เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 119

บทที่118 อย่าดูถูกตัวเอง

เย่โม่เซินถูกเธอผลักออกมา ร่างยาวของเขานอนอยู่ด้านข้างเธอ แล้วพลางพูดเบา ๆ “เธอเกิดปีหมาเหรอ? กัดคนตลอดเลย”

เสิ่นเฉียวได้สติและพบว่าเป็นเสียงของเย่โม่เซิน

ตอนนี้เธอตื่นขึ้นแล้ว หลังจากที่ได้สติและรู้ว่าเย่โม่เซินทำอะไรกับเธอบ้าง ใจของเธอก็เต้นรัว เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ และถามเขาขึ้นในความมืดนั้น

“คุณมาทำอะไรตรงที่ของฉัน? คุณก็มีเตียงของคุณไม่ใช่เหรอ?” เสิ่นเฉียวแตะไปด้านข้าง แค่แตะเธอก็แตะไปโดนกับพื้นแข็ง ๆ ที่เย็นยะเยือก เพื่อยืนยันว่าเธอนอนอยู่บนผ้าที่เธอปูเอาไว้บนพื้น เสิ่นเฉียวก็ยิ่งแปลกใจยิ่งกว่าเดิม

เย่โม่เซินยิ้มเยาะ: “เธอแย่งผ้าห่มฉันไป แล้วฉันจะห่มอะไรล่ะ?”

เสิ่นเฉียว: “...อย่างนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องมานอนเบียดฉันบนพื้นนี่นา?”

เย่โม่เซิน: “ผ้าห่มอยู่ไหน ฉันก็อยู่นั่นแหละ”

เสิ่นเฉียว: “งั้นเมื่อกี้คุณทำอะไร?”

ต่อให้เขาทำสิ่งนี้เพื่อผ้าห่มจริง ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้ที่เขาทำแบบนั้นล่ะเพื่ออะไร?

“ใช้ข้อผูกพันของสามีภรรยา”

เสิ่นเฉียว: “...”

ข้อผูกพันของสามีภรรยา?

ขณะกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น มือของเย่โม่เซินก็เขยิบเข้ามาจับที่เอวเธอ ร่างสูงใหญ่เขยิบเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่น ๆ แทรกอยู่ระหว่างลมหายใจของเธอ

เสิ่นเฉียวตื่นเต้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว กดมือใหญ่ที่ไม่ทำตามกฎของเขาแล้วถาม: “คุณทำอะไรอีกแล้วคะ? กลับไปที่เตียงตัวเองค่ะ”

“เธอเคยเห็นสามีภรรยาแยกเตียงนอนรึเปล่า?” เย่โม่เซินไม่สนใจคำพูดของเธอ มือของเขาหลุดจากพันธนาการของเธออย่างง่ายดาย จากนั้นเขาจับมุมเสื้อผ้าของเธอสอดมือเข้าไป

“...ก่อนหน้านั้นเราก็แยกเตียงกันนอนดีอยู่นะคะ ทำไมจู่ ๆ ถึงจะเปลี่ยนล่ะ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ มือใหญ่ทั้งสองข้างของเขาที่อยู่ที่เอวก็เคลื่อนขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว จากนั้นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกถึงลมหายใจของเย่โม่เซินที่เย็นลง “จู่ ๆ ก็เปลี่ยน?”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า

เสียงของเย่โม่เซินเย็นขึ้นเล็กน้อย “ตามที่เธอคิดในใจ เธอไม่อยากเปลี่ยนมันเลยสักนิด?”

ทันใดนั้นในใจของเสิ่นเฉียวก็ไม่รู้จะตอบเย่โม่เซินอย่างไร ใจเธอมีเรื่องอยากจะพูดกับเขา แต่เธอกลับพูดมันไม่ออก ทำได้เพียงรักษาความเงียบเอาไว้

ในความมืดนั้นเธอได้ยินเพียงเสียงหายใจหอบของเขา เหมือนเขากำลังโกรธ

“เธอไม่อยากจะร่วมเรียงเคียงหมอนกับฉันขนาดนั้น? นอนกับฉันทำให้เธอเสียหายมากเหรอ?”

เสิ่นเฉียว “ฉันไม่...”

“เธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานสองครั้ง เธอเสียหายยังไง?”

ไม่รอให้เธอได้พูดต่อ เย่โม่เซินก็สาดคำพูดเย็นชาใส่เธออีกครั้ง เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง

เอาเถอะ เขาโมโหง่ายกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก

มือใหญ่ที่เอวถูกเก็บไป ไม่มาวุ่นวายกับเธออีก ในใจของเสิ่นเฉียวว่างเปล่า เธอมองไม่เห็นตัวของอีกฝ่าย ทำได้เพียงแค่หันตัวไปเงียบ ๆ เธอต้องการครอบครองผ้านวมเพียงลำพัง

แต่หลังจากที่รู้ว่าเย่โม่เซินนอนอยู่กับเธอตรงนี้ด้วย เธอก็ห่มผ้าเพียงแค่มุมเดียว เธอแบ่งอีกด้านให้กับเย่โม่เซิน

จากนั้น เธอก็นอนไม่หลับอีกเลย

ลมหายใจของคนข้างหลังก็เหมือนกับของเธอมันกระเพื่อมเหมือนกันอยู่ครึ่งค่อนคืนไม่มีทางสงบลง

ถึงจะเป็นเตียงเดียวกัน แต่ฝันต่างกัน

เมื่อถึงเวลาเช้า หลังจากที่เสิ่นเฉียวลุกขึ้นแล้ว เธอเห็นเย่โม่เซินยังนอนอยู่ข้างเธอ จึงได้ถามขึ้นเบา ๆ: “คุณตื่นรึยังคะ? อยากจะให้ฉันช่วยไหม?”

พูดจบเธอก็ต้องตกตะลึง

เมื่อคืนเย่โม่เซินมาที่เตียงเธอได้ยังไง? ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าขาของเขาไม่สะดวก หรือว่าเป็นเซียวซู่ช่วยเขาหลังจากที่เธอหลับไปแล้ว?

แต่ว่าตอนนี้เสิ่นเฉียวไม่สามารถจะสืบเสาะหาเรื่องนี้อีกแล้ว ตอนนี้เธอพบว่าจะทำยังไงเพื่อที่จะช่วยให้เย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้าไปที่วีลแชร์ได้

ได้ฟังอย่างนั้น เย่โม่เซินลืมตาขึ้นทันทีจ้องมองเธออย่างรุนแรง