ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 742

บทที่ 742

ถ้าเซียวชูหรันไม่ได้อาศัยความ “โง่” ที่หนักแน่นของเธอแล้วล่ะก็ เธอก็คงฟังคำพวกนั้น แล้วไปอยู่สุขสบายแล้ว

ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ ตนเองจะมีชะตากรรมเป็นเช่นไรกันแน่?

เย่เฉินไม่อยากจะคิดมัน

ก่อนที่จะแต่งงานกับเซียวชูหรัน ชีวิตของเขาแต่ละวันนั้นลำบากมาก

เนื่องจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่รับบุคคลบรรลุนิติภาวะ ดังนั้น ในวันที่เขามีอายุ18ปี ป้าหลี่ใช้เงินที่ประหยัดจากค่าอาหารมาซื้อเค้กวันเกิดให้เขาในวันเกิด แล้วก็ส่งเขาออกไปจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งน้ำตา

เวลานั้น เย่เฉินก็กลายเป็นผู้โดดเดี่ยวเดียวดาย ไม่มีที่พึ่งในโลกนี้อีกครั้งหนึ่ง

ป้าหลี่อยากช่วยเขามาก อยากจะหางานให้เขาทำ อยากให้ค่าดำรงชีพแก่เขา แต่ว่าเขาไม่มีหน้าที่จะรับมันไว้

เขาไปหางานก่อสร้างทำ อายุ18ก็ไปช่วยเขาขนย้ายก้อนอิฐ ขนทราย แบกปูน

เขาไม่อยากเช่าห้อง ได้แต่นอนพักอยู่ที่เพิงพักคนงานตลอด กินก็กินกับข้าวถูกๆ งานก็ทำงานที่หนักและสกปรกที่สุด

เงินที่หามาได้ เขาเหลือไว้ใช้ในชีวิตประจำวันเพียงเล็กน้อย ส่วนที่เหลือก็บริจาคให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งหมด

เพราะว่า ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ายังมีน้องๆ ที่ไร้ที่พึ่งเหมือนกับตนเองอีกมากมาย พวกเขายังไม่บรรลุนิติภาวะ ต้องการการดูแลและความรักอีกมาก

แต่ว่า สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นก็มีกำลังทรัพย์จำกัด ทำได้แค่ให้พวกเขากินอิ่มนอนอุ่น แต่ไม่สามารถรับรองได้ว่าพวกเขาจะกินดีอยู่ดี

ดังนั้น เขาจึงได้เอาเงินที่เหลือไว้นั้น บริจาคให้กับน้องๆ เพื่อเปลี่ยนแปลงคุณภาพชีวิตของพวกเขา รวมไปถึงซื้อหนังสือให้พวกเขา ให้พวกเขาได้เรียนหนังสือ

ตอนที่ทำงานก่อสร้างเข้าปีที่4 ทีมก่อสร้างที่เขาทำงานอยู่ มารับงานของตระกูลเซียว แล้วทำงานก้านก่อสร้างให้กับตระกูลเซียว

ตอนนั้น คุณท่านใหญ่เซียวที่มาตรวจงาน มองตาเดียวก็รู้ว่าเย่เฉินนั้นเหมือนกับปู่ของเย่เฉินสมัยหนุ่มๆ รูปร่างหน้าตาเหมือนกันเลย

ส่วนที่คุณท่านใหญ่เซียวรู้จักปู่ของเย่เฉินนั้น ก็เพราะว่า ร้อยปีก่อนนั้น ตระกูลเซียวเป็นคนรับใช้ของตระกูลเย่！