เมียไร้รัก นิยาย บท 17

ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ

"อ๊ายยยย พีเจขาาาาา ฮืออออ มีมี่ไม่ไหวแล้ว อ๊ายยยย"

"ซี๊ดดดดดด อ่าาาา เธอนี่สุดยอดมากมีมี่ กระแทกลงมาแรงๆ อ่าาาา"

"พีเจขาาาาา มีมี่จะแตกแล้ว ฮืออออ"

 ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ

ฉันนั่งชันเข่าร้องไห้อยู่นอกห้องพร้อมกับเอามือปิดหูเพราะไม่อยากได้ยินเสียงเหล่านั้นแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะเหมือนคนด้านในจงใจทำให้ฉันได้ยิน

"ฮึก ฮึก ฮึก ทำไมคุณใจร้ายกับเมแบบนี้ด้วย ฮืออออ ฮือออ" ฉันนั่งร้องไห้เพื่อให้เสียงร้องของตัวเองดีงกลบเสียงที่ไม่ต้องการได้ยิน ฉันมองไปที่ขาของตัวเองที่ถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือก เขาผูกฉันเอาไว้กับขาโซฟาหน้าห้องนอนก่อนที่เขาจะพาผู้หญิงของเขาเข้าไปข้างใน มันก็เลยทำให้ฉันไม่สามารถไปไหนได้ต้องทนฟังเสียงเหล่านั้นด้วยหัวใจที่ปวดร้าวทั้งคืน 

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหนตื่นมาอีกทีก็ฟ้าสว่างแล้วฉันมองไปที่ขาตัวเองที่ตอนนี้ยังมีเชือกผูกอยู่ ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะมองไปรอบๆห้องที่เงียบสงบราวกับไม่มีใครอยู่ ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะทำยังไงต่อไปดีกับชีวิตเพราะมันเกิดขึ้นไม่ทันตั้งตัว นี่สินะคือความจริง และในขณะที่ฉันกำลังยืนคิดอยู่ว่าจะทำยังไง ประตูห้องนอนของคุณพีเจก็เปิดออกมา เขาเดินออกมาพร้อมกับผู้หญิงคนเมื่อคืนที่อยู่ในชุดนอนสีขาวบางจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนส่วนเขาก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำออกมา ร่องรอยตามหน้าอกตามลำคอของเขากับผู้หญิงคนนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเสียงที่เกิดขึ้นที่ดังตลอดทั้งคืนพวกเขาทำอะไรกันบ้างฉันก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับเขาที่จ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตารังเกียจฉันเดินมานั่งอยู่ที่เดิมนั่งในท่าเดิมเมื่อคืนเพราะไม่รู้จะไปอยู่ตรงส่วนไหนของห้อง

"พีเจขามีมี่หิวจังเลยค่ะ"

"อืมฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน"

"ถ้างั้นให้คนรับใช้ของคุณทำให้ทานดีมั้ยคะ นี่เธอ ลุกไปทำอาหารเช้าให้ฉันกับพีเจทานหน่อยสิ" ผู้หญิงคนนั้นเดินเอามือมาสะกิดที่แขนของฉันพอฉันเงยหน้ามองขึ้นไปก็เจอกับสายตารังเกียจอีกเช่นกัน

"............." ฉันมองหน้าผู้หญิงคนนั้นแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

"นี่ฉันสั่งไม่ได้ยินรึไงห๊ะยัยขี้ข้า หรือแกหูหนวกแต่ก็ไม่นิ่เมื่อคืนฉันยังได้ยินเสียงแกร้องไห้อยู่เลย"

"ฉันไม่ใช่คนรับใช้"  ฉันเปล่งเสียงออกไปด้วยความยากลำบากเพราะเมื่อคืนฉันร้องไห้ทั้งคืนจนตอนนี้ปวดหัวแทบจะระเบิด

"แต่มึงต้องทำ" นั่นคือเสียงของเจ้าบ่าวของฉันเองค่ะ 

"ฉันคงทำให้คุณไม่ได้"

"ทำไมมีปัญหาอะไรห๊ะ ทำไมแกจะทำไม่ได้" ฉันไม่ตอบแต่มองไปที่ข้อเท้าของตัวเองที่ถูกมัดเอาไว้  จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาแล้วแก้เชือกให้กับฉัน ทั้งที่จริงๆแล้วฉันก็แก้เองได้แต่ฉันไม่อยากทำเพราะเขาขู่เอาไว้ว่าถ้าฉันกล้าถอดเชือกเส้นนี้ออกเขาจะเปลี่ยนเป็นโซ่แทน

"ทีนี้ก็ลุกไปทำอาหารให้กูกับมีมี่ได้ละ ของสดอยู่ในตู้เย็น"

"ค่ะ" ฉันรับคำก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วฝืนตัวเองให้เดินไปที่ครัว แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของฉันมันจะเริ่มไม่ไหว มันทั้งปวดหัวปวดร่างกายไปหมดเหมือนจะเป็นไข้ แต่ฉันก็ต้องอดทน

ฉันใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการทำอาหารเช้าแบบง่ายๆก่อนจะนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะทานข้าว 

เพล้ง!!! และด้วยความที่ร่างกายของฉันมันเหมือนจะเป็นไข้ก็เลยทำให้ฉันทำจานอาหารหลุดมือแล้วมันก็เหมือนจงใจไปตกอยู่ที่ตักของผู้หญิงคนนนั้นอย่างไม่ตั้งใจ

เพี๊ยะ!!! 

"อึก" ฉันเอามือจับแก้มตัวเองข้างที่ถูกตบจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก

"แกแกล้งทำอาหารหกใส่ฉันใช่มั้ยห๊ะ มานี่เลยนังตัวดี" 

"โอ๊ย!!!" แรงกระชากผมทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมันเลยทำให้เห็นรอยยิ้มพอใจของคุณพีเจที่มองมาด้วยความพอใจที่เห็นฉันเจ็บตัว ฉันมองหน้าเขาแล้วน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ที่ฉันร้องไห้ไม่ใช่เพราะเจ็บจากการถูกตบหรือกระชากผม แต่ฉันเจ็บที่เห็นคนที่ฉันคิดว่าเขารักฉันเขากำลังยิ้มเยาะอย่างพอใจกับสิ่งที่ผู้หญิงของเขากระทำ

"แกจงใจแกล้งฉันใช่มั้ยนังขี้ข้า"

"ฉันเปล่า"

"อย่ามาตอแหล ในเมื่อแกไม่อยากทำให้ฉันกินฉันก็จะไม่กิน แต่แกต้องกิน" พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็หยิบเศษอาหารที่หล่นพื้นขึ้นมาแล้ใส่เข้ามาในปากของฉันจนฉันสำลัก

แค่ก แค่ก แค่ก

"ยังไม่หมดแกต้องกินให้หมด" ผู้หญิงคนนั้นเอาเศษอาหารที่หล่นพื้นมาละเลงเสื้อผ้าของฉันจนมันเลอะไปหมด

"พอแล้วมีมี่" เขากระชากตัวผู้หญิงคนนั้นออกไปทำให้ฉันรีบเอามือเช็ดเสื้อผ้าของตัวเองพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

"แต่มันแกล้งมีมี่"

"ฉันบอกให้พอไงไม่เข้าใจหรือไง!!!" เขาตะคอกใส่ผู้หญิงคนนั้นเสียงดังจนฉันตกใจไปด้วย 

พีเจ...