เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 813

บทที่812 น่าเสียดาย

“สวัสดีครับคุณลูกค้า ไม่ทราบว่ามาท่านเดียวเหรอครับ”

หานมู่จื่อที่ยืนเหม่ออยู่หน้าร้านได้สักพักแล้ว ขาข้างหนึ่งก้าวเข้ามาในร้านส่วนอีกข้างยังอยู่ด้านนอก ท่าทางจะเข้าไม่เข้าร้าน จนพนักงานอดที่จะเดินออกมาถามไม่ได้

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมอง พบว่ามีชายวัยรุ่นยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าสะอาดสะอ้าน เหมือนคนจีน แต่เขากลับพูดภาษาอังกฤษกับเธอ

เธอพยักหน้ารับ “อืม มาคนเดียวค่ะ”

ชายวัยรุ่นยิ้มออกมาอย่างดีใจ “เอ๊ะ คุณเป็นคนจีนเหรอครับ ผมเห็นว่าคุณยืนอยู่ตรงนี้นานมากแล้ว มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”

หานมู่จื่อยิ้มบาง “ไม่มีค่ะ เมื่อตะกี้ฉันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่น่ะค่ะ”

พอพูดจบ เธอก็พูดกับเฉียวจื้อที่ยังอยู่ในสาย “ฉันยังมีธุระ แค่นี้ก่อนนะคะ”

หลังจากนั้นเธอก็กดวางสายไปทันที

“พี่สะใภ้ อย่าเพิ่งวางสายสิครับ ให้ผมได้พูดอีกหน่อย… พี่สะใภ้ ฮัลโหล”เฉียวจื้อตะโกนกับโทรศัพท์ แต่ปลายสายกลับกดวางสายไปแล้ว

แย่แล้ว แย่แล้ว ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองสร้างเรื่องอีกแล้วนะ ตอนที่เขารู้ว่าตระกูลยู่ฉือกับตระกูลตวนมู่นัดกันไปกินข้าว เขาก็รีบโทรหาหานมู่จื่อทันที เพื่อสอบถามเรื่องนี้ แต่โทรไปตั้งหลายสายหานมู่จื่อกลับไปรับโทรศัพท์เขา อีกทั้งยังไม่ยอมตอบข้อความในวีแชทเขาด้วย มันไม่เหมือนนิสัยของเธอ สุดท้ายเฉียวจื้อจึงกดโทรหาเธอจนมือหงิก อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์เขา

เฉียวจื้อเริ่มกังวลใจ คิดในใจว่าหานมู่จื่อคงจะรู้เรื่องนี้แล้ว และโกรธมาก ถึงได้ไม่ยอมรับโทรศัพท์เขา

ดังนั้นตอนที่หานมู่จื่อรับโทรศัพท์ เขาถึงพูดอะไรออกมาโดยไม่ทันคิดแบบนั้น

“นายโง่จริงๆเลยเฉียวจื้อ”

เขายกมือขึ้นมาเขกหัวตัวเอง อยากจะบ้าตายกับความโง่เง่าของตัวเอง เขาควรจะถามลองเชิงดูก่อน เพราะพี่สะใภ้อาจจะไม่รู้เรื่อง จะได้กู้สถานการณ์กลับมาได้

แต่ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ

หลังจากที่เขาพูดไปแล้ว พี่สะใภ้… จะยังเป็นพี่สะใภ้ของเขาอยู่อีกไหม

ไม่ได้แล้ว เขาจะต้องโทรไปบอกเย่โม่เซินก่อน ไม่อย่างนั้นถ้ากู้สถานการณ์กลับมาไม่ได้ต้องแย่แน่ๆเลย

เฉียวจื้อรีบโทรไปหาเย่โม่เซินทันที แต่สถานการณ์เหมือนตอนที่เขาโทรไปหาหานมู่จื่อเลย คือแบบโทรติด แต่ไม่มีคนรับสาย

และเฉียวจื้อก็ไม่รู้ด้วยว่าพวกเขานัดกินข้าวกันที่ไหน โทรไปก็ไม่ติด เขาเดินไปมาอยู่ที่เดิมอย่างร้อนใจ ก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้ววิ่งออกไป

หลังจากที่มีพนักงานต้อนรับชายเดินเข้ามาสอบถามหานมู่จื่อ แล้วพาเธอมานั่งตรงโต๊ะข้างหน้าต่าง ก่อนจะยื่นเมนูอาหารให้กับเธอ

“ที่ร้านของเราไม่มีลูกค้าคนจีนมานานแล้วครับ คุณเป็นลูกค้าคนจีนคนแรกในครึ่งเดือนมานี้ เห็นแก่ที่พวกเราเป็นคนบ้านเดียวกัน วันนี้ผมเลี้ยงเอง คุณสั่งได้ตามสบายเลยครับ”

หานมู่จื่อรับเมนูอาหารมาด้วยอาการเหม่อลอย แต่เป็นเพราะการต้อนรับขับสู้ที่ดีมากของอีกฝ่าย ทำให้เธอจะไม่สนใจก็ไม่ได้ จึงยิ้มออกมาแล้วพูด “ขอบคุณในความหวังดีค่ะ แต่พวกเราเพิ่งเคยเจอกัน จะให้คุณมาเสียเงินเลี้ยงได้ยังไงกัน”

“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร การเจอกันก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิตครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ”

หานมู่จื่อดูเมนูอาหาร ก่อนจะสั่งอาหารมาสองสามอย่าง ที่จริงแล้วเธอชอบอาหารจีนเสฉวนมาก และเป็นคนไม่เลือกกินด้วย

“สั่งแค่นี้เหรอครับ คุณเกรงใจเกินไปแล้ว”

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย “เดี๋ยวฉันจ่ายค่าอาหารเองค่ะ ขอบคุณนะคะ”

พนักงานชายถือเมนูอาหารเดินจากไป

หานมู่จื่อนั่งเหม่อลอยเพียงลำพัง