เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 114

บทที่113 ต้องปกป้องผู้หญิงของตัวเองให้ดี

เสิ่นเฉียวเหลียวตาลงเธอจึงไม่รู้ว่าเย่โม่เซินมีสีหน้าเช่นไร เธอรู้เพียงว่า เธอได้ยินน้ำเสียงตำหนิในคำพูดของเย่โม่เซิน

เขาคงจะโทษเธอ

ท้ายที่สุดใครกันอยากให้ผู้ช่วยของตัวเองไปทะเลาะกับพนักงาน และทำให้โรงอาหารยุ่งเหยิง

เสียงหมุนล้อที่ดังอยู่ข้างหู ขาเรียวตรงคู่หนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของเสิ่นเฉียวก่อนที่เธอจะตอบสนอง ทันใดนั้นเอวของเธอก็กระชับขึ้นและเธอก็ถูกกอดไว้ในอ้อมแขนของเขา

เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะเบิกตาโพลง

เย่โม่เซินหมุนวงล้อตรงหน้าเธอและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

ในขณะที่กำลังอึ้งอยู่นั้น คางของเสิ่นเฉียวถูกตรึงไว้แน่น เย่โม่เซินบังคังให้เธอเงยหน้า เพื่อสบสายตาที่เย็นยะเยือกของเขา

“รู้ไหมว่าฉันโมโหอะไร?”

ออร่าของผู้ชายที่เย็นชาอยู่รอบตัวเธอและเสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเธอไม่สามารถคิดได้ เธอส่ายหน้า

“ฉันรู้เรื่องทั้งหมดดี”

“อะไรนะ? คุณรู้แล้วเหรอ? งั้นทำไมคุณยัง...” ถามฉัน...

“เพียงแต่ว่าฉันอยากจะฟังเวอร์ชันของเธอจากปากเธอ หึ คิดไม่ถึงว่าเธอยังจะพยายามเบี่ยงประเด็นฉันอีก? คิดว่าตัวเองยังโดนรังแกไม่พอรึไง? เจ็บแล้วไม่รู้จักร้องรึไง?”

เมื่อคำพูดจบลงนิ้วของเย่โม่เซินก็สะบัดไปที่หน้าผากของเธออย่างแรง

เสิ่นเฉียวอุทานร้องด้วยความเจ็บ เธอใช้มือปิดหน้าผากเอาไว้

“ดูแล้วก็ยังเจ็บเป็นนี่” เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แล้วยิ้มออกมา

เสิ่นเฉียวปิดหน้าผาก: “คุณหมายความว่ายังไงกันแน่คะ?”

“ต่อไปห้ามไปทะเลาะกับคนอื่น” เย่โม่เซินพูด ดวงตาลึกสบลงที่ใบหน้าของเธอ

ใบหน้าขาวมีรอยแผลอยู่หลายที่ เย่โม่เซินดูรอยแผลเหล่านั้น ราวกับมันกำลังเป็นรอยแผลที่เกิดขึ้นในใจของเขา

“อือ”

เธอไม่คิดจะทะเลาะกับใคร เพียงแต่ว่าตอนนั้นมันควบคุมไม่ได้จริง ๆ

เสียงถอนหายใจดังออกมา มือที่ตรึงคางเธอไว้เปลี่ยนทิศทาง ปิดหลังศีรษะและกดลงที่หน้าอกเธอ เสิ่นเฉียวนอนอยู่บนอกของเขา มันอยู่ในสถานการณ์ที่สับสน

ทำไมเธอจึงรู้สึกบางอย่าง...เหมือนกับมีเข้าใจผิดคิดว่าเย่โม่เซินกำลังรักเธอมาก?

นี่เธอรู้สึกไปเองรึเปล่า?

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่มีการสั่นสะเทือนที่หน้าอก เย่โม่เซินเปิดปาก: “ฉันจะ...”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก——

ในเวลาเช่นนี้ เสียงเคาะประตูห้องทำงานกลับดังขึ้น

“คุณชายเย่ คุณหมอมาแล้วครับ!”

เสียงของเซียวซู่ดังขึ้นที่นอกห้องทำงาน

เมื่อเสิ่นเฉียวได้ยิน เธอรีบเงยหน้าขึ้นและมองเย่โม่เซิน เขามองดูเธอด้วยแววตาที่ซับซ้อน “ลุกขึ้นเถอะ ให้หมอดูหน่อยว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า”

เมื่อพูดเสร็จเขาก็พยุงเธอลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน

เสิ่นเฉียวยืนขึ้นตามท่าทางของเขา

“เข้ามา”

เซียวซู่จึงได้เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับพาหมอเข้ามาด้วย

เป็นแพทย์หญิงที่พามา เย่โม่เซินปล่อยให้ทั้งสองคนเข้าไปในห้องพัก

เสิ่นเฉียวเดินตามหมอเข้าไปในห้องพักด้านข้าง แพทย์หญิงเป็นผู้หญิงอายุเกือบสี่สิบปี คิ้วทั้งหมดของเธอดูอบอุ่นมากและดูเหมือนจะมีรอยยิ้มจาง ๆ “คุณเสิ่น ถอดเสื้อออกเถอะค่ะ ให้ฉันดูแผลคุณหน่อย”

เสิ่นเฉียวพยักหน้าอย่างว่าง่าย เมื่อคิดว่าจะถอดเสื้อออก แต่ทันใดนั้นก็คิดขึ้นมาได้ ทำให้เธอหยุดนิ่งไป

ไม่ได้นะ...

บนตัวเธอยังมีรอยที่เย่โม่เซินเป็นคนทำเอาไว้อีกหลายจุด ถ้าหากคุณหมอเห็นเข้า แบบนั้นมันจะไม่...ขายหน้าหมดเหรอ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสิ่นเฉียวจึงได้หยุดท่าทางที่กำลังจะถอดเสื้อออก “คุณหมอคะ ร่างกายฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณแค่ช่วยดูแผลที่หน้าฉันก็พอ”