เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 822

บทที่821 เลิกงานแล้วรอผมด้วย

ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน

พอเห็นน้องสาวร้องไห้ถึงขนาดนี้ จะบอกว่าตวนมู่เจ๋อไม่รู้สึกปวดใจก็คงจะเป็นเรื่องโกหก

แต่ถึงแม้จะปวดใจ ก็ไม่สามารถทำเรื่องแยกคู่รักออกจากกันเพื่อน้องสาวได้ มันเป็นเรื่องที่ไม่ดี ตวนมู่เจ๋อลูบหลังตวนมู่เสว่เพื่อปลอบใจ ก่อนจะพูดเสียงอ่อนโยน “เด็กดี ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เย่โม่เซินมีอะไรดี บนโลกใบนี้ไม่ใช่ว่าจะมีเขาเป็นผู้ชายคนเดียว เดี๋ยวพี่แนะนําที่ดีกว่าเขาให้ แล้วอีกอย่าง เขาก็ไม่คู่ควรกับน้องสาวของพี่ด้วย โอเคไหม”

ตวนมู่เสว่ไม่ตอบกลับ แต่น้ำตาก็ยังไหลอาบแก้ม และส่ายหน้าไปมา ตวนมู่เจ๋อทำได้แค่ปลอบเธอต่อไป

ตวนมู่เจ๋อร้องไห้ไม่หยุด ตอนที่หยุดร้องไห้ก็ยังสะอื้นอยู่ เธอสะอื้นพร้อมกับมองไปที่แขนของตวนมู่เจ๋อ ตรงที่ถูกเธอกัดจนเลือดไหล และแผลเหวอะ ดูไปแล้วน่ากลัวมาก

“พี่คะ ขอโทษนะคะ… หนูทำอะไรโดยไม่คิด เจ็บไหมคะ”เธอถามด้วยเสียงสะอื้น

ตวนมู่เจ๋อลูบศีรษะของเธอ ก่อนจะยิ้มแหย “ขอแค่น้องไม่ทำอะไรโง่ๆ พี่ให้น้องกัดกี่ครั้งพี่ก็ยอม แผลแค่นี้ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก”

“ขอโทษนะคะพี่ ต่อไปนี้… หนูจะไม่ทำอะไรโดยไม่คิดแบบนี้อีกแล้วค่ะ”

พอตวนมู่เจ๋อได้ยินแบบนี้ เขาก็คิดว่าตวนมู่เสว่จะตัดใจจากเย่โม่เซินได้แล้ว จึงเริ่มรู้สึกวางใจ “น้องคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว ผู้ชายแบบนั้นไม่มีค่าพอหรอก”

“พี่คะ หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ พี่รีบไปทำแผลเถอะ เดี๋ยวแผลจะอักเสบได้” พอพูดจบ ตวนมู่เสว่ก็รีบเช็ดน้ำตา แล้วพูดเร่งเร้าตวนมู่เจ๋อ

ตวนมู่เจ๋อมองแผ่นหลังของเธอด้วยท่าทางลังเล ก่อนจะพูด “งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำแผลก่อน เดี๋ยวให้คนรับใช้มาทำความสะอาดห้องของน้องสักหน่อย น้องไปพักผ่อนเถอะ ไปอาบน้ำให้สบายตัว เดี๋ยวพี่พาออกไปเที่ยว พาไปแนะนําผู้ชายที่ดีว่าให้”

“พี่คะ พี่รีบไปทำแผลเถอะค่ะ” ตวนมู่เสว่ผลักเขาลงไปชั้นล่าง ตวนมู่เจ๋อต้านทานแรงกดดันเธอไม่ไหวจึงต้องลงไปหาหมอทำแผลก่อน

หลังจากยืนมองแผ่นหลังของตวนมู่เจ๋อเดินจากไป สีหน้าน่าสงสารของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอยิ้มเยาะออกมาอย่างชั่วร้าย

ยกนิ้วชี้ขึ้นมา แล้วเช็ดน้ำตาบริเวณขอบตาออกจนหมด

พี่ชายของเธอพูดถูก ถ้าเธอจะอาละวาดต่อไป นอกจากคนอื่นจะหัวเราะเยาะแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ไม่ว่าเธอจะอาละวาดยังไง ร้องไห้ถึงขนาดไหน เย่โม่เซินก็ไม่เห็นและไม่ชอบเธออยู่ดี

การจะจัดการกับผู้ชายเย็นชาอย่างเขา ดูท่าทาง…เธอคงจะใช้วิธีเดิมๆไม่ได้แล้วล่ะ

เธอยังคงเชื่อโชคชะตา ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสเธออีกครั้ง เธอก็จะคว้าโอกาสนี้ไว้ ไม่มีทางปล่อยมือเด็ดขาด

เย่โม่เซิน… คุณคอยดูนะ ถึงคุณจะไม่รักฉัน แต่แค้นที่คุณปฏิเสธฉันในครั้งนี้ฉันจะจำไว้ ฉันจะต้องทำให้คุณเป็นคนยอมมาขอเธอแต่งงานให้ได้เลย

หลังจากที่ตวนมู่เสว่ทำข้อตกลงกับตัวเองในใจแล้ว เธอก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

พวกคนรับใช้ที่ซ่อนตัวอยู่ตรงมุมห้องยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้า ก่อนจะตัวสั่น พวกเธอมองหน้ากันไปมา ก่อนจะกระซิบคุยกัน “คุณหนูไม่เป็นไรใช่ไหม รอยยิ้มเมื่อตะกี้มันดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้สิ”

“ไม่รู้สิ คุณหนูถูกประคบประหงมดูแลมาจนโต ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธเธอแบบนี้ ฉันคิดว่าคุณหนูคงจะได้รับบาดเจ็บหนักเหมือนกัน เฮ้อ…”

“หวังว่าคุณหนูจะกลับมาเป็นปกติเร็วๆ ถ้าอาละวาดแบบนี้บ่อยๆ พวกเราคงจะไม่มีวันดีๆในการทำงานแล้วล่ะ และอาจจะได้รับบาดเจ็บจนลงจากเตียงไม่ไหวเลยก็ได้”

“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ…”

ส่วนอีกด้าน ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว หานมู่จื่อเดินมาส่งเอกสารที่ห้องทำงานของเย่โม่เซิน เพราะคำพูดที่เย่โม่เซินพูดกับเธอ เธอจึงไม่กล้าอยู่ในห้องนานๆ พอเธอวางเอกสารลงก็รีบหันหลังเตรียมจะเดินออกไปเลย แต่เย่โม่เซินกลับเงยหน้าขึ้นมาพูดซะก่อน “เลิกงานแล้วรอผมด้วย”

หานมู่จื่อหยุดชะงัก หันกลับมามองหน้าเขาอย่างไม่แน่ใจ “อะไรนะคะ”

เย่โม่เซินเม้มปาก แล้วหรี่ตามองเธอ “ไม่ยอมรอหรือไง”

หานมู่จื่อ “…ไม่ใช่ค่ะ งั้นฉันออกไปก่อนนะคะ”