เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 129

บทที่ 128 นายเห็นอะไรบ้าง

“ อ๊ะ นายทำอะไรน่ะ? ” เสิ่นเฉียวร้องตกใจ และกำลังจะหันไปมองสถานการณ์ข้างหลังของตัวเอง

“ อย่าขยับ ” เย่โม่เซินขมวดคิ้วมองซิปด้านหลังเธออย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมซิปนั้นถึงถูกเขาดึกจนพังได้ “ ผมดูหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ”

เสิ่นเฉียวโมโหมาก ถ้าซิปพัง แล้วเธอจะออกไปข้างนอกยังไง?

พอคิดว่าแผนที่เธอวางไว้อย่างดีที่สุดต้องมาพังทลายลง เสิ่นเฉียวก็รู้สึกโมโหมาก ใจของเธอก็ค่อยๆบีบรัดกันแน่น

“ ไม่ต้องดูแล้ว เย่โม่เซิน นายตั้งใจใช่ไหม? ”

เดิมที เย่โม่เซินยังช่วยดูแทนเธออยู่ แต่พอได้ยินเธอพูดแบบนั้น การกระทำบนมือก็หยุดลงทันที หนังตาของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีดำสนิทจ้องเธอเขม็ง “ ในสายตาของคุณ ผมเป็นคนแบบนั้นหรอ? ”

“ ไม่อย่างนั้นละ? ” เสิ่นเฉียวโมโหจนเบ้าตาแดงก่ำ: “ นายรู้ไหมว่าวันนี้ฉันตั้งใจเตรียมการมากขนาดไหน นี่ถือได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ฉันตั้งใจเจรจาเรื่องงาน ตั้งแต่เข้ามาในบริษัทตระกูลเย่ นายเป็นจริงเป็นจังหน่อยไม่ได้หรอ? ทำไมต้องมาสร้างความวุ่นวาย แถมยังบอกว่าฉันมายั่วผู้ชายอีก ถึงอย่างไร ในสายตาของนาย ฉันก็แค่ผู้หญิงเหลวไหล ที่คิดยั่วผู้ชายไปวันๆใช่ไหม? ”

เธอพูดอย่างโมโห สีตาของเย่โม่เซินค่อยๆหนักแน่นไปตามคำพูดของเธอ

เสิ่นเฉียวพูดไปพูดมา เบ้าตาก็ค่อยๆแดงขึ้น ตอนที่เธอยืดเอวเตรียมจะหมุนตัว อยู่ๆเสื้อสูทก็ถูกนำมาสวมใส่บนตัวเธอ การกระทำของเสิ่นเฉียวหยุดลง และรีบหันหน้าไปมองเขาอย่างรวดเร็ว

“ ใส่แบบนี้ไปก่อน ”

หลังจากที่นำเสื้อสูทให้เธอแล้ว บนตัวของเย่โม่เซินก็เหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียว สายตาของเขาเพิ่มความหยิ่งขึ้น

ใส่เสื้อสูทของเขา

ถึงแม้จะไม่อยากใส่ แต่เสิ่นเฉียวจนปัญญาแล้วจริงๆ เธอคงจะไม่เปลือยท่อนหลังออกไปเด็ดขาด?

สุดท้าย เสิ่นเฉียวก็ทำได้เพียงจ้องเขาอย่างโหดเหี้ยม ดึงเสื้อสูทบนตัวแน่น เปิดประตู และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

และบังเอิญเป็นตอนที่ผู้จัดการร้านเรียกคนมาพอดี เขากำลังเตรียมจะเปิดประตู แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนที่เขายังไม่จับประตู ประตูก็ถูกเปิดจากด้านในเสียก่อน หลังจากนั้น ก็มีผู้หญิงเดินพุ่งออกมาด้วยเบ้าตาที่แดงก่ำ

“ เอ๋? ทำไมคุณออกมาจากข้างในได้ละ? ลูกประตูไม่ได้เสียหรอกหรอ…… ” หลังจากนั้น ตอนที่เขาเห็นเย่โม่เซินที่ออกมาจากข้างใน ประโยคหลังก็ค่อยๆหยุดลง ผู้จัดการจึงหันไปมองแผ่นหลังของคนที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยหันมามองเย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนรถเข็น

อยู่ๆก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น……

เจอทั้งสองคนกำลังทำอะไรอยู่ข้างใน……

ความคิดด้านหลังยังไม่ทันหลุดออกมา สายตาเคร่งขรึมของเย่โม่เซินก็กวาดมองมาที่เขาซะก่อน พลานุภาพที่กระจายออกมาจากบนตัว กดทับผู้จัดการซะจนพูดไม่ออก

ลองมองดีๆ สีหน้าของผู้จัดการเปลี่ยนไปมาก นี่ประธานเย่ไม่ใช่หรอ?

คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่……

“ ประ ประธานเย่! ” ผู้จัดการร้องเรียก

เย่โม่เซินเม้มปากด้วยสีหน้าเย็นชา และพูดเสียงเบา: “ เมื่อสักครู่ เห็นอะไรบ้าง? ”

ผู้จัดการ: “ ไม่เห็นอะไรเลย ”

“ เหอะ ” เย่โม่เซินยกยิ้มอย่างพอใจ “ ทำได้ดี ปลายปีค่อยให้เงินโบนัส ”

ผู้จัดการรีบยิ้มประจบทันที “ ขอบคุณประธานเย่มากครับ ลูกประตูเสีย ผมต้องเรียกคนมาซ่อม เชิญประธานเย่ไปทำธุระก่อนก็ได้ครับ ”

เย่โม่เซินกวาดตามองเขาเล็กน้อย หลอกง่ายจริงๆ เขาดึงเนคไทไปมา หลังจากนั้นก็เข็นรถเข็นจากไป

รอจนเขาออกไปแล้ว ผู้จัดการร้านถึงค่อยหันไปมองชายสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง: “ ยังไม่รีบไปซ่อมประตูอีก? ”

ชายสองคนนั้นทำได้เพียงกลอกตาไปมาในใจ: ตัวล็อคมันดีอยู่แล้ว จะให้ซ่อมยังไง? ให้ใช้อากาศซ่อมหรอ?

*

ตอนที่เสิ่นเฉียวมาโผล่ที่โต๊ะอีกครั้ง บนตัวก็มีเสื้อสูทของผู้ชายแล้ว

ดังนั้น สายตาที่ ซูจิ่ว มองเธอจึงมีความแปลกใจเล็กน้อย ไปห้องน้ำครู่เดียวทำไมถึง……

หานชิงนิ่งเฉยกว่า ซูจิ่ว เขากวาดสายตาไปมองเสื้อสูทบนตัวเธอเล็กน้อย และค่อยเก็บสายตาลง