เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 146

บทที่145 ยุแยงตะแคงรั่ว

“มีลูกน้องที่ไหนกล้าต่อรองกับเจ้านาย?” เย่โม่เซินพูดด้วยความรำคาญ

เสิ่นเฉียวจับกระเป๋าในมือแน่น เธอกัดฟันพูดด้วยความโมโหไม่น้อย “ต่อให้ต้องทำโอทีเพราะเอกสารพวกนั้น แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะเสร็จได้ในพริบตา ฉันเอากลับไปทำที่บ้านได้ไหมคะ?”

เธอยอมอ่อนให้ครึ่งหนึ่ง

“ไม่ได้”

อย่างไรก็ตาม เย่โม่เซินไม่มีทีท่าจะยอม

เสิ่นเฉียวจะพูดอะไรได้? เธอคิดดูแล้ว นัดเจอหานเส่โยวใหม่ในวันพรุ่งนี้เถอะ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เธอกลับถอนสายตาที่ดื้อรั้นจ้องมองไปที่เย่โม่เซินและเดินไปที่ที่นั่งของเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ทำโอทีก็โอที คนอย่างเสิ่นเฉียวเธอไม่จำเป็นต้องยอมแพ้ใคร

เสิ่นเฉียวกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ส่วนเซียวซู่ก็เข็นพาเย่โม่เซินออกไปแล้ว

หลังจากที่เขาไปแล้ว เสิ่นเฉียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความให้หานเส่โยว เพื่อบอกว่าวันนี้เธอไปไม่ได้แล้ว ให้นัดกันใหม่

ข้อความถูกส่งออกไปได้เพียงสองนาที หานเส่โยวก็รีบโทรหาเธอทันที

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เย็นนี้นัดกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ ๆ จะให้นัดใหม่ล่ะ?”

น้ำเสียงของหานเส่โยวฟังดูเป็นกังวลและกระสับกระส่ายไม่น้อย

มันไม่ง่ายสำหรับเธอที่จะตัดสินใจบอกคำตอบให้กับเสิ่นเฉียว กลัวว่าหากผ่านวันนี้ไปจะอดไม่ได้พูดความจริงออกไป แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ เสิ่นเฉียวจะไม่ไป

ดังนั้นหานเส่โยวจึงตื่นตระหนกอยู่ในใจ

เธอกำลังคิดว่าเสิ่นเฉียวเกิดไปรู้อะไรเข้ารึเปล่านะ

เสิ่นเฉียวมองดูเอกสารกองพะเนินเป็นภูเขาตรงหน้าเธอแล้วปวดหัวเล็กน้อย “ขอโทษนะเส่โยว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเบี้ยวนัดเธอนะ เพียงแต่ว่าวันนี้มีธุระด่วนน่ะ เลยไปตามนัดไม่ได้”

หานเส่โยว: “ถ้างั้นพรุ่งนี้ล่ะ?”

“ถ้าเป็นพรุ่งนี้...ก็ต้องรอพรุ่งนี้ล่ะ”

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมเธอยุ่งขนาดนี้?”

เสิ่นเฉียว: “ฉันต้องทำโอทีที่บริษัท”

ปลายสายนิ่งไปชั่วครู่แล้วจึงพูดขึ้น: “เธออยู่คนเดียวเหรอ?”

เสิ่นเฉียวมองไปรอบ ๆ ที่ว่างเปล่าแล้วพยักหน้า: “ใช่”

“ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง เดี๋ยวฉันเอาอาหารเย็นไปให้ เธออยากกินอะไร?”

ได้ยินคำพูดนี้ ทำให้เสิ่นเฉียวอบอุ่นใจ “ฉันอะไรก็ได้ แต่เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ทำให้เธอเสียเวลาหมดสิ?”

“ฉันกับเธอเราเป็นอะไรกัน เธอยังจะพูดกับฉันแบบนี้อีกเหรอ? รอฉันก่อนนะ ฉันจะไปถึงภายในหนึ่งชั่วโมง”

หลังจากวางสายไป เสิ่นเฉียวก็มองดูรูป profile วีแชทของเส่โยว

เพื่อนรักของเธอ หานเส่โยว

เธอดีกับตัวเองขนาดนี้ เธอจะเป็นคนแบบนั้นอย่างที่ เสี่ยวเหยียนพูดได้ยังไง?

ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทางเป็นไปได้

เสิ่นเฉียวเก็บโทรศัพท์ และตั้งใจใช้ความคิดให้อยู่กับงาน

และไม่รู้ว่าทำงานผ่านไปนานแค่ไหน ทันใดนั้นเสียงลิฟต์ก็ดังขึ้น เมื่อหานเส่โยวปรากฏตัวขึ้นที่ทางเดินพร้อมกล่องอาหารสองกล่องและตะโกน “โอ๊ยหนักจังเลย เสิ่นเฉียวรีบมาช่วยฉันหน่อย” เวลานั้น เสิ่นเฉียวก็พบว่าเวลาผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

เธอรีบลุกขึ้นไปรับหานเส่โยวและรับถุงจากมือเธอมา

หานเส่โยวเดินมากับเธอจนถึงโต๊ะและมองดูเอกสารกองพะเนินเท่าภูเขาจนไม่สามารถวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะได้

“แม่เจ้า นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมเอกสารเยอะขนาดนี้?”

ดวงตาของเสิ่นเฉียวมืดลงและเธอพูดเบา ๆ: “ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันทำความสะอาดก็มีที่วางแล้ว ขอเวลาสิบนาที”