เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 809

บทที่808 ฉันต้องเป็นผู้ควบคุม

สุดท้ายตวนมู่เจ๋อก็โดนไล่ออกมา หลังจากนั้นตวนมู่เสว่ก็กระแทกประตูอย่างแรง เสียงดังอย่างกับโลกสั่น ดึงดูดให้คนรับใช้หลายคนมองมาว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ตวนมู่เจ๋อไม่มีทางเลี่ยง ได้แต่โบกมือให้พวกเธอ “ไปทำงานต่อเถอะ คุณหญิงใหญ่อารมณ์ร้ายขนาดไหนเมื่อก่อนพวกเธอไม่เคยเห็นรึไง? ”

ดังนั้นทุกคนก็เลยเดินจากไป

ตวนมู่เจ๋อโทรหาผู้ช่วยของตัวเอง ให้เขาสิบเกี่ยวกับเรื่องของยู่ฉือเซินช่วงนี้ว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่

หลังจากวางสาย ตวนมู่เจ๋อก็จ้องมองโทรศัพท์ของตัวเองและส่ายหน้าอย่างไม่มีทางเลี่ยง

โชคดี ที่ตวนมู่เจ๋อแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยต้องป่วยเพราะความรัก ไม่เหมือนกับเสี่ยวเสว่ ทำเรื่องที่มันบ้าบอขนาดนี้

*

เวลาทำงานยังคงเป็นไปตามปกติ หลังจากที่หานมู่จื่อเลิกงานเตรียมจะไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินนั้น รถของเย่โม่เซินก็ตามมาอีกครั้ง เหมือนกับว่าเช็คมาแล้วว่าที่นี่ไม่มีที่จอดรถ ให้เธอขึ้นรถไป

หลังจากนั้นก็มาส่งเธอที่หน้าประตู แล้วก็ลงรถตามเธอไป ก่อนที่หานมู่จื่อจะเอ่ยปากถามเขาก็แย่งถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาก่อน “เมื่อวานฉันลืมเนกไทไว้ที่นี่ เธอเอาไปแล้วรึเปล่า? ”

เนกไท?

หานมู่จื่อกะพริบตา อดไม่ได้ที่จะเหล่ตามองไปยังเย่โม่เซินหลายครั้ง

เมื่อคืนหลังจากที่เขากลับไปแล้ว เหมือนกับว่าเธอไม่เห็นว่ามีอะไรตกอยู่นะ?

“ฉัน เหมือนว่าจะไม่เห็นเลยนะ”

เย่โม่เซินก้าวไปข้างหน้าและขยับเข้าไปใกล้ “ไม่เห็น หรือว่าแอบเอาไปซ่อนไว้? ”

หานมู่จื่อ ：“……”

ท่าทางเจ้ายศและเย่อหยิ่งของเขาทำให้หานมู่จื่อรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าเมื่อวานเธอจะไม่เห็นอะไรตกอยู่จริงๆ แต่ว่าเธอก็ไม่ได้เก็บกวาดห้อง ถ้าเกิดว่าเขาทำตกไว้จริงๆ แล้วเธอไม่เห็นล่ะ?

ความมั่นใจเธอถดถอย หานมู่จื่อถอยหลังไปหลายก้าว และกระแอมเบาๆ “ฉันไม่ได้บ้าขนาดนั้นนะ คุณช่วยมองฉันด้วยสายตาบ้าๆ ให้มันน้อยกว่านี้หน่อยเถอะ ทำตกไว้ไหมไปหาเองก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ”

ดังนั้นเย่โม่เซินก็ได้ตามเธอขึ้นไปชั้นบนอย่างโจ่งแจ้ง สุดท้ายก็พบเนกไทเขาอยู่ใต้โต๊ะกาแฟ พอเย่โม่เซินได้เนกไทมาก็เอามาผูกให้ตัวเองตามปกติ

หานมู่จื่อยืนอยู่ข้างๆ มองท่าทางของเขาผูกเนกไท ในใจก็คิดว่า……

เนกไทนี้ มันไปหล่นอยู่ใต้โต๊ะกาแฟได้ยังไงกัน??

มิน่าล่ะเมื่อวานเธอถึงมองไม่เห็นว่ามีของหล่นอยู่

หลังจากเย่โม่เซินผูกเนกไทเสร็จ ก็เห็นจากหางตาว่าหานมู่จื่อเอาแต่มองตัวเอง เขาเม้มริมฝีปากบางของตัวเอง แล้วก็หันไปมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา

“จ้องฉันทำไม? ”

พอได้ยินเสียงของเขา หานมู่จื่อก็ได้สติกลับมา ตอนที่เผชิญกับดวงตาสีหมึกคู่นั้นก็ส่ายหน้าทันที “ไม่ ไม่มีอะไร ฉันก็แค่คิดว่า……เนกไทมันไปอยู่ใต้โต๊ะกาแฟได้ยังไงกัน แปลกมากเลย”

พอได้ยินดังนั้น ท่าทางของเย่โม่เซินก็ค้างนิ่ง ดวงตาสีหมึกฉายแววแปลกประหลาด จากนั้นเขาก็ยกริมฝีปากบางของเขาและยิ้มเยาะเย้ยเธอ

“ทำไม เธอสงสัยว่าฉันโยนเนกไทตัวเองเข้าไปยังงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อ ：“？？？”