เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 136

บทที่135 เขากำลังเอาคืนเธอ

“ยังไง?” สายตาของเย่โม่เซินลึกเหมือนกับน้ำหมึกสีดำ ความเย็นชาในดวงตาของเขามันเข้มลึกจนแยกออกไม่ได้ ตอนที่พูดกับเธอ บรรยากาศเย็นๆรอบตัวเขาก็พวยพุ่งออกมา

เสิ่นเฉียวก็แค่ยืนอยู่ตรงนั้น มือข้างนึงถือผ้าห่มเอาไว้แล้วจ้องตาเขา

นัยน์ตาที่นิ่งสงบเหมือนกับผืนน้ำนิ่งคู่นั้น ค่อยๆเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเหมือนน้ำแข็ง ครู่ใหญ่เสิ่นเฉียวก็วางผ้าห่มในมือกลับไปที่เดิม พูดขึ้นเสียงต่ำ “ไม่มีอะไร แค่คุณอารมณ์ดีก็พอแล้ว”

พูดจบ เธอก็หมุนตัวกลับไปยังเตียงของตัวเอง

คิดไปคิดมา ก็ลุกขึ้นแล้วก็ออกไปข้างนอก

เย่โม่เซินโมโหเธอจนเส้นเลือดที่อยู่ตรงขมับเต้นตุบๆ

ตอนที่เสิ่นเฉียวไปหาคนใช้สาวเพื่อที่จะขอผ้าห่ม คนใช้สาวก็ทำหน้าลำบากใจ “ขอโทษด้วยค่ะคุณนายน้อยสอง ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่ได้เตรียมผ้าห่มไว้ให้คุณนายน้อยสอง แต่ว่าวันนี้ผ้าห่มทุกผืนโดนเอาไปซักหมด ตอนนี้ยังเปียกอยู่เลยค่ะ ตอนนี้พวกเราเลยไม่มีให้สักผืนเลยค่ะ”

ฟังจบ เสิ่นเฉียวก็ขมวดคิ้วเรียว “ไม่มีเลยสักผืนเหรอคะ?”

คนใช้สาวหน้าซีด แล้วส่ายหน้าไปมา

“จริงเหรอคะ?” เสิ่นเฉียวไม่เชื่อ เธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

คนใช้สาวตกใจกลัวจนโค้งตัวขอโทษ “ขอโทษค่ะคุณนายน้อยสอง นี่เป็นคำสั่งของคุณชายสองค่ะ คุณนายน้อยสองกรุณาอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลยนะคะ”

เสิ่นเฉียวแสดงสีหน้าเหมือนรู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วออกมา เธอยักไหล่ขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันก็จะไม่บังคับอะไรอีก”

พูดจบก็หมุนตัวจากไป พวกคนใช้สาวก็เริ่มจับกลุ่มคุยกัน

“คุณนายน้อยสองกับคุณชายสองมีอะไรกันน่ะ? ไม่กี่วันก่อนยังดีๆกันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมวันนี้ก็ทะเลาะกันจนต้องแยกเตียงกันนอนอีกแล้วล่ะ?”

“คู่ที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆก็แบบนี้แหละ ต้องทะเลาะกันบ้างความสัมพันธ์ถึงจะได้แน่นแฟ้นขึ้น” คนที่มีอายุหน่อยพูดขึ้น

“จริงเหรอ? ฉันรู้สึกว่าทะเลาะกันครั้งนี้ก็แรงอยู่เหมือนกันนะ คุณชายสองไม่แม้แต่จะให้ผ้าห่มกับคุณนายน้อยสองด้วยซ้ำ อย่างนี้กลางคืนเวลาคุณนายน้อยสองหลับไม่ใช่ว่าจะต้องนอนทนหนาวหรือไง?”

“แม่เด็กโง่เอ๊ย อายุน้อยเกินก็เลยไม่เข้าใจอะไรเลยใช่ไหมล่ะ คุณชายสองก็กำลังกดดันให้คุณนายน้อยสองเป็นคนขอไปนอนด้วยก่อนไงล่ะ ที่คุณชายสองน่ะ มีผ้าห่มอยู่ไม่ใช่หรือไง?”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง..... คุณชายสอง....เจ้าแผนการจริงๆ!”

แต่ว่าเสิ่นเฉียวกลับไม่ได้ยินคำพูดพวกนี้เลยแม้แต่น้อย พอเธอกลับไปถึงห้อง ก็เห็นเย่โม่เซินใช้สายตาเย็นชามองมาที่เธอ เธอก็รู้สึกโมโหขึ้นมาในทันที

“คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่ายังไงฉันก็ต้องกลับมามือเปล่า?”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากเรียวบาง ไม่ได้พูดอะไร

“เย่โม่เซิน คุณเก็บผ้าห่มกลับไป อย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ แต่ทำไมคุณต้องสั่งพวกเขาว่าห้ามให้ผ้าห่มกับฉันด้วย?”

เขาเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ส่งเสียงหึในลำคอ แล้วก็หลบตากลับไปไม่สนใจเธออีก

เสิ่นเฉียวโมโหจนแทบบ้า แต่กลับทำอะไรเขาไม่ได้

ภายในบ้านตระกูลเย่หลังนี้ ทุกๆคนฟังคำสั่งของเขา ไม่มีทางจะฟังเธอแน่ และต่อให้เขาต้องการให้เธอตาย เธอเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ

“ได้ ไม่ให้ก็ไม่ให้”

อย่างน้อยคืนนี้ตอนนอนเธอก็แค่ใช้ผ้าปูที่ม้วนๆขึ้นมาห่มแทนไปก่อน รอพรุ่งนี้เลิกงานเธอค่อยไปซื้ออันใหม่มาใช้ก็สิ้นเรื่อง

อย่างน้อยผืนใหม่ก็ได้ใช้แค่ไม่กี่ผืนอยู่แล้ว เสิ่นเฉียวมีปัญญาซื้อ ไม่จำเป็นต้องขอร้องคนอื่น

กลางคืนอันหนาวเหน็บ

วันเวลาหมุนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตอนนี้ก็เริ่มเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

เสิ่นเฉียวนอนอยู่บนผ้าที่เธอปูไว้รองนอน แล้วพับเอาอีกครึ่งนึงมาห่ม แถมเธอยังสวมชุดนอนที่หนาขึ้นด้วย นอนแบบนี้ที่จริงก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมาก คงไม่รู้สึกว่าหนาวมาก

ก็แค่จะนอนฉีกแข้งฉีกขาไม่ได้ก็เท่านั้น

ช่วงแรกๆเสิ่นเฉียวรู้สึกว่าอย่างนี้มันลำบากอยู่เล็กน้อย ยืดแขนยืดขาไม่ได้ แต่ว่าพอผ่านไปสักพักก็ไม่ได้รู้สึกว่าลำบากขนาดนั้นแล้ว เธอหลับตาลง ไม่นานก็ผล็อยหลับไป