เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 130

บทที่ 129 งานประชุมสำคัญกว่าฉันหรอ

บรรยากาศภายในร้านเก้อเขินเป็นอย่างมาก หานเส่โยวก็รู้สึกไม่เป็นตัวเองเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าสายตาของเธอมีความร้อนใจ และกระวนกระวายมาก สายตาของเธอมองใบหน้าหานชิงอยู่ตลอดเวลา

และไม่รู้ว่าหานชิงจะรับรู้ถึงความแปลกประหลาดนี้ไหม ดังนั้น หานเส่โยวจึงทำได้เพียงเปลี่ยนประเด็น และเคลื่อนสายตาไปที่บนตัวของเธอ

แต่ทว่า ไม่ว่าเธอจะทุ่มเทแรงกายขนาดไหน น้อยครั้งที่ชายสองคนที่อยู่บนโต๊ะจะเคลื่อนสายตาไปมองใบหน้าเธอ

“ ฮัดชิ่ว—— ”

และในตอนนี้ อยู่ๆเสิ่นเฉียวกลับรู้สึกคันจมูกขึ้นมา เธอจึงยื่นมือมาปิดจมูก หันหัวไปด้านหลัง และจามออกมา

เสียงไม่ดังมาก แต่กลับดึงดูดสายตาของทุกคนเป็นอย่างดี

รวมทั้งหานชิงกับเย่โม่เซินที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วย

“ เป็นอะไร? ” เย่โม่เซินขมวดคิ้วถาม

สายตาของหานชิงกำลังสังเกตบนตัวของเสิ่นเฉียว

เดิมที หานเส่โยวคิดจะพูดถามเสิ่นเฉียวอย่างเป็นห่วง แต่เห็นเย่โม่เซินกับหานชิงที่กำลังมองเธออยู่นั้น การกระทำก็หยุดลงทันที เย่โม่เซินเป็นห่วงเสิ่นเฉียวเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไมแม้แต่พี่ชายของเธอก็ยัง…… ”

เห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว หานเส่โยวก็กัดริมฝีปากล่างเงียบๆ มือที่วางอยู่ใต้โต๊ะค่อยๆกำเข้าหากันแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ทำไม? เธอลงทุนพูดขนาดนั้น ทุกคนยังไม่สนใจเธอ แต่เสิ่นเฉียวแค่จามเบาๆ สายตาของทุกคนกลับไปหยุดอยู่ที่เธอ

พี่ชายก็อีกคน เห็นอยู่ว่าเขาเป็นคนที่เย็นชาขนาดนั้น ทำไมถึงมองเธอละ? แถมสายตายังมองไม่วางอีกต่างหาก น่ามองขนาดนั้นเลยหรือไง?

เดิมที หานเส่โยวก็ร้อนใจอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่เป็นสุขขึ้นไปอีก เธอกำสองมือของตัวเองแน่น เล็บฝังเข้าไปในเนื้อแล้วก็ยังไม่รู้สึก

เสิ่นเฉียวเห็นว่าทุกคนกำลังมองเธออยู่ ใบหน้าขาวก็แดงขึ้นมาทันที เธอปิดจมูกตัวเอง และส่ายหัวไปมา: “ ฉันไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณต่อสิ ”

เย่โม่เซินกลับขมวดคิ้วอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ อยู่ๆก็จาม หรือว่าจะเป็นหวัด? เพราะเย่โม่เซินย้ายเตียงของเธอออกไปแล้ว ต่อไปเธอก็ต้องปูพื้นนอนตลอด ตอนกลางคืนเย่โม่เซินก็ไปแย่งผ้าห่มเธอมานอนกอดเธออีกด้วย และเธอมักจะชอบเตะผ้าห่ม อีกอย่าง บางครั้ง ตอนตื่นนอนเธอก็อยากจะออกห่างจากเย่โม่เซินไปให้ไกล

และในตอนนี้ มีพนักงานยกกาแฟมาเสิร์ฟ คงจะเอาไปเสิร์ฟให้โต๊ะที่อยู่ด้านใน หานเส่โยวที่นั่งอยู่ด้านนอกเห็นเข้า ในใจก็เกิดความคิดขึ้นทันที

“ ไอยา ”

“ อ๊ะ! ”

พนักงานเอากาแฟมาเสิร์ฟ อยู่ๆหานเส่โยวที่นั่งนิ่งมาตลอดก็ยืนขึ้นอย่างกะทันหัน และได้ชนเข้ากับกาแฟร้อนๆถ้วยนั้นอย่างไม่ได้ระวัง กาแฟทะลักออกมา ของเหลวร้อนๆสาดไปที่บนตัวหานเส่โยว

“ ร้อน ร้อน! ” หานเส่โยวเบ้าตาแทบจะแดงขึ้นทันที ผิวที่คอแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอกระโดดร้องอยู่ที่เดิม

“ ขอโทษครับ! ” พนักงานเห็นเข้าก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ และรีบพูดขอโทษ: “ คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไรไหมครับ? ตามผมไปข้างหลัง ผมจะเอาน้ำแข็งมาประคบให้ ”

ถึงอย่างไรก็เป็นน้องสาวของตัวเอง และตอนนี้ ในที่สุดหานชิงก็ยืนขึ้น ดึงมือของหานเส่โยว และพูดถามขึ้น: “ มีน้ำเย็นไหม? ”

“ มีมีมีครับ อยู่ข้างหลัง ”

ดังนั้น หานชิงจึงพาหานเส่โยวไปที่ข้างหลัง เขาหยิบกระดาษชำระมาจุ่มน้ำ และแนบไปบนผิวที่คอของเธอ หานเส่โยวเจ็บจนน้ำตาไหล: “ ขอโทษนะพี่ ฉันไม่ดูตาม้าตาเรือเอง จึงทำให้พี่ลำบาก ”

ได้ฟังดังนั้น หานชิงจึงก้มมองเธอ เห็นท่าทางน่าสงสารของสาวน้อย ในใจก็รู้สึกจนปัญญา น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย: “ ครั้งหน้าก็ระวังหน่อยละ ”

“ อือ พี่……ฉันจะเป็นแผลเป็นไหม? ”

หานชิงขมวดคิ้ว หานเส่โยวถือโอกาสจับมือของเขาไว้ และพูดอย่างน่าสงสาร: “ ถ้าเป็นแผลเป็น จะน่าเกลียดไหม แล้วถ้าถึงตอนนั้น ฉันจะแต่งออกเรือนได้ไหม? ”