ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4673

ตลอดเส้นทางนี้ ทุกครั้งที่เธอก้าวเดินนั้นลำบากยากเข็ญอย่างยิ่ง แต่ก็ทำได้แค่เพียงอดทนอย่างสุดชีวิต

ผู้คุมหญิงนายนั้นตอนนี้ก็ลดความเร็วลงอย่างจงใจ มาที่ตรงหน้าของหม่าหลัน เอ่ยกล่าวเสียงเบา: “1024 ครอบครัวเธอรวยมากหรือ?”

หม่าหลันตกตะลึงไป ไม่กล้าพูดจาอยู่ครู่หนึ่ง

ผู้คุมหญิงนายนั้นยิ้ม เอ่ยปากกล่าว: “ทนายของเธอฝากเงินเข้าบัญชีในเรือนจำของเธอหนึ่งหมื่นดอลลาร์สหรัฐ เธอสามารถใช้ IDการ์ดของเธอซื้อของในร้านค้า”

พูดไป ผู้คุมก็กล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำเบา: “ใช่แล้ว แนะนำสักหน่อย ฉันก็คือเจสสิก้า บราวน์สโตน คนในครอบครัวของเธอหากต้องการขายบุหรี่ละก็ อย่าลืมติดต่อฉัน อเมริกันสปิริต หนึ่งคอตตอนหนึ่งพันดอลลาร์สหรัฐ”

“หนึ่งพัน?!” หม่าหลันเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว: “โคลอี้ไม่ใช่บอกว่าคอตตอนละสี่ร้อยดอลลาร์สหรัฐหรือ?”

เจสสิก้า บราวน์สโตนยิ้ม กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ: “สี่ร้อยดอลลาร์สหรัฐเป็นราคาของเมื่อวาน ราคาของวันนี้ก็คือหนึ่งพัน ถ้าหากเธอต้องการซื้อละก็ ก็โทรศัพท์หาคนในครอบครัว ให้พวกเขาติดต่อน้องสาวของฉัน ถ้าไม่เช่นนั้นละก็ ตอนกลางคืนโคลอี้คนนั้นจะทำอะไรเธอ ฉันเองก็ไม่กล้ารับประกัน!”

หม่าหลันทราบดีว่าที่นี่ล้วนเป็นรังงูและหนู (คนเลวสมรู้ร่วมคิดกัน) ในตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเหตุผลกับผู้คุมอเมริกันคนนี้ ดังนั้นจึงรีบเอ่ยถามเธอ: “ตอนนี้ฉันสามารถโทรหาครอบครัวฉันได้แล้วหรือ?”

“ได้แล้ว” เจสสิก้า บราวน์สโตนกล่าวอย่างเรียบเฉย: “เมื่อกินข้าวเสร็จจะเป็นเวลาปล่อยให้นักโทษเดินเล่นชั่วคราว เมื่อถึงเวลาเธอสามารถใช้ ID การ์ดของเธอโทรศัพท์หาครอบครัวได้”

พูดไป เธอก็นำกระดาษแผ่นหนึ่งแอบยัดเข้าไปในมือของหม่าหลัน กล่าวเสียงเบา: “นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของน้องสาวฉัน ซื้อบุหรี่ก็ติดต่อเธอ”

เมื่อได้ยินว่าสามารถโทรศัพท์หาคนในครอบครัวได้แล้ว หม่าหลันก็ตื่นเต้นจนถึงขีดสุด

ตอนนี้เธอแทบอยากจะไปโทรศัพท์หาเย่เฉินซะเดี๋ยวนี้ ร้องไห้ให้เย่เฉินพยายามคิดหาวิธีทางช่วยตนเอง