองมาที่ผม ผมไม่รับประกันว่าจะไม่ไล่คุณออกไป”

หานมู่จื่อ “??? “

“ในเวลาทำงานห้ามยั่วผม รู้ไหม” เขาพูด ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับคางของเธอไว้ แล้วมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง “ถ้าเลิกงานแล้ว คุณอยากจะทำอะไรผมก็ได้ทั้งนั้น”

พอได้ฟังมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อถึงได้เข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ ที่แท้เขาคิดว่าสายตาที่เธอมองเขาตอนทำงานคือเธอกำลังยั่วเขาอยู่นั่นเอง

พอคิดได้แบบนี้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “ฉันยั่วคุณตรงไหนกัน เมื่อตอนเช้าฉันก็แค่มองหน้าคุณนานไปหน่อยเท่านั้นเอง แค่นั้นคุณก็คิดว่าฉันยั่วคุณแล้วเหรอ แล้วทำไมคุณถึงไม่พูดว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้กันล่ะ”

หานมู่จื่อไม่ยอมรับความผิดโดยที่ตัวเองไม่ได้ผิดเด็ดขาด ทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย แค่รู้สึกแปลกใจจึงมองเขานานไปหน่อยเท่านั้นเอง