เมียไร้รัก นิยาย บท 31

พีเจ...

"คุณไทด์มาได้ยังไงคะ" เมษาถามไอ้ไทด์ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนดีใจที่ได้เจอมัน หึทีเจอหน้าผมเหมือนเจอเจ้ากรรมนายเวร

"ก็เดินผ่านวัดข้ามท้องร่องมาน่ะสิ"

"ไม่ใช่ค่ะคือเมหมายความว่าคุณไทด์มาได้ยังไง คุณอยู่ฮ่องกงไม่ใช่เหรอคะ"

"อืม พอดีได้ข่าวบางอย่างมาน่ะก็เลยจะมาดูให้เห็นกับตาว่าที่ได้ยินมามันจริงหรือเปล่าว่าแต่สาวน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้ใครเหรอ" 

"น้องชื่อพอใจค่ะเป็นลูกของแม่เมษาอายุสามขวบ"

"สวัสดีครับลุงชื่อลุงไทด์นะครับ^^" ผมแม่งโคตรหมั่นไส้มันเลยดูดิมันยิ้มให้ลูกสาวของผมแล้วลูกของผมก็ยิ้มให้มัน ทำไมไม่กลัวคนแปลกหน้าบ้างก็ไม่เข้าใจ

"สวัสดีค่ะคุณลุงไทด์ คุณลุงเป็นเพื่อนของแม่เหรอคะ"

"ครับลุงเป็นเพื่อนของแม่เมครับ"

"แม่เมมีเพื่อนเยอะเลย มีทั้งคุณอาทั้งคุณลุง"

"คุณอา??ใครเหรอครับ"

"ก็คุณอาใจดีคนนี้ไงคะ อืมมม น้องก็ลืมถามว่าคุณอาชื่ออะไร คุณอาชื่ออะไรคะ" ลูกหันมาถามผมทำเอาผมถึงกับใบ้รับประทาน ตกลงเมษาไม่ได้บอกลูกเหรอว่าผมชื่ออะไร แล้วผมก็ไม่ได้บอกกับลูกด้วย นั่งคุยกันมาครึ่งวันแต่ลูกไม่รู้จักชื่อของผม

"อาชื่อพีเจครับ" ผมบอกกับลูกไปพอไอ้ไทด์ได้ยินผมก็เห็นมันยิ้มเหมือนมันพอใจที่ได้ยินแบบนั้น

"เอ่อคุณไทด์จะเข้าบ้านก่อนมั้ยคะ ตรงนี้มันร้อน"

"อื้มมมดีเหมือนกันเพราะฉันมีเรื่องจะถามเธอหลายเรื่องโดยเฉพาะเรื่อง....." มันค้างคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะหันมามองหน้าผมแว๊บนึงเหมือนกับว่าเรื่องที่มันจะถามเมษามันเกี่ยวกับผม ซึ่งผมมั่นใจว่าต้องใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์

"เอ่อ เมว่าเราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่าค่ะคุณไทด์ น้องพอใจคะพาคุณลุงเข้าบ้านค่ะ" เมษาบอกลูกให้พาไอ้ไทด์เข้าบ้านแล้วผมล่ะ??  

"แล้วคุณอาล่ะคะแม่ให้น้องพาคุณอาเข้าบ้านมั้ยค้า" เหมือนลูกจะรู้แกเลยถามแต่คำตอบที่ได้คือ...

"คุณอาเค้ามีธุระต้องไปแล้วค่ะและคงอีกนานกว่าคุณอาจะมาหาน้องแม่ว่าเราอย่าไปรบกวนคุณอาเลยนะคะ เราเข้าบ้านกันดีกว่านะคะมาค่ะแม่อุ้ม" จากนั้นเมษาก็อุ้มลูกเดินเข้าบ้านน้องพอใจโบกมือบ๊ายบายผมแล้วทำหน้าเศร้าจนผมอดสงสารลูกและตัวเองไม่ได้โดยมีไอ้ไทด์เดินตามหลังไปซึ่งมันหันมามองหน้าผมแว๊บนึงก่อนแล้วมันก็เดินเข้าบ้านไป ผมที่ตอนนี้เหมือนเป็นส่วนเกินก็ทำอะไรไม่ถูก เลยตัดสินใจเดินออกมาเพราะไม่รู้จะอยู่ไปทำไมถึงแม้ในใจอยากจะรู้ว่าไอ้ไทด์มันกลับมาทำไมมันต้องการอะไร หรือมันจะกลับมาเพราะเมษา

เมษา...

ฉันอุ้มลูกเดินเข้าบ้านโดยที่มีคุณไทด์เดินตามหลังมาติดๆ พอถึงประตูเข้าบ้านฉันก็หันไปมองข้างหลังเพื่อดูให้แน่ใจว่าคุณพีเจเดินตามหรือเปล่าแต่ก็ไม่เจอเขาคงกลับไปแล้วล่ะ ก็ดีเหมือนกันเพราะฉันไม่ได้อยากให้เขามาที่นี่แต่แรก แล้วยิ่งมาเจอคุณไทด์ที่นี่อีกฉันไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรกับคุณไทด์บ้างเพราะเวลาที่เขาเจอหน้าคุณไทด์ทีไรเขามักจะพูดแต่คำหยาบคายฉันห่วงลูกเพราะกลัวเขาจะพูดจาไม่ดีแล้วลูกจะจำเอามาพูด

"มองหาพีเจเหรอ" คุณไทด์ถามฉันฉันรีบปฏิเสธแม้จะเป็นเรื่องจริงก็ตาม 

"ปะเปล่าค่ะ"

"หึ เธอก็เป็นแบบนนี้ตลอดอะไรก็เปล่าๆ"

"เมว่าเราเข้าไปข้างในดีกว่าค่ะ" ฉันที่ตอนแรกตั้งใจจะไปเก็บดอกมะลิมาร้อยพวงมาลัยสุดท้ายก็ไม่ได้ไปเพราะคุณไทด์มาจะให้ฉันทิ้งเขาก็คงจะไม่ได้มันดูเสียมารยาทเกินไป

"ทำไมถึงกลับมาอยู่ที่นี่" นี่คือคำถามแรกที่คุณไทด์ถามฉันก่อนที่ฉันจะตอบฉันหันไปมองดูลูกที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ที่คุณพีเจซื้อมาฝากอย่างมีความสุขพอเห็นว่าลูกไม่ได้สนใจฉันกับคุณไทด์ฉันก็จำเป็นต้องตอบเขาไปตามความจริงว่าเพราะอะไรฉันถึงหลับมาอยู่ที่นี่ ฉันบอกกับคุณไทด์ทุกอย่างเพราะไม่รู้ว่าจะปิดบังไปเพื่ออะไรเพราะถึงยังไงคุณไทด์ก็รู้เรื่องราวระหว่างฉันกับคุณพีเจมาตั้งแต่แรก

"ฉันไม่คิดเลยว่าพีเจจะร้ายได้ขนาดนี้ ฉันขอโทษเธอด้วยนะที่ทำให้เธอเจอเรื่องแบบนี้"